Κατάρα στην οκνηρία...(Τραγωδία των Τεμπών 2023)

7 ο Κεφάλαιο βιβλίου, σελίδες 16, 17, 18, και 19

Τι κακόν προξενεί η οκνηρία του Ιωάννου, κλειδούχου ενός σιδηροδρόμου.

.

Εις έκαστον σταθμόν των σιδηροδρόμων διασταυρούται πολλαί γραμμαί σιδηραί κατά

διαφόρους διευθύνσεις. Εκεί συναντώνται καθ’ ωρισμένας ώρας άμαξαι σιδιροδρομικαί,

αντιθέτως ή πλαγίως ερχόμεναι.

Αλλ’ ίνα μη συγκρούωνται, μετατοπίζει ο επί τούτω υπάλληλος, ο κ λ ει δ ο ύ χ ο ς,

ελαφρώς τας σιδηράς γραμμάς δι’ απλού και ευκόλου μηχανήματος, ούτως ώστε αι

διασταυρούμεναι άμαξαι διευθύνονται προς τα δεξιά ή αριστερά αναλόγως του δρόμου

αυτών.

.

Προ πολλών ετών είχε διορισθή εις τινα σταθμόν των σιδηροδρόμων της Θεσσαλίας

κλειδούχος ο Ιωάννης, άνθρωπος πολύ νωθρός και φυγόπονος.

Ήδη εκ μικράς ηλικίας ήτο οκνηρός,

Δεν ηγείρετο πρωί και μετέβαινεν εις το σχολείον πάντοτε αργότερον των άλλων.

Αλλ’ ούτε καθαρός μετέβαινεν, ούτε και προπαρασκευασμένος εις τα μαθήματα.

«Εάν από της παιδικής σου ηλικίας, Ιωάννη, δεν συνηθίσης να εργάζεσαι» έλεγεν ο

δάσκαλος, «δεν θα εργάζεσαι και ως ανήρ. Και δεν θα προοδεύσης εν τη κονωνία, άλλοι

φίλεργοι και δραστίριοι θα σε παραγκωνίζωσι. και όχι μόνον εσύ παιδί μου θα γίνεις

δυστυχής, αλλά και εις τους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων θα ζήσης, θα προξενής

δυστυχίαν !».

.

Ο Ιωάννης όμως δεν ήκουε τας συμβουλάς του διδασκάλου και ούτε γράμματα έμεθεν,

ούτε την αγάπην προς την εργασίαν απέκτησε.

Κατώρθωσε βραδύτερον να διορισθή κλειδούχος εις τους σιδηροδρόμους και να

εργάζηται τας πρώτας ημέρας δραστηριώτερον κάπως, ούτως ώστε και οι ανώτεροι αυτού

να πιστεύσωσιν, ότι ήτο υπάλληλος χρήσιμος.

Αλλ’ η οκνηρία είνε κακόν ολέθριον, δεν αφίνει το θύμα αυτής ευκόλως και παραλύει τα

μέλη αυτού.

.

Μίαν ημέραν, ενώ έπρεπε να μένη άγρυπνος παρά την γραμμήν, καθ’ ην στιγμήν έμελλον

να διέλθωσιν αντιθέτως δύο σιδηροδρομικαί άμαξαι, ήτο εξηπλωμένος εκ νωθρότητος εν

τω σταθμώ.2

Ακούει τας μηχανάς των ερχομένων αμαξοστοιχιών να συρίζωσι μακρόθεν και εξέρχεται

βραδέως μεταβαίνων εις το καθήκον.

Αλλ’ ήτο αργά. Δεν είχον μετακινηθή την ωρισμένην στιγμήν αι γραμμαί και αι

αμαξοστοιχίαι μετά μεγίστης ταχύτητος ερχόμεναι κατ’ αλλήλων συνεκρούσθησαν μεθ’

ορμής φοβεράς !.

.

Το αποτέλεσμα επήλθε φρικώδες. Αι μεν πρώται άμαξαι ετινάχθησαν έξω της τροχιάς

αυτών εις μυρία τεμάχια, αι δε τελαυταίαι ανετράπησαν εκροχιασθείσαι. Οι πλείστοι των

εν αυτοίς ανθρώπων εφονεύθησαν και άλλοι επληγώθησαν.

Φρικώδες θέαμα! Εις την ήσυχον εκείνην θέσιν, ένθα μέχρι τούδε ηκούετο μόνον ο

ψίθυρος του απαλού ανέμου, ηκούοντο θρήνοι και στεναγμοί.

Η ζωή τοσούτων ανθρώπων και μετ’ αυτής η ευτυχία και η χαρά εκατοντάδων

οικογενειών, ηφανίσθησαν δια παντός ένεκα της οκνηρίας ενός μόνου ανθρώπου.

Και ετιμωρήθη μεν ο άθλιος εκείνος οκνηρός αυστηρώς υπό της δικαιοσύνης και

ενεκλείσθη εν ταις φυλακαίς, αλλ’ η συμφορά, την οποίαν προυξένησεν, ήτο

ανεπανόρθωτος.

.

Τα μικρά παιδία, τα οποία περιέμενον τους γονείς, και αι γυναίκες και αι αδελφαί, αίτινες

περιέμενον τους άνδρας και τους αδελφούς αυτών, έκλαυσαν και εφόρεσαν μαύρα !.

Παρήλθεν έκτοτε χρόνος πολύς. Οσάκις δε ενθυμούνται το δυστύχημα αυτών, καταρώνται

τον οκνηρόν εκείνον άνθρωπον.

Κατάρα εις την οκνηρίαν ! .

.

Μάιος 2023 Γιώργος Δ. Βέργος 


Να που οι οκνηροι τα καταφέρουν πάντοτε και κάνουν την καταστροφή...

Και από αυτό θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια... Τότε στο σπίτι μας πέντε παιδιά κοιμόμαστε στρωματσάδα!...

Η μάνα μου πριν ξημερώσει μας ξύπναγε για να πάμε στίς δουλειές. Όταν δεν ξυπνάγαμε να σηκωθούμε γρήγορα πέταγε τα σκεπάσματα και με το ξύλινο κανάτι μας έριχνε νερό στο κεφάλι...

Στα γεράματα της που ήταν εδώ στην Αθήνα μαζί μας στην κουβέντα της είπα:

-Μάνα δεν μας άφηνες, δεν είχαμε στασιό πουθενά σαν παιδιά αυτά μας έκανες...

Η απάντηση της:

-Τι λές Γιαννίκο μου, τι λές παιδάκι μου που έκανα εγώ αυτά που λές εσύ...

-Ναι ρε μάνα αυτά μας έκανες...

Τότε η μάνα μου άλλαξε όψη και μου λέει¨:

-Ναι ρε καλά έκανα... Αν σε άφηνα... θα γινόσουνα κοιμισμένος, κοιμήσης, θα κοιμοσουνα και μέχρι τώρα.... Θα ήσουνα άνθρωπος πιά... Τι θα ήσουνα???...

Ο Θεός ας τίς αναπαύσει τις μανάδες μας που τότε μας ξυπνάγανε και γίναμε άνθρωποι... Τις θαυμάζουμε, τις ευγνωμονούμε!...

Γιάννης Στ. Βέργος (gortynios.isv)
23/5/223