Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Οι καλντισμένοι.

Καλντισμένοι είναι πολλοί άνθρωποι στην ζωή και πολλά  πλάσματα στη Φύση μοιάζουν κουρασμένα, καλντισμένα. 
Είτε γιατί έτσι τα έφτιαξε ο Θεός, η Φύση, είτε από επιλογή δική τους. 
Άνθρωποι υπάρχουν πολλοί στον κόσμο με την διαφορετικότητα και είναι λογικό, δεν μπορεί και δεν πρέπει να  είναι όλοι ίδιοι, με τις ίδιες αρετές, ταλέντα, τις χάρες και δεξιότητες… 
Στον άνθρωπο που η Φύση του έδωσε την ικανότητα να έχει κρίση, να διακρίνει το μαύρο, από το άσπρο και του παρέχονται από την φύση τα στοιχειώδη  μέσα της διατροφής,  της επιβίωσης του, το να είναι,  η, να φαντάζει συνεχώς κουρασμένος, καλντισμένος και να μη θέλει να κάνει κάτι τις, της προκοπής στο διάβα της ζωής του, νομίζω πως είναι πλέον επιλογή δική του… 
Διότι έτσι ίσως βολεύεται, οκνά, τεμπέλικα, καλντισμένα, να θέλει να περνάει την ζωή του… Σελέμικα, τεμπέλικα, εις βάρος όλων των άλλων, να τρώει να πίνει, να καλοπερνάει σαν κηφήνας. 

Στην ζωή στην πλάση σε αντίθεση με τους καλντισμένους υπάρχουν πλάσματα έξυπνα, γρήγορα, σπιρτόζικα, τα λεγόμενα  οι λεγόμενοι ψηφίδες!!!.
Οι μελισσούλες!!!... 
Είναι οι ικανοί!.. Οι αποτελεσματικοί!... 
Που είτε ο Θεός, η Φύσης τους έδωσε ιδιαίτερα χάρισμα, ταλέντα, είτε οι ίδιοι καλλιέργησαν την δυνατότητα τους και έγιναν και είναι από μικροί γρήγοροι, εύστροφοι,  ακριβείς,  με λογική, έξυπνοι και προκομμένοι… 
Αυτοί είναι το καμάρι όλου του κόσμου!...
Αυτοί όπου, σταθούν λίγο να ξαποστάσουν, η Γη ανθεί, από όπου περάσουν η περπατησιά τους, το αχνάρι τους μοσχοβολάει!..
Και η αξιοσύνη ξεχειλίζει!...

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Του Ακόβου οι προκομμένοι!!

Ο προκομμένος παντού και πάντοτε προκομμένος και άξιος θα είναι… 
Εκεί που στέκεται ο τόπος θα ανθεί και από όπου περνάει η περπατησιά του θα μοσχοβολάει! 

Προσφάτως επισκέφτηκα μαζί με την γυναίκα μου και την κουνιάδα μου το γυναικοχώρι τον Άκοβο Αρκαδίας του δήμου Φαλαισίας για εκτέλεση οικογενειακής επιθυμίας και υποχρέωσης. Είχα χρόνια πολλά να επισκεφτώ αυτό το χωριουδάκι. 
Οι γονείς της γυναίκας  μου ο Χριστόπουλος Παναγιώτης [Γαριφαλής] και η γυναίκα του ήσαν από εκεί, αλλά δεν είχαν κρατήσει τίποτα από τα πατρογονικά τους για να έχουν και να έχουμε περισσότερη επαφή με το χωριό, τα άφησαν όλα στους συγγενείς τους, και έφυγαν στην ξενιτειά για καλύτερη τύχη… 
Υπάρχουν ακόμα εκεί, οι πολύ μεγάλες στην ηλικία και τώρα οι θειάδες, οι αδελφές του πεθερού μου, και βρήκαμε σπίτι ανοιχτό.

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

Γράμμα του πατέρα στον γιό του....


Αναδημοσίευση: Dream fm 90,6
«Εάν μια μέρα με δεις "γέρο"... εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ... έχε υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω...
Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με. Oταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή... Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.
Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις... Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.
Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα "βάρος", έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.
Όταν λέω πως θα ήθελα να "πεθάνω"... μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο.
Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.
Σε αγαπώ παιδί μου...»