Ο
Διαμαντής ο Βέργος ήταν απόγονος της σειριάς του κλεφτοαρματωλού γενάρχη των Βεργαίων, του
Βέργου Βέργου- Βλαχαρμάτα….
Κλικ http://www.reocities.com/dremissa/heroes/vlaxarmatas.html
Ήρθαν στην περιοχή την δεκαετία του 1755-1760 οι συγγενείς Βέργος, Μηλιώνης και Τσεκούρας. Χωρίστηκαν για να μη γίνουν στόχος και τους πιάσουν. Η οικογένεια Βέργου εγκαταστάθηκε στου Σέρβου, του Μυλιώνη στου Μπουγιάτη, και του Τσεκούρα στα Τρόπαια.
Ο Διαμαντής ήταν νοικοκύρης καλός, εργατικός, τίμιος, φιλότιμος, δεξιοτέχνης, άριστος μάστορας της πέτρας, κτίστης, πελεκάνος.
Γράμματα πολλά δεν ήξερε.
Ήξερε ίσια - ίσια να συλλαβίζει, μα ήξερε πολύ-πολύ καλά την αριθμητική και την γεωμετρία. Την επιφάνεια με το τετράγωνο να μετρά, τον τοίχο να κυβίζει. Την άμορφη πέτρα με τον διαβήτη, την γωνιά, και το μοιρογνωμόνιο να μετρά και να υπολογίζει.
Και με την σμίλη του στα χέρια του, και με του νου την έμπνευση, όμορφη μορφή να της δίνει!...
Και να την κάνει χρήσιμη, σαν τον Άτλαντα, στου κτίσματος, τον ακρογωνιαίο λίθο!....
Να είναι στου σπιτιού, το όμορφο, το ωραίο, της εμπατής της πόρτας του νοικοκυριού, στο τόξο της το κλειδί, το στέρεο αγκωνάρι!...
Ήξερε με μεράκι, το σφριγηλό, το παρθενικό το στήθος, της κόρης, στην πέτρα να το πελεκά και όμορφο να το σκαλίζει!...
Εκεί να καμαρώνει όμορφο, σφριγηλό, στην εμπατή του αρχοντικού την πόρτα!!!...
Σημάδι αυτό, αρχοντιάς, μπέσας, τιμής και δόξας!...
Ήρθαν στην περιοχή την δεκαετία του 1755-1760 οι συγγενείς Βέργος, Μηλιώνης και Τσεκούρας. Χωρίστηκαν για να μη γίνουν στόχος και τους πιάσουν. Η οικογένεια Βέργου εγκαταστάθηκε στου Σέρβου, του Μυλιώνη στου Μπουγιάτη, και του Τσεκούρα στα Τρόπαια.
Ο Διαμαντής ήταν νοικοκύρης καλός, εργατικός, τίμιος, φιλότιμος, δεξιοτέχνης, άριστος μάστορας της πέτρας, κτίστης, πελεκάνος.
Γράμματα πολλά δεν ήξερε.
Ήξερε ίσια - ίσια να συλλαβίζει, μα ήξερε πολύ-πολύ καλά την αριθμητική και την γεωμετρία. Την επιφάνεια με το τετράγωνο να μετρά, τον τοίχο να κυβίζει. Την άμορφη πέτρα με τον διαβήτη, την γωνιά, και το μοιρογνωμόνιο να μετρά και να υπολογίζει.
Και με την σμίλη του στα χέρια του, και με του νου την έμπνευση, όμορφη μορφή να της δίνει!...
Και να την κάνει χρήσιμη, σαν τον Άτλαντα, στου κτίσματος, τον ακρογωνιαίο λίθο!....
Να είναι στου σπιτιού, το όμορφο, το ωραίο, της εμπατής της πόρτας του νοικοκυριού, στο τόξο της το κλειδί, το στέρεο αγκωνάρι!...
Ήξερε με μεράκι, το σφριγηλό, το παρθενικό το στήθος, της κόρης, στην πέτρα να το πελεκά και όμορφο να το σκαλίζει!...
Εκεί να καμαρώνει όμορφο, σφριγηλό, στην εμπατή του αρχοντικού την πόρτα!!!...
Σημάδι αυτό, αρχοντιάς, μπέσας, τιμής και δόξας!...