Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση χωρίς την συγκατάθεση του συγγραφέα
Αντί προλόγου
«Το
μπέρδεμα του Νώε»…
Ένας τίτλος σίγουρα μπορεί να κινήσει την περιέργεια του
αναγνώστη, να έλξει το ενδιαφέρον του. Στους περισσότερους κάποια στιγμή έχει
συμβεί να αγοράσουν ένα βιβλίο παρακινημένοι από τον τίτλο του ανεξάρτητα από
το αν το περιεχόμενο θα δικαιώσει τις προσδοκίες τους, οπότε και θα τους
προτρέψει να φτάσουν στο τέλος…
Νομίζω
πως το διήγημα αυτό είναι μια τέτοια περίπτωση. Ο τίτλος είναι από μόνος του
ένα δέλεαρ να το αναγνώσει κανείς. Έτσι τουλάχιστον ένιωσα εγώ ως αναγνώστης. Και τούτο γιατί με
το Νώε, το βιβλικό πρόσωπο, το περιβεβλημένο με τόσο σεβασμό, δε μπορούσε το
ανίδεο μυαλό μου να συσχετίσει επ’ ουδενί τη λέξη «μπέρδεμα», τη σύγχυση
δηλαδή, μια κατάσταση στην οποία, ως τότε, δεν πίστευα ότι μπορούσε ποτέ να
περιέλθει ο Νώε.
Ο τίτλος λοιπόν ήταν για μένα από μόνος του
μια ανατροπή, αλλά και λόγος ισχυρός για να ξεκινήσω το διάβασμα… Και δικαιώθηκα στις προσδοκίες μου. Όχι
μόνο άμα τη αναγνώσει, αλλά και τώρα, που έχει περάσει κάποιο χρονικό διάστημα,
εύλογο, κατά τη γνώμη μου, για να κατασταλάξει μέσα σε κάποιον ένα ανάγνωσμα
και να νιώσει πιο καθαρά κι απέριττα όσα του άφησε.
Το
συγγραφέα του διηγήματος αυτού, κύριο Γιάννη Βέργο (κύριο Γιάννη για μένα), τον
γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια και είναι για μένα ένας άνθρωπος αγαπητός κι
αξιοσέβαστος, όχι τόσο λόγω των πολλών
χρόνων, που σίγουρα δένουν τους ανθρώπους, αλλά κυρίως γιατί
τελευταία αντιλήφθηκα πόσο απλός,
ανθρώπινος κι εγκάρδιος παρέμεινε ο τρόπος που προσεγγίζει τα πράγματα, κι ας έχει αμέτρητες ιστορίες να σου
διηγηθεί, βιώματα να μοιραστεί για την αρνητική πλευρά του κόσμου.
Αυτή
η εγκάρδια αγκαλιά προς τον κόσμο ήταν για μένα το «καταστάλαγμα» της ανάγνωσης
αυτού του διηγήματος, που τόσο την έχουμε ανάγκη σήμερα, περισσότερο ίσως από
ποτέ. Με μια διάθεση στοχαστική απέναντι στα πράγματα, χιουμοριστική ή και
σκωπτική ενίοτε (αλλά πάντοτε με μια λαχτάρα να διορθωθούν κάποτε τα «κακώς
κείμενα» του κόσμου τούτου) και με ύφος απλό, κατανοητό, που συμπυκνώνει μέσα
του τη λαλιά του φτωχού και τίμιου βιοπαλαιστή μα και του λόγιου που ζητά να
υπερκεράσει το άδικο, ο συγγραφέας μας ξεδιπλώνει μια ιστορία με πολύ ενδιαφέρουσα
πλοκή, με ανατροπές και δραματικές κορυφώσεις, που οδηγούν όμως τελικά στην
ποθητή «κάθαρση».
Ο
ήρωας; Ο Νώε, ένας σύγχρονος, όπως θα τον χαρακτήριζα, Νώε, ή, καλύτερα, ο Νώε που ξέρουμε, στον
δικό μας κόσμο, σήμερα. Μπαίνει σ’ έναν ατέρμονα κύκλο περιπετειών, προκειμένου
να επιτελέσει την αποστολή που του ανατέθηκε από το Θεό, και μόνο να μας
διδάξει έχει. Να διακόψει, για λίγο έστω, αυτή την ιλιγγιώδη τροχιά που
διαγράφουμε, να μας κάνει να «σταθούμε», να στοχαστούμε τα «γιατί» και τα
«πώς», να θελήσουμε κάτι ν’ αλλάξουμε, ατομικά πρώτα, για ν’ αλλάξει κάτι και
συλλογικά.
Κι
αν είναι για κάτι που κυρίως ευχαριστώ το συγγραφέα του διηγήματος είναι για
τούτο: γιατί, πέραν του ότι απόλαυσα το κείμενό του, είδα μέσα από τα μάτια του
έναν καλύτερο κόσμο. Κι αυτό είναι σπουδαίο.
Ελένη Βοντίτσου, φιλόλογος
ΤΟ ΜΠΕΡΔΕΜΑ
ΤΟΥ ΝΩΕ
Εν Αρχή ην ο
Λόγος, και ο Λόγος ην η Αρχή και ο Θεός ην ο Λόγος και η Αρχή ην ο Θεός.
Υπήρχε σκότος και χάος, και είπε ο Θεός, διά
λόγου, να γίνει φως!
Και έγινε το φως!
Με
το Λόγο του ο Θεός έφτιαξε τον Ήλιο, τη
Σελήνη και όλα τα ουράνια σώματα και επί της Γης τα φυτά και ζώα , τη ζωή, τα
όντα, ορατά στον άνθρωπο και αόρατα Στο τέλος εποίησε επί της γης τον
άνθρωπο και τον έβαλε στον κήπο της Εδέμ ,στον παράδεισο, για να ζήσει και να
απολαύσει τα αγαθά του, όπως μας λένε
στις γραφές αυτοί που συνομίλησαν, και τώρα λένε πως συνομιλούν, με τον Θεό.
Όμως με όρους και με νόμους!
