Στο φωτεινό του πρόσωπο, για τον Θεό, σαν λέει,
πώς λάμπουνε τα μάτια του και μία φλόγα καίει.
Νιώθεις κοντά του ήρεμα, η ψυχή σου αναγαλλιάζει,
το γαλανό το βλέμμα του, την πλάση αγκαλιάζει.
το γαλανό το βλέμμα του, την πλάση αγκαλιάζει.
Απ' το κελί του στέκεται και πέρα αγναντεύει,
τον Πλάστη μας ευχαριστεί κι ακράδαντα πιστεύει,
τον Πλάστη μας ευχαριστεί κι ακράδαντα πιστεύει,
πως είναι δώρο η ζωή, από τα πιο σπουδαία,
όσοι το καταλάβουνε, θα ζήσουνε κι ωραία.
όσοι το καταλάβουνε, θα ζήσουνε κι ωραία.
Στο σεβαστό του πρόσωπο και στο χαμόγελό του
είναι λες κι έστειλ' ο Θεός, στη Γη τον Άγγελό Του.
είναι λες κι έστειλ' ο Θεός, στη Γη τον Άγγελό Του.
ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ ΓΑΪΤΑΝΑΚΗ
[Ο πίνακας είναι από το Pinterest.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου