Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Οι δύο φίλοι

Δύο παιδιά γεννήθηκαν, σε φτωχό χωριουδάκι, με  δεκαπέντε τα σπίτια. Ανταμικό είχαν το χώμα, τον αέρα, το νερό, της μάνας τους το γάλα. Και έζησαν την κακιά εποχή και τα δύο τους. Ο ένας ήταν ο Αλέξης ο Χρονόπουλος του Μαρθολιά και το άλλο ήταν ο Ηλίας του Θοδωρή Χειμώνα, που το όνομα του,  όπως έλεγε, πήρε του μπάρμπα του, που αυτός σκοτώθηκε για την λευτεριά, την ώρα που αυτός γεννιόταν.
Τα δύο τους μεγάλωσαν, μαζί, παίζοντας με το χώμα! Ανταμικό  είχαν το γάλα το ψωμί, δανεικαριά  έκαναν, το ξύλινο κουτάλι, χωρίς ποτέ τους σαν παιδιά να μαλώσουνε, χωρίς ποτέ τους, να τσακωθούνε! 
Μαζί, μονιασμένα, ετρώγανε, την τριψιάνα στην βραστογαλιά, στο χάλκινο ανταμικό σαγάνι. Μία σου και  μία  μου, μετράγανε τις κουταλιές και  ετρώγανε, με το ίδιο το ξύλινο κουτάλι. Την κουταλιά το γάλα, τον τραχανά, την χυλοπίτα, την φακή, κανένας τους να μην αδικηθεί και να μην αδικήσει. Έτσι από τότε και από αυτό, μάθανε στην ζωή τους ! Το ίσιο,  ίσιο!...   Το τίμιο, το δίκιο, την  δικαιοσύνη!                                         
Ξυπόλητα  παίζανε τον κουτσό καλόγερο, το τσόκα, το τσίλικα,  τις αμάδες, στο πλάτωμα κάτω από το δέντρο την αριά, στην εκκλησιά στον Άγιο Κωνσταντίνο. Και κάπου, κάπου χτύπαγαν  του Άγιου την καμπάνα,  που ήταν κρεμασμένη στην αριά, για να ακουστεί ο ήχος της. Φοβέρα να γίνει,  για να φύγουν τα στοιχειά και οι κακές νεράιδες, ήταν η ευλογία και κάλεσμα των Αγγέλων! Αγγέλους είχαν δίπλα τους, φύλακες στην ζωή τους!
Μαζί τους πηγαινοέρχονταν, πάνω - κάτω στους  Αράπηδες, Σέρβου, Λαγκάδια, με κρύο, χιόνια, βροχή, για τα γράμματα, στο σχολειό να μάθουν. Ανταμικιά είχαν την φυλλάδα τους, που μέσα είχε τα γράμματα, την Άλφα –Βήτα, τις πρώτες τις λεξούλες. Μαζί είχαν την πλάκα που έγραφαν, στην μία μεριά ο ένας, στην άλλη μεριά  ο άλλος,  δανεικαριά  είχαν το κοντύλι! Μάθανε τα γράμματα πολλά, ορμηνεύοντας ο ένας, τον άλλον, πιασμένοι χέρι, χέρι στα κακοτράχαλα, της ζωής τα μέρη!  Από τότε ξεχώριζαν, πως  κάτι άλλο, το διαφορετικό είχαν επάνω τους, από την γελαστή, ήπια, ήρεμη μορφή τους. Φωστήρες έβγαλαν το δημοτικό σχολειό, φωστήρες, πρώτοι και δύο τους, στα Λαγκάδια το γυμνάσιο!
Εκεί έκαναν, όνειρα καλά, τρανά, μεγάλα! Το πώς από την φτώχεια, την μιζέρια, την κακομοιριά τίμια να ξεφύγουνε. Από νωρίς κατάλαβαν πως μόνο με το ιδρώτα,  την σφίξη, το ζόρι, την αγάπη στην δουλειά, μαθαίνεται η γνώση,  δύναμη στα φτερά τους, έτοιμοι για να πετάξουν! Και από την μαστοριά, την φτώχεια, επήραν καλά τα μαθήματα, καλές, μεγάλες, τις εμπειρίες!

Όταν πια μεγάλωσαν  και έβγαλαν το λεπτό μουστάκι, οι δύο τους, πήγαν και κάθισαν στον ίσκιο της αριάς, κάτω από την καμπάνα του Αγίου Κωνσταντίνου. Εκεί να αποφασίσουν οριστικά, το τι θα κάνουν στην ζωή τους. Ποιο δρόμο θα ακολουθήσουν; Και για να τους έρθει η Θεία φώτιση και η Θεία ευλογία, από δύο- τρεις φορές ο καθένας τους, σαν στον εσπερινό, χτυπάν  του Άγιου την καμπάνα, και έκαναν το σταυρό τους!....Έκαναν  Θείο κάλεσμα, προσευχή, επίκλησης του Θεού, των Θείων δυνάμεων και των Αγγέλων.  Στην εκκλησιά του Άγιου μπήκαν και ο καθένας τους άναψε, δανεικό από τον Άγιο, στον Άγιο, μικρό κερί, από το αποκαΐδι!... Με την υπόσχεση κάποτε, το λίγο, το μικρό και δανεικό κερί, οκάδες να το φέρουν, και όλους τους Άγιους  παρακάλεσαν, να πάνε εκεί, να τους βοηθήσουν, για  να το σκεφτούν καλά, το τι θα αποφασίσουν!... Εκεί αντάμα μετρήσανε, την γνώσεις τους, την αξιοσύνη τους, την δύναμή τους και πόσο είχαν την οικονομική υποστήριξη, από το σπίτι, τους γονείς τους. Και είπε, ο ένας για τον άλλον, με ειλικρίνεια την γνώμη του, το τι πρέπει να κάνει. Αντάμα το αποφάσισαν και οι δύο τους, αξιωματικοί να γίνουν.
Ο ένας, ο Αλέξης, να γίνει στην αστυνομία αξιωματικός, να υποστηρίζει το δίκαιο, να κυνηγάει το  άδικο, να προστατεύει τον αδύναμο, να κυνηγάει τους κακούς, να φυλακίζει το άτιμο, το έγκλημα, το φόνο, για να είναι στην κοινωνία, ασφάλεια, αγάπη, πρόοδος, ειρήνη. Και ο άλλος, ο Ηλίας, αξιωματικός, στρατιωτικός γιατρός, να γίνει.  Αυτός που είχε περισσότερο μυαλό και του έκοβε λίγο πιότερο από όλους εμάς τους άλλους, ο νους του.  Το ύφος του ήταν ήρεμο, πράο, συμβουλευτικό. Αυτό συμφώνησαν οι δύο τους, πως του πάει. Να κάνει στον άνθρωπο το καλό, να προλαμβάνει το κακό, την αρρώστια,  τον πόνο να γιατρεύει. Την δυστυχία, την θλίψη, τον πόνο να διώχνει μακριά. Να δίνει ελπίδα, ζωή στον άρρωστο, ο νέος να βρίσκει την γιατρειά του, στον γέροντα να δίνει το χάδι του,  το φάρμακο της ανακούφισης, τον καλό τον λόγο, για την παρηγοριά του.
Τότε, εκεί και το άλλο το αποφασίσανε,  ποτέ τους να μη μαλώσουνε, ποτέ τους να μη χωριστούνε και αν χωρίσουνε και πάνε μακριά, η ψυχή τους, ο νους τους, αντάμα θα είναι. Εκεί στην πόρτα της εκκλησιάς, αγκαλιαστήκανε, φιληθήκανε, οι παιδικοί οι φίλοι, θα χωριστούνε!... Για την ζωή!... Κοίταζαν τριγύρω τον ορίζοντα, τον ήλιο που πάει να βασιλέψει, είπαν  και συμφώνησαν, στα γεράματα, εκεί πάλι για πάντα να ανταμωθούνε! Τον τόπο, τότε που ήσαν παιδιά, στο ξάγναντο διαλέξανε, σαν θα έρθει η ώρα, ο καιρός, μαζί για πάντα να κατοικούνε!...Σαν να ήταν τα ουράνια ανοικτά και η ημέρα να ήταν σχόλη, οι Αρχάγγελοι τα ακούσανε  και οι δώδεκα Απόστολοι, ψηλά την προσευχή μετέφεραν στις Θεϊκές, ουράνιες δυνάμεις. Αυτό που επιθυμούσαν τα παιδιά με πολύ τίμιο ιδρώτα να γίνει!
Ο Αλέξης να γίνει στην  αστυνομία αξιωματικός μεγάλος, το νόμο να επιβάλει, τους ανθρώπους τους καλούς από τους κακούς να προστατεύει, το δίκιο να υπηρετεί, να ζει η κοινωνία με ασφάλεια, ειρηνικά και να προκόβει. Ο Ηλίας να γίνει Γιατρός της πολεμικής αεροπορίας αξιωματικός, μεγάλος καρδιολόγος. Με τους αιθέρες να τα έχει καλά και με τους Αρχαγγέλους. Στους Ίκαρους να ελέγχει τους καρδιακούς παλμούς, και να τους συμβουλεύει:  Να έχουν σκληρά τα νεύρα τους, μεγάλη την προσοχή τους και την ψυχραιμία τους. Στους ουρανούς, γερούς, ικανούς να τους στέλνει, για να συνομιλούν εκεί,  με τους καλούς Αγγέλους, τις Θεϊκές δυνάμεις, τα Εξαπτέρυγα. Ειρήνη και αγάπη στον κόσμο να στέλνουνε, ο πόνος, η συμφορά, να στερέψει!...

Τίμια  απόκτησαν όλα τα αγαθά, που από μικροί στερήθηκαν, και άλλα πολλά !... Επαίνους ήθους, περγαμηνές, τίτλους τιμής και αξίας ! Μετάλλια  αρετής, βραβεία γνώσης, και ανδρείας! Όμως δεν απαρνήθηκαν τα παιδικά τους χρόνια!….Πάλι αντάμα τρώγανε το ψωμί, αντάμα και το προσφάγι. Αντάμα πίνανε το νερό  ή  το κρασί από το ίδιο το τσουκάλι, μαζί με όλους τους φίλους τους και τους συγχωριανούς τους!... Από όλες αυτές τις τιμές, τους τίτλους που τους απονεμήθηκαν, τους σταυρούς του φοίνικα και τα άλλα τα πτυχία,  σε ένα μόνο χαρτί και οι δύο τους, έδιναν περισσότερο σημασία!. Στην καλοσύνη!  Στην ανθρωπιά!  Και στην φιλία!   Ακόμη λίγο περισσότερο ο Ηλίας. Αυτός, απέκτησε και είχε από τους πιο πολλούς, από όλους μας, περίσσιο το μυαλό, φιλότιμο μεγάλο, περισσευούμενη την γνώση!   Χωρίς ποτέ στους φίλους του και στους γνωστούς να επιδεικνύεται και να τους κάνει τον καμπόσο. Και στα συλλογικά μας πράγματα σαν γέρος, πάντοτε σοφά μας συμβούλευε, όταν υπήρχανε εντάσεις, έλεγε:  «Τον βραδινό μας τον θυμό, το πρωί να τον έχουμε ξεχάσει!..». Έτσι θα πάει μπροστά η πλάση! Και για να γιάνουμε τις πληγές, τις πλένουμε με το κρασί, τους βάζουμε το λάδι!…. Ποτέ το ξύδι!... Και στο πατριωτικό το σύνδεσμό μας, ενώ πρώτος έσουρνε το χορό και χόρευε το τραγούδι,  είχε το σώφρονα το νου, μεγάλη μετριοφροσύνη και αφήνει και στο άλλον, τον επόμενο,  το καλύτερο τραγούδι να χορέψει!...     Χωρίς να εγκαταλείψει το χορό, αλλά πηγαίνει πίσω, για να δίνει   τον ρυθμό και να κρατάει σιγόντο!…
Ενώ όλα καλά πηγαίνανε, οι Μοίρες, οι Θεϊκές δυνάμεις  αλλιώς ορίσανε και ξαφνικά από την καρδιά, χωρίς το τίποτα να έχει, επήρανε τον φίλο του τον Αλέξη. Ήταν μακριά… δεν το έμαθε, να τρέξει, να προκάνει, ο καρδιολόγος, ο φίλος ο Ηλίας να πάει να τον  προσέξει!...να γιάνει. Φαίνεται πως εκεί θα είναι πιο χρήσιμος, κάτι καλύτερο τον θέλουνε να κάνει! Ο φίλος του ο Ηλίας μαζί με τους ανθρώπους τους δικούς του, τα πρέποντα στον Αλέξη του κάνανε με σεβασμό και ευλάβεια,  τήρησε την  παιδική τους συμφωνία. Στον παρθένο τόπο, εκεί, παιδιά που τότε διάλεξαν, εκεί ο φίλος του με τιμή τον έβαλε …. Χύνοντας σαν φίλος, σαν γιατρός, πικρό το δάκρυ!… Την συμφωνία, την υπόσχεση  του, εκτέλεσε! Εκεί, εκείνη την ώρα, την στιγμή, το επιβεβαίωσε, πως δίπλα του,  το έχουνε  συμφωνήσει και αυτός θέλει να θαφτεί, σαν θα έρθει αυτή η ώρα! Την συμφωνία, σεμνά και ταπεινά, από μόνος του ανανέωσε! Από τότε ο Ηλίας δεν το έδειχνε, όμως σε όλες τις εκδηλώσεις,   δεν γέλαγαν από καρδιάς τα χείλη του, δεν χαιρόταν από τα βάθη  η καρδιά του!...
Δεν πέρασε πολύ καιρός, ο Ηλίας σαν να μη συμβαίνει τίποτα, γελαστός σε εμάς τους φίλους του, Μεγάλη Παρασκευή πριν την Λαμπρή  μας είπε  για τον ίδιο, ένα κακό  μαντάτο. Κανένας μας δεν τον πίστεψε!...Μας κόπηκε η φωνή μας!... λυγίσανε, κοπήκανε τα γόνατα!.. Θέλαμε όμως, όλοι μας, αυτό  που ακούσαμε, ψέμα μεγάλο να είναι!  Όμως αλήθεια είναι, ο Χάρος όπου υπάρχει έξυπνος, καλός και, λίγο ή  πολύ, περισσότερο να καταλαβαίνει, μπαμπέσικα  τον χτυπά, με πονηριά του φέρνεται, για  να μη τον προφταίνει. Αυτή την γνώμη έχουμε εμείς, που δεν τα φτάνει όλα τα άλλα  ο νους μας, πως η ζωή δεν είναι για χόρταση, ας το σκεφτούμε αυτό  καλά και να το βάλουμε στο νου μας! Φιλοσοφημένα, σεμνά με υπομονή,  πραότητα και πάντα με φιλικό μειδίαμα, ευγενικό τον τρόπο ο Ηλίας  όταν πηγαίναμε να τον ιδούμε μας υποδεχόταν. Δεν ήθελε τον οίκτο μας και την λύπησή μας και πάντα τον καλό τον λόγο  μας έλεγε με τις συμβουλές του. Για τα κοινά, τα συλλογικά μας, μέχρι το τέλος ενδιαφερόταν, ρώταγε και είχε χαρά μεγάλη, για τις δουλειές που έγιναν στο πολιτιστικό,  πνευματικό μας κέντρο στο χωριό. Και εκεί με την πραότητα και υπομονή του μας έκανε εμάς τους ανίδεους πως την αρρώστια του, σαν καλός γιατρός που είναι, θα την γιατρέψει και θα την ξεπεράσει!   
Όμως, δεν παρέλειπε συχνά να μας το λέει, ότι όταν πια θα φύγει, την υπόσχεση και συμφωνία που είχε κάνει παιδί και στον Αλέξη  τον φίλο του, να τον βοηθήσουμε εμείς, αυτός να την τηρήσει!  Και δίπλα στον φίλο του να τον πάμε!... Και εμείς όταν προχθές ο Θεός  τον αγάπησε, τον κάλεσε,  κοντά του να τον πάρει, όλοι μαζί οι φίλοι και η οικογένειά του, που όλο τον καιρό  στιγμή δεν έλειψε,  ήσαν στο προσκεφάλι του, όρθιοι,  συμπαραστάτες,  τα πρέποντα με σεβασμό του κάνανε και όλοι οι φίλοι και πατριώτες του, με ευλάβεια τον συνοδεύσανε και τον έβαλαν  στο τόπο αυτόν που διάλεξε,  όπως αυτός ο ίδιος τον ήθελε, δίπλα στον φίλο του τον Αλέξη!
Εκεί ψηλά τους ουρανούς, οι δύο φίλοι τώρα, αντάμα θα προχωράνε, και από το κακό, τους νέους θα προστατεύουνε και θα τους συμβουλεύουν.  Σε αυτούς αφήσανε  το ήθος τους, την σοφία τους και το παράδειγμά τους. Και η ταπεινοφροσύνη του γιατρού Ηλία Χειμώνα αυτή είναι η παραγγελία  του,  αυτή είναι και η διδαχή του !....    Ιδού, αυτό είπε στο Δ.Σ του Συνδέσμου μας και αυτό θα μείνει, όταν ο ίδιος θέλησε από πρόεδρος την διαδοχή του!  «Καλά θα είναι, ηθικό, και αυτός, ο πρώτος που είναι στο χορό και χορεύει, να μη τον εγκαταλείπει!.. Στο τέλος να πηγαίνει!... και να κρατάει, του τραγουδιού… σιγόντο!.... Χορεύει όπως θέλει!... Κρατάει, κουνάει και το μαντήλι για να πιαστούν και να χορέψουν και άλλοι!...» Με αυτά τα απλά, τα λίγα  λόγια, μας είπε πολλά !...Μας τα είπε όλα!... Αυτή είναι τώρα η παρακαταθήκη του!...     Δ ε ν  π ρ ό κ α ν ε!...
Αυτός ήταν ο Υποπτέραρχος γιατρός καρδιολόγος Ηλίας Χειμώνας!
                                                                                                                                      
Γιάννης Στ Βέργος [Γορτύνιος]
13.03.2010


Υπ/ση:  Αφιερώνεται στη μνήμη των δύο φίλων Αλέξη και Ηλία. Φωτεινά παραδείγματα ήθους και αρετής! Ως ελάχιστη απόδοση τιμής στην μνήμης τους, στον αγώνα που μαζί με τον Ηλία κάναμε τότε (ως μαθητές γυμνασίου ) το καλοκαίρι στην μαστοριά στο γεφύρι στους Βουτιάνους Λακωνίας.


ΚΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΠΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΠΕ
Ο Ηλίας Χειμώνας ήταν στρατιωτικός γιατρός της πολεμικής αεροπορίας, ήταν στην πεποίθηση   γ ι α τ ρ ό ς ! Όταν έγινε η εξόδιος τελετή συνηθίζεται στους αξιωματικούς να τους συνοδεύει έως τέλος  η Ελληνική Σημαία, το σπαθί και το πηλήκιο του αξιωματικού. Τον  γιατρό Ηλία Χειμώνα τον συνόδευε μόνο η Ελληνική Σημαία, αυτή που τιμούσε από μικρό παιδί και τίποτε άλλο. Ούτε οι περγαμηνές ούτε τα στρατιωτικά παράσημα! Ήταν επιθυμία του;  δεν ξέρω το γιατί.  Ένα ξέρω ότι ήταν ο γ ι α τ ρ ό ς  και άνθρωπος. Αυτό  μόνο κράταγε. Ας  σκεφτούν οι τρανοί μήπως στους αξιωματικούς γιατρούς δεν πρέπει να τους δίνουνε τιμητικώς το σπαθί, αλλά το ιατρικό σύμβολο, την ράβδο με το φίδι; Και στη λαβή το Εθνόσημο χαραγμένο; Γιατί  ο γιατρός και τον εχθρό αν το βρει τραυματισμένο πρέπει να τον περιθάλψει! Και όταν γίνει καλά ο πολεμιστής, «όχι ο γιατρός»,  στη μάχη αντρίκια να σκοτώσει. Μήπως αυτά μας παραγγέλνει με την στάση του  ο αεροπόρος γιατρός  Ηλίας Χειμώνας για να τα ειπούμε εμείς που μπορούμε, γιατί αυτός σαν στρατιωτικός δεν μπορούσε;
Με την στάση ζωής του μας έδειχνε, α ν θ ρ ω π ι ά !

Σημ:
Το άρθρο αυτό αναρτήθει με την προσθήκη της φωτογραφίας  της εκκλησίας και της καμπάνας στην αριά του Αγίου  Κωνσταντίνου Αράπηδες, από την ιστοσελίδα του συλλόγου Κοκκινοράχης..
[ www.kokkinorachi.dr/ ]   Τους ευχαριστώ. {ΙΣΒ}

1 σχόλιο: