Εκβιασμός - απειλή...

 Κανένας δεν απειλείται κανένας δεν εκβιάζεται εάν δεν έχει λερωμένο την φωλιά του. και ειδικότερα δημόσιος υπάλληλος που κάνει τίμια την δουλειά του!...
Ευτυχώς το Ελληνικό Σύνταγμα του προστατεύει την υπαλληλική του υπόσταση έκτός αν πέσει σε ποινικά παραπτώματα...
Επομένως εκβιασμός και παρεμβάσεις στην άσκηση καθηκόντων δεν υπάρχει, εάν ο καθένας δεν το επιτρέψει....
Υπήρξα διευθυντής τράπεζας...
Σε μια περίπτωση που ήταν να χορηγήσω ένα επιχειρηματικό δάνειο, το δάνειο εγκεκριμένο από το συμβούλιο του καταστήματος έτοιμο να υπογραφούν οι συμβάσεις να γίνει η εκταμίευση του. Για κάποιους προσωπικούς ΄λόγους, εκτάκτως απουσίασε ο υποδ/τής και προϊστάμενος του τμήματος δανείων, ο οποίος έπρεπε να συνυπογράψει την σύμβαση του δανείου...
Καθυστερήσαμε για λίγες ημέρες....
Τότε δέχτηκα τηλέφωνο από κάποιο τότε νομάρχη ( που ίσως έκανε τον νομάρχη) Του είπα κύριε νομάρχα αυτά που μου λές μου τα στέλνεις στο Φαξ. Δεν πιστεύω ούτε σε σας ούτε όπως λέτε είναι και επιθυμία και άλλων παραγόντων...
Εγώ φαντάζουμε ότι είναι κάποιος που μου τηλεφωνεί απο το διπλανό περίπτερο.... Τώρα με την παρέμβασή σας στον φίλο σας επιχειρηματία του κάνατε ζημιά....
Εγώ θα εξετάσω πάλι αυτή την περίπτωση του δανείου μήπως έχω κάπου κάνει και λάθος...
Όπως ήταν φυσικό δεν έκανε το λάθος να μου στείλει Φαξ....
Ο επιχειρηματίας άξιζε να πάρει δάνειο και του χορηγήσαμε και το εξόφλησε στην ώρα του...
Εγώ στα τριάντα τρία (33) χρόνια υπηρεσίας μου τραπεζικός, δεν είχα, ή ένεκα του χαρακτήρα δεν επέτρεψα και κανένας δεν μου έκανε παράνομη παρέμβαση στην δουλειά μου.....
Όσοι εκβιάζονται νομίζω πως το θέλουν....
Συμμετέχουν στον εκβιασμό τους...
Εκβιασμός και υποχώρηση σε τέλεση παράνομης πράξης, μπορεί να υπάρξει δικαιολογία μόνο για να σώσει κάποιος την ζωή του παιδιού του και για τίποτε άλλο....

Γιάννης Στ Βέργος(gortynios.isv)
27/02/2023

Η γραφή...

 Χρόνια πολλά καλή σαρακοστή....
Και όσοι γράφουνε (με), γνώμη, άποψη, σκοπτικά, προσεκτικά και σιγούλια - σιγούλια, αγάλια -αγάλια και όπως έλεγαν οι παππούδες, τώρα την βαρυχειμωνιά άντε με ένα γυαλί κρασί και με μιά ελιά να ανεβούμε την κακοσκαλιά.... Τοίχο, τοίχο Αποστόλη....

Η λαγάνα!...

Η λαγάνα!... Λάκηξε, σαν τον λαγό....
Όπως καταντήσαμε....
Εγώ γυρεύω τέσσερους έμπιστους , τίμιους συνεταίρους ολιγόφαγους, για να αγοράσουμε συνεταιρικά μία λαγάνα....
Αλλά , φοβάμαι μη με ρίξουνε στην μοιρασιά....
Πως θα την μοιράσουμε???...
Ποιός ξέρει από ζύγι και γεωμετρία???.....
Η μήπως είναι καλύτερα νηστικός... Και αγαπημένοι???...

Γιάννης Στ Βέργος (gortynios.isv )
25/02/2023 

Το θέλω... Το μπορώ!...

 Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΞΗΣ

Τεράστια η δύναμη,

που έχει το μυαλό μας,

και η σκέψη μας τεράστια,

δύναμη και αυτή.

Αυτή που όσα θέλουμε,

μπορεί να τα πετύχει,

αφού θα απορρίψει,

ότι την ενοχλεί.

Κι’ έτσι η επιτυχία,

θα είναι δεδομένη,

σε ότι επιθυμήσουμε,

με σκέψη θετική.

Χαρά και ευτυχία,

και ηρεμία και πλούτη,

κοντά μας θα τα ελκύσει,

η σκέψη η θετική.

Αγάπη, Ευγνωμοσύνη,

Πάθος , Ενθουσιασμός,

Ελπίδα, Ικανοποίηση,

θα είναι για εμάς θεσμός.

Πήγα απροετοίμαστος,

σ’ έναν διαγωνισμό,

χιλιάδες πτυχιούχοι,

μετείχαν σε αυτόν.

Και όμως ήλθα πρώτος,

γιατί το είχα σκεφτεί,

βαθειά και είχα πιστέψει,

ότι έτσι θα συμβεί.

Φίλοι μου ξεκινήστε το,

θα φτιάξει η ζωή σας,

θα σβήσουν τα προβλήματα,

η νίκη θα είναι δική σας.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΒΟΥΡΗΣ

( από την σειρά ποιημάτων μου

ΤΑ ΘΕΛΩ ΤΑ ΜΠΟΡΩ

που γράφω από το 1965 μέχρι σήμερα

Ο άνθρωπος

Το πιο φτηνό βρώμικο κρέας, και το άχρηστο τομάρι είναι του ανθρώπου....
Το πιο θηρίο στην Φύση με άγρια ένστικτα είναι ο άνθρωπος,...
Σκοτώνει τον συνάνθρωπό του χωρίς καν να τον γνωρίζει, αναιτίως...
Κάνει πως λυπάται, προσφέρει ελάχιστα σε θεομηνίες καταστροφές για να εξημερώσει τις Θείες Δυνάμεις. 
Κάνει το σταυρό του όχι από πίστη και αγάπη, στον συνάνθρωπο, αλλά από φόβο και για να μη του στείλουν οι Θείες Δυνάμεις την κεραμίδα στο κεφάλι του....
Όσο για του κόσμου τους Άρχοντες ας μη ειπώ...
Εκμεταλλεύονται οι περισσότεροι, την φτώχεια, την συμφορά, παντοιοτρόπως.... 

Ο ΑΣΩΤΟΣ ΥΙΟΣ...

 Ο ΑΣΩΤΟΣ ΥΙΟΣ

Ετούτην την παραβολή είπε ο Κύριος τότε:

Ένας γονιός με δυο γυιούς - άξιος προκομμένος,

εζούσε βίο ήρεμο, - πολύ ευτυχισμένος.

Ώσπου μια μέρα ο μικρός, - απείθαρχος του λέει:

Πατέρα, δος ‘μου από το βιός σου - ότι κι αν μου ανήκει,

τι σ’ άλλον τόπο άγνωστο - θέλω να πα’ να ζήσω.

Κι εκείνος με βαρειά καρδιά - του κάνει το χατίρι.

Το μερδικό του του’ δωσε, - μα όχι την ευχή του,

κι ο γυιός, καβάλα στ’ άλογο, - πηγαίνει σε άλλα μέρη.

Κι εκεί όπου νυχτώθηκε, - διαλέγει για να ζήσει,

κι αρχίζει σπάταλη ζωή - να ζει στον ξένο τόπο.

Όλο το βιός του ξόδεψε, - και τα υπάρχοντά του,

όχι σε έργα αγαθά, - αλλά στην ασωτεία.

Μα να, σε λίγο έπεσε - στη χώρα δυστυχία

κι ο γυιός στερήθη το φαΐ, - και το ψωμί ακόμα.

Τρέχει και πάει στον άρχοντα, - πολύ ταπεινωμένος.

Πάρε με άρχοντα καλέ, - να σε υπηρετήσω,

μόνο φαΐ να μου ‘δινες - την πείνα μου να σβήσω.

Κι εκείνος τονε συμπονεί, - χοιροβοσκό τον παίρνει,

να βόσκει όλα του τα ζα, - εις τα λιβάδια πέρα,

να τρώει ξυλοκέρατα, - όπως και τα γουρούνια.

Και τότε πια νοστάλγησε, - το πατρικό του σπίτι,

και του ‘ρθε η επιθυμιά, - πίσω για να γυρίσει.

Και στον πατέρα κίνησε, - με μαύρο δάκρυ κλαίει:

Πατέρα είμαι άμυαλος, - ζητώ συγχώρεσή σου,

μα με τους δούλους βάλε με, - ψωμί να φα σαν κείνους,

το ξέρω πως σε πόνεσα, - κι εσένα και τη μάνα.

Και του πατέρα η καρδιά, - καθόλου δεν διστάζει

καλεί τους δούλους γύρω, - και αμέσως τους προστάζει:

Ετούτος δω είναι ο γυιός, - ο παραπλανημένος,

ο γυιός μου, που μου χάρισε, - πίκρα, τρανή περίσσεια.

Μα όμως είναι αίμα μου, - κι εγώ είμαι ο πατέρας,

να τον κακίσω δεν μπορώ, - ότι κι αν μου ‘χει κάνει.

Κι ευθύς αγκαλιαστήκανε, - και κλαίνε, κλαίνε, κλαίνε,

και εις τους δούλους έστρεψε, - και πάλι τους προστάζει:

Φέρτε του όλα τα καλά, - τα γιορτινά του ρούχα,

βάλτε τα δαχτυλίδια του, - κρεμάστε τα χρυσάφια,

και σφάχτε αμέσως τώρα δα, - το σητευτό μοσχάρι.

Φέρτε και όλα τα βιολιά, - και το χορό αρχίστε,

ο γυιός μου πίσω γύρισε, - πιότερο μυαλωμένος.

Κι αρχίζει ένα ξέφρενο, - γλέντι πολύ μεγάλο,

ίσια με που ο άλλος γυιός, - στην πόρτα ξεπροβάλλει.

Απ’ τους αγρούς εγύριζε, - με κούραση κι ιδρώτα

και σαν μαθαίνει τι έγινε, - δεν διάβαινε την πόρτα…

Και με περίσσεια την οργή, - ρωτάει τον πατέρα:

Γιατί πατέρα μου, γιατί, - μια τέτοια αδικία,

να κάνεις σε εμένανε, - που τόσα χρόνια τώρα,

σ’ υπηρετώ σε σέβομαι, - κι ότι μου λες το κάνω;

Γιατί σ’ αυτόν τον άσωτο, - τον σπάταλο αδελφό μου,

γιατί του χάρισες πολλά, - το σητευτό μοσχάρι;

κι εμένα δεν μου χάρισες, - ποτέ ούτε ένα κριάρι;

Και πάλι κλαίει ο γέροντος, - κι οι δυο είναι παιδιά του,

κάτι από μέσα του μιλά, - μιλάει και η καρδιά του,

σκληρός να γίνει δεν μπορεί, - κι ετούτος έχει δίκιο.

Τότε απλώνει του τα δυο, - τα μπράτσα και τον σφίγγει,

ευχές του δίνει άπειρες, - στα μάτια τον κοιτάζει,

και κράζει και τον άσωτο, - να ‘ρθει κοντά και τούτος.

Κι αγκαλιασμένοι και οι τρεις, - γίνονται ένα κουβάρι,

και κλαιν, και κλαιν όλοι μαζί, - και τότε βγήκ’ ο ήλιος.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ Η. ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ

( από τήν ποιτική μου συλλογή ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΣ )

Όλες οι αντιδράσεις:

55

Υπέρτατες Θείες Δυνάμεις...

Οι Υπέρτατες Θείες Δυνάμεις!...

Εφόσον οι Ηγέτες του Κόσμου Θρησκευτικοί και Πολιτικοί, δεν έχουν μυαλό για Ειρήνη και προκοπή, ο Θεός τους κουνάει τον εγκέφαλο τους, τους καταστρέφει τα σχέδια τους και τους λέει.... Σεισμός!... Και Εγώ σαν Θεός!... Εδώ Είμαι... Να συνέλθουν... Θα συνέλθουν??.. Αλλά Θεέ μου, ευσπλαχνίσου τους αθώους ανθρώπους... Η Ελλάς πρέπει να στείλει βοήθεια και στον Λαό της Συρίας....   Ιωάννης Στ Βέργος (gorty6nios.isv) 07/02/2023

Πάντα μόνος...

 

Στην ζωή μου ήλθα μόνος,

και ήμουν μόνος στην ζωή,

δίχως χείρα βοηθείας,

κανενός να μου δοθεί.

Όλοι όσοι με πλησιάζαν,

το συμφέρον τους κοιτάζαν,

τι θα πάρουν από εμένα,

λέγοντας συνήθως ψέμα.

Κι’ έχω βοηθήσει ‘’φίλους’’,

που τους έχασα μετά,

ούτε εκείνοι επιστρέψαν,

ούτε και τα δανεικά.

Πάλεψα με τρικυμίες,

με φουρτούνες ισχυρές,

μόνος μου όμως ήμουν πάντα,

όταν γλύτωνα από αυτές.

Και δοξάζω τον Θεό μας,

κάθε βράδυ και πρωί,

που με αξίωσε και είμαι,

υγιής εις την ζωή.

Γι’ αυτό σκέφτηκα ο καημένος,

όσο θα ήθελε να ζήσω,

να γλεντήσω όσο μου μένει,

μήπως λίγο ευτυχίσω.

Τώρα αυτό εάν δεν αρέσει,

σε όσους με κληρονομούν,

ας φροντίσουνε κι’ εκείνοι,

με εργασία να βολευτούν.

Βέβαια όλα όσα έχω κάνει,

εις αυτούς θα προσφερθούν,

θα ήθελα εγώ μονάχα,

λίγο να το εκτιμούν.

Και όχι να τα θέλουν όλα,

στην ζωή μου εδώ και τώρα,

ας φροντίσουνε κι’ αυτοί,

να έχουν λίγη υπομονή.-

ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΒΟΥΡΗΣ

( από την σειρά ποιημάτων μου

ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΣ ΖΩΗΣ

που γράφω από το 1965 μέχρι σήμερα )