Αχ...Μάνα!...

 . . . . . . .ΑΧ ΜΑΝΑ

Όλος ο κόσμος απ’ τή μιά - κι η μάνα από την άλλη,

σ’ όλη την πλάση δέν θά βρείς - αγάπη πιό μεγάλη.

Όλες οι αγάπες να ειν’ μαζί - κι η μάνα μοναχή της,

όλες αυτές δεν κάνουνε - καρδιά σάν την δική της.

Αυτή σε φέρνει στη ζωή - αυτή σε μεγαλώνει,

αυτή για σένα αψηφά - κούραση, φόβους, πόνοι.

Αυτή σου δίνει το βυζί - για να σε αναθρέψει

αυτή στις δυσκολίες σου - πρώτη είναι που θα τρέξει.

Αυτή βαστά το χέρι σου - στο πρώτο σου το βήμα

αυτή για σένα γίνεται - χωρίς ωφέλεια θύμα.

Αυτή σου πρωτοτραγουδά - αυτή σε νανουρίζει

αυτή ακούραστα αυτή - εσέ γλυκοκοιμίζει.

Αυτή σε πάει στο σχολειό - να μάθεις να διαβάζεις,

αυτή τα φίδια τηνε τρων - όταν αναστενάζεις.

Μεσ’ στη φουρτούνα της ζωής - η μάνα είναι πυξίδα,

και θάρρος και παρηγοριά - και δύναμη κι ελπίδα.

Από το στόμα την μπουκιά - βγάζει για να σου δώσει

και το κορμί εμπόδιο - βάζει για να σε σώσει.

Και καρτερεί, και καρτερεί - την μέρα να ζυγώσει

τούς κόπους τις θυσίες της - για να τις καμαρώσει.

Κι όταν τ’ αυτιά σου ακούσουνε - την νεκρική καμπάνα,

νά τό πιστέψεις δεν μπορείς - και στα βαθιά γεράματα,

πάλι μιά ημέρα θα ειπείς - …αχ μάνα, που είσαι μάνα!

ΛΕΩΝ. Η. ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ

(από τήν ποιητική μου συλλογή ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΣ )