Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Ευχές

2013
 ΕΙΡΗΝΗ !!!
     ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΥΧΟΜΑΙ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ 
         ΧΡΟΝΙΑ ΥΓΙΕΙΝΑ - ΧΡΟΝΙΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ 
ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ

                                       
                              Και από το Αγκάθι, ας βγει το ρόδο!!!... Θεέ μου!…

Κόντρα στην μιζέρια που μας έριξαν οι ηγέτες μας, τα ψυχοπλακώματα, εμείς όπως πάντα μονοιασμένοι, αγαπημένοι με αλληλοβοήθεια στα δύσκολα, γλεντούσαμε και θα γλεντάμε… 
Και με τα πολλά και με τα λίγα!! Και με τα καθόλου!!!… 
Με ψωμί κρασί και κρεμμύδι!... Θα επιβιώσουμε ρε γαμώτο!!!… 
Σαν το σπουργίτι!... 
Όμως, θα περπατάμε πάντοτε περήφανα!.. 
Θα πετάμε ψηλά, σαν τον αετό, θα τραγουδάμε σαν το αηδόνι!.. 
Θάρρος, φτωχέ Λαέ- Θάρρος!!... 
Θα βγει ο ήλιος λαμπερός, ο ουρανός θα βρέξει, η γη μας θα ανθίσει!.. 
Και άμα την αγαπάμε!... 
Θα έρθει και η ώρα της, τους καρπούς της για να γεννήσει!…

Γιάννης Στ Βέργος{Γορτύνιος}

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Η Φραντζόλα

«Ουδείς εκών κακός…» 
Ο παγωμένος αέρας σφύριζε στις γρίλιες, στο σκεβρωμένο παράθυρο, από το σπασμένο τζάμι, απρόσκλητος έμπαινε και πάγωνε το κάθε τι που ήταν μέσα  στο μικρό παλιό δωματιάκι, για να το ακούσουν,  να το νοιώσουν, να το καταλάβει καλά, κάθε κορμί, κάθε ψυχή, πως ήρθε ο χειμώνας…. Χειμώνας!... Χειμώνας!...  Άλλοι χαίρονται, και άλλοι κλαίνε!..  



Χαρά σε αυτούς που χαίρονται και υπομονή, κουράγιο, ελπίδα, σε αυτούς που κλαίνε!.. 
Τα δάκρυα τους, δύναμη του σώματος να γίνει,  βάλσαμο της ψυχής, με αυτά ας ξεπλυθεί η κακία, η συμφορά, του κόσμου!  
Την Άνοιξη, την χαρά, την προκοπή, αυτά τα δάκρυα να φέρουν!... 
Ποτέ Θεέ  μου αυτή την συμφορά, της πείνας, της ανέχειας, στην πλάση σου,  ποτέ πια να μη στείλεις…  
Δύο ημέρες τώρα ήταν νηστικός από ψωμί, ο εργάτης, το νεαρό παιδί. 
Πριν από δύο ημέρες, στο ταβερνάκι του μπάρμπα Μήτσου από τα Θερμιά  στην πλατεία Μερκούρη στα άνω Πετράλωνα είχε παραγγείλει,  που όλη μέρα ήταν νηστικός, να φάει για βράδυ ολίγη φασολάδα και ο μπάρμπα Μήτσος του βάζει ολόκληρη  την μερίδα και παραπάνω και του την χρεώνει για ολίγη. 
Και αυτή την έγραψε βερεσέ στο τεφτέρι.

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Οι μανάδες μας

Δύο μικρό μανάδες  γειτόνισσες, ήσαν στο χωριό, που από μικρές είχαν μείνει ορφανές και ρώταγε η μία, την άλλη, την συμβουλή της, την ορμήνια της, να πάρει.
Ήταν κατοχή, πείνα, πίκρα, φτώχεια, φόβος και δυστυχία…. 
Και όμως, στην πείνα την μεγάλη, δύο παιδιά, αγόρια, στην γειτονιά γεννήθηκαν!...

-Σαν τι του κάνεις Σταύραινα του δικού σου  του παιδιού,  {του Γιάννη σου }που δεν βήχει, αρρώστια δεν το πιάνει;... 
Που το δικό μου { οΛιάκος μου} είναι όλο άρρωστο, από την μύτη την αρπάζει… 
-Αφουγκράσου Ντόραινα να σου ειπώ:
-Δεν το πλένω, δεν το λούζω, δεν το μοσχοσαπουνίζω...  
Ντόραινα, το καταχείμωνο, στο μπεριάνι, στο αέρα, το παιδί,  όταν φυσάει, δεν το αφήνω. 
Αυτά τα γιατρικά σου δίνω!… 
Από την λέρα δεν πέθανε κανείς, από το κρύο, την πούντα, Ντόραινα στο λέω δεν γλιτώνει… 
Βάλε, πρώτα εσύ μυαλό και λογικέψου λίγο, αυτά που σου είπα άκου τα, το παιδί σου {ο Λιάκος σου} για να μη βήχει!...
Τα παιδιά, το καταχείμωνο χουχούδεμα θέλουνε, φαΐ, αυγό, ζητάνε!.. 
Και όχι  μοσχοσάπουνο, φουμιά και ιδέα….

[Αυτός ο διάλογος ήταν πραγματικός,  το είπε η Ντόραινα στην ανιψιά της, την Ουρανία του Αντριόπουλου, όταν έμαθε ότι πέθανε η γειτόνισσα της η Σταύραινα. ]
Και την έκλαιγε. 
Τώρα πέθανε κοντά στα εκατό της και η Ντόραινα. 
Ήσαν αγαπημένες!  
Της ζωής βασανισμένες...
Ο Θεός να τις συγχωρέσει, να είναι αναπαυμένες. 

Γιάννης Στ Βέργος {Γορτύνιος} 
06.12.12

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Τζίντζιρας και Μύρμηγκας (Ιωάννης Βηλαράς)

Ανάμεσα στα φύλλα του φουντωτού φτελιά,
Του δροσερού Πλατάνου, μ' ασίγητη λαλιά,
Το καλοκαίρι όλο ο Τζίντζιρας περνάει,
Λαλόντας πάσα ημέρα, μήτ' άλλο μεριμνάει.
Ο Μύρμηγκας ωστόσο σ' αδιάκοπη δουλιά,
Θροφή για το χειμώνα συνάζει στη φωλιά.
Σαν πέρασαν η κάψαις, και πιάνουν η βροχα
Καιρών ενάντιων ζάλαις, ανέμων ταραχαίς,
Ο λαλητής ευρέθη, μην έχοντας σπειρί,
Της πείνας να ψοφήση, σε κίντυνο βαρύ.
Στο σοδιαστή προστρέχει, του λέει, παρακαλώ,
Μην αρνηθής να κάμης, σ' εμένα ένα καλό.
Με ξάφνισαν τα κρύα, προμιού το φανταστώ,
Και να χαθώ κοντεύω, αν δεν καταφταστώ.
Να μ' ελεήσης, φίλε, μ' ολίγο μερτικό
Από την εισοδιά σου προς ώρας δανεικό.
Κι' ερχάμενος ο θέρος, χωρίς να ζημιωθής,
Σου δίνω και κεφάλι και κάματον ευθύς.
Πολύ καλα, αποκρίθη, μόν δεν παρανογώ,
Γιατί να μη φροντίσης, ως έκαμα κι' εγώ.
Γιατί, κυρ Μυρμηγκά μου, δεν άδιασα στιμή
Από το λάλημά μου, κι αυτή είναι η αφορμή.
Εξαίρετα, του είπε, σα στον καλόν καιρό
Λαλούσες, τώρ' αρχίνα, και στήσε το χορό.

Όσοι τον καιρό ξοδεύουν,
Και το μέλλον δε μετρούν,
Στα χαμένα τον γυρεύουν,
Σαν και πρώτα να τον βρουν.
Επειδής φτερά βαστάει
Φεύγει, τρέχει σα νερό,
Κι' όποιος δεν τον κυνηγάει,
Χάνει πάντα τον τορό.
Σύναζε νιος όσο μπορείς,
Γέροντας άνεσι να βρης.
Στα νιάτα σου αν οκνεύεις·
Γέρος κακά πορεύεις.

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Το δίλημμα

Καλά περνούσε ο κόσμος στη επαρχεία, στα χωριά!...
Ανέμελα, χωρίς πολλές, μεγάλες στενοχώριες, με γλέντια, χορούς και πανηγύρια. 
Ήρθανε όμως τα χρόνια τα άσχημα, από το μυαλό των ηγετών, το φταίξιμο των ανθρώπων. Συνεμπήκε, χωρέθηκε  και ο διάβολος και έπεσε η κατάρα… 
Η γκρίνια, η φαγωμάρα!… 
Χωρίς αιτία και αφορμή, οι άνθρωποι μαλώνανε μεταξύ τους… Και ολημερίς ήσαν στα δικαστήρια!..  Τις καλλιέργειες στα χωράφια τους τις παράτησαν… 
Δεν  πρόσεχαν, δεν τάιζαν τις κότες!...
Και αυτές πεισμάτωσαν, να  τους γεννάνε αυγά, σταμάτησαν!...
Δεν θέλουν…  
Στην αρχή η λίγη γκρίνια, σαν την φωτιά απλώθηκε και έγινε πολύ, μεγάλη… 
Το κακό έχει παραπάρει… 
Και ο παπάς του χωριού, που όλοι οι άνθρωποι από τις συμβουλές του, δεν παίρνανε, δεν είχε τίποτε άλλο να κάνει, κατέφυγε στην μοναδική ελπίδα. 
Στην Παναγιά!.. 

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Ευτυχία

Σαν τι να είναι αυτή η Ευτυχία; 
Αυτή που όλοι μας  την επιδιώκουμε, για αυτή που όλοι αγωνιζόμαστε, την θέλουμε και την αναζητούμε! 
Που να είναι, που να βρίσκεται, που, πως να την ψάξουμε,  και πώς να την βρούμε; Αίσθηση, αίσθημα, ψυχικό συναίσθημα και ίσως του πνεύματος ψευδαίσθηση να είναι η ευτυχία, αφού δεν κάθεται πολύ, ούτε καν στην καθέκλα της, αυτή, σε αυτήν  για να την χλιάνει!… 
Και μη την ψάχνουμε αλλού, παρέκει, πιο έξω, εδώ δίπλα μας, σιμά μας, μέσα μας είναι!... Και δεν την βλέπουμε, δεν την αισθανόμαστε, δεν την γροικάμε!... 
Μόνο όταν έλθει η δυστυχία η μεγάλη, τότε και μόνο τότε, τα πρώτα, νομίζαμε πως ήσαν τα καλύτερα,  πρώτα λέμε είμαστε πολύ καλά,  το χθες ευτυχισμένοι, το σήμερα μακάρι,το αύριο δεν το ξέρουμε, το καθορίζουν οι άλλοι και τώρα οικτίρουμε με βογγητά την μοίρα μας την μαύρη… 
Ο ίδιος  ο άνθρωπος, εμείς, μόνοι μας το φτιάχνουμε το μονοπάτι, τον δρόμο για να έρθει η ευτυχία μας, εμείς το φτιάξαμε και όχι οι άλλοι. 
Αυτοί, οι άλλοι, εμπόδια της βάζουνε πολλά, το  αγκάθι, το λιθάρι!...

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Οι συννυφάδες

Τέσσερες συννυφάδες ήσαν σε ένα χωριό, όμορφες, νοικοκυρές, προκομμένες, καλές και αγαπημένες. 
Μια μέρα λέει η μικρότερη η Νικόλαινα στην μεγαλύτερη στην Λάμπραινα, πως όλες τις συννυφάδες της, τις σέβεται, τις υπολήπτεται, τις αγαπάει… Και συνεχίζει στην κουβέντα της, ακόμα πιο κάτω, να της λέει: 
-Εγώ, πρωί και βράδυ πριν πέσω να πλαγιάσω και το πρωί, πρωί μόλις ξυπνήσω, στην εικόνα του Χριστού της Παναγιάς την προσευχή  μου και τον σταυρό μου κάνω… 
Και λέω γονατιστή, μπροστά στα εικονίσματα: 
"Θεέ, Χριστέ, και Παναγιά και εσείς οι δώδεκα Απόστολοι!... 
Να έχετε καλά πρώτα-πρώτα τις συννυφάδες μου, με ούλη την φαμελιά τους!... 
Εμένα την Κόλιαινα, την Σταύραινα, την Νυσιογιαννού, την Λάμπραινα και με όλη την σειριά τους! "

Η Λάμπραινα, αυτή  την προσευχή σαν  άκουσε, εζήλεψε, βαριά της κακοφάνει και από την στενοχώρια της την πολύ, τον καημό και το μεγάλο ντέρτι, έγειρε το κεφάλι της, αμίλητη, συλλογισμένη,  έτοιμη, για να πεθάνει. 
Για μια στιγμή σηκώνει το κεφάλι της και με δάκρυα στα μάτια της λέει: 

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

«Α' ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΜΑΛΑΚΕΣ»

Αναδημοσίευση:

Ελευθέριος Ανευλαβής


AnevlavisΚι' όταν εφύγαν μουλωχτά πέρα στις αμαλάκες,
είπε:
«Α' στο διάολο μαλάκες»
(Γιώργος Σεφέρης)

«Έχουμε οικονομικό πόλεμο» αναγγέλλουν οι πεφυσιωμένοι κυβερνήτες μας και χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου, επιστρατεύοντας και το τελευταίο cent (εκατοστό του ευρώ) του ξεζουμισμένου πολίτη. Και παίζουν τις κουμπάρες με την (Αν)γκέλα και τα χρυσοκωλόπαιδα (golden boys) της τρόικας των τοκογλύφων.
Νάτοι, έρχονται, οι παγκοσμιοποιημένοι νεοφιλελεύθεροι, ψευδώνυμοι, δυσώνυμοι πλέον, σοσιαλιστές, τυμπανιστές του Ευαγγέλου, τυμπανίζοντας το πένθιμο εμβατήριο του θανάτου του εμποράκου. Της κλοπής του μισθού του υπαλληλάκου και της σύνταξης του απόμαχου της ζωής.
Νάτοι, έρχονται, οι προγραφείς τεχνοκράτες. «Οι ληξίαρχοι των ημερών μας» (Μ. Αναγνωστάκης), από την Εσπερία και με τους ντόπιους, κυβερνητικούς συνεργάτες τους, ταπεινώνουν τον λαό, «που κάποτε ήταν φλόγα», με τον βόρβορο των χρηματοπιστωτικών κρίσεων, που οι ίδιοι, λιμασμένοι για πλούτο και κέρδος, έχουν προκαλέσει. Ταπεινώνουν έναν λαό, στερώντας του τις κοινωνικές του κατακτήσεις. Το δικαίωμά του στη δουλειά. Τον βρίζουν και τον ταπεινώνουν οι στρουθοκαμήλες της Ευρώπης και τα ντόπια κυβερνητικά σφουγγοκώλια τους.

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Επέτειος 28 Οκτωβρίου 1940: Όχι πια πόλεμος!...

 
Το πρώτο ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου
Σιωπή...
Σιγή... 
Τίποτα!...
Τιμή μόνο στους νεκρούς!...
Αυτοί... Δεν ήξεραν!...
Η αγανάκτηση, η λύπη, ο θυμός, η οργή και πολύ περισσότερο η πείνα, ποτέ δεν είναι καλός σύμβουλος,  τα κακά πάντοτε συμβουλεύουν- 
Ποτέ αυτά, δεν κάνουν το καλό, την προκοπή, αυτά, δεν φέρνουν!...
Αυτά σπέρνουν πάντα, παντού την συμφορά!... 
Με δάκρυα την οργή ποτίζουν... 
Αυτή για να θεριέψει!… 
Και  τον θεριστή, να θερίζουμε τι;… 
Ας προσπαθήσουν, αυτοί που λένε πως είναι ηγέτες, αυτή την σπορά να κόψουν!... 
Τα δάκρυα, την οργή των λαών, να σταματήσουν!..

Γιάννης Στ Βέργος{Γορτύνιος}
26 10. 12

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Το άριστον

Πάντοτε, από καταβολής κόσμου, ο άνθρωπος, έψαχνε, ψάχνει και ψάχνεται.
Ερωτά, αμφιβάλει, ερευνά, μαθαίνει, προσπαθεί από το καλό, για το καλύτερο, το ευδαίμων, το άριστον!... 
Πολλάκις στην προσπάθειά του αυτή  από την ανηθικότητα του, την πλεονεξία, την υπεροψία του και  την αχαριστία  του παρασυρόμενος, πνευματικά, ψυχικά, αυτοκαταστρέφεται… 

Όταν ερωτήθηκε κάποτε ο σοφός,  ο Πιττακός ο Μυτιληναίος. 
Τι είναι το άριστον; Είπε:
  «Το παρόν εύ ποιείν!..» 
Να ευεργετεί κανείς κάθε στιγμή!!.. 
Που σημαίνει: Να έχεις την ηθική δύναμη, την δυνατότητα, την οικονομική ευχέρεια, την δύναμη της αγάπης, την ψυχική διάθεση, και την θέληση να ευεργετείς τον συνάνθρωπο σου, κάθε στιγμή της ζωής σου!... 
Αυτό είναι  το άριστον!….

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Τα επτά κακά, η καλά;

Ουδείς εκών κακός, εκτός  ενός!... 
Ποιος είναι;… 
Απατεώνας, καταχραστής, κλέφτης, ληστής, τρομοκράτης καταστροφέας, τεμπέλης, αχάριστος!...  
Αυτά είναι τα επτά κακά, ή τα καλά που οι άνθρωποι στον κόσμο έχουν…  Μα αν τα θεωρήσουμε και ειπούμε πως είναι αυτά κακά, ένα είναι το ερώτημα που απάντηση  αμέσως θέλει… Ποιο είναι από όλα αυτά τα κακά, το πιο κακό; 
Από όλους αυτούς τους ανθρώπους, ο πιο ανώφελος, ο επιζήμιος;… 
Σε  έξη ημέρες όπως μας λένε, οι θείες γραφές, ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο και την εβδόμη, κάθισε και θαύμασε την ποίηση του νου, του λόγου του και των χεριών του, και απολάμβανε και ευχαριστιόταν με τα κτίσματα,  και με τα πλάσματα του. 
Περισσότερο από όλα τα πλάσματα για να τα φτιάξει, όπως λένε, ο Θεός ασχολήθηκε με τον άνθρωπο, και όπως καταλαβαίνω, επίτηδες τον έφτιαξε, όπως τον έφτιαξε... 
Τον έφτιαξε λειψό, με ατέλειες… μολεμένο…  
Ενώ όλα τα άλλα, τα έχει φτιάξει να λειτουργούν με αρμονία, με τάξη, στην εντέλεια!...  Όλα να συνεργάζονται, γκρίνιες, συγκρούσεις, στα ουράνια σώματα να μη γίνονται, να μη υπάρχουν!... 
Την ατέλεια αυτή του ανθρώπου, την μόλεψη,  την άφησε νομίζω επίτηδες, για να έχει δουλειά και ο διάβολος με αυτή να ασχολείται, για να βρει και αυτός το κάτι τις να κάνει, να μη τον πιάσει η άνοια, η κατάθλιψη, από την αναδουλειά του. 
Για όλους και για όλα τα φροντίζει ο Θεός!...

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Η ζωή.

Τι νομίζεις πως είναι φίλε μου η ζωή;
Αγέρας είναι, με τις οσμές που φέρνει!...... 
Η ζωή είναι της μίας στιγμής η χαρά!... 
Η ελπίδα!... 
Είναι η ευτυχία, της μιας στιγμής η απόλαυση, της μιας στιγμής της χαράς, η γαλήνη!... 
Και ο αγέρας που ανασαίνεις!... 
Στην ζωή  μεγάλη σημασία έχουν οι μικρό απολαύσεις, που παίρνεις και που δίνεις…
Η αγάπη, η ψυχική χαρά, η ηρεμία του νου, της σκέψης η γαλήνη!...
Μπορείς αυτές τις χαρές, να τις χαρείς, μπορείς αυτές να τις απολαύσεις; 
Μπορείς αυτές να τις χορτάσεις;  
Τις μεγάλες, μη τις επιδιώκεις, μη τις καρτερείς, αυτές ποτέ δεν θα ερθούνε…  
Τις τρανές, ποτέ δεν θα τις φτάσεις!… 
Στο τέλος της ζωής, τίποτα δεν μένει, [από δόξα, ομορφιά, τιμές και πλούτοι] μόνο οι μικρό αναμνήσεις!... 
Των μικρών... των πολύ μικρών πραγμάτων… 
Το ηλιοβασίλεμα που το αγναντεύεις!...  
Το ένα ποτήρι με κρασί!... {μόνος ή με φίλο} 
Και αυτό, να είναι μισό αδειανό!.. άδειο!... 
Άδειασε, τέλειωσε, το κρασί!... 
Έμεινε το ποτήρι!... 
Σταμάτησε και ο αγέρας!.....
Τέλος… _ _ _!!!  
Τι είναι;… 
Ανάμνηση αυτών, των άλλων!…  
Και… Αν!… 
Με τις οσμές, στο πέρασμα της που αφήνει!...

Γιάννης Στ Βέργος{Γορτύνιος} 
25.09.2012

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Το παράπονο

Σε μια μικρή αυλήτσα  καθότανε σκεφτική, καθότανε  συλλογισμένη, ανήμπορη, μια γιαγιά, μεγάλη, εκατό χρονών κοντεύει. 
Μονολογούσε και συχνά- πυκνά έκλαιγε, για τα βάσανά της. 
Παραπονιόταν και έλεγε, πως πολύ καλά δεν βλέπει. 
Δεν βλέπει, δεν μπορεί, από μόνη της να μπουρλιάσει την βελόνα της, να κάνει την δουλειά της!... 
Όλο γκρίνιαζε και παραπονιόταν, πως κοντύνανε τα πόδια της, στην δρασκελιά της  δυσκολεύεται, σούρνοντας τα πόδια της τα πάει. 
Όλα αυτά τα έλεγε, όχι για τίποτε άλλο, για να την λυπηθούν, για να την προσέξουν, να την βοηθήσουν,  για να την περιποιηθούνε... 
Όχι!... 
Τα τέτοια δεν τα ήθελε, καμώματα  τέτοια  τα σιχαινότανε, δεν πέρναγαν  από το νου της, δεν τα κάνει. 
Προσπαθούσε από μόνη της να κάνει τις δουλείτσες της, να μη φέρνει σε δυσκολία, σε βαρυγκώμια κανέναν. Μόνη της βαρυγκώμαγε και αγανακτούσε, που έγινε, όπως έγινε… 
Έλεγε, πως έγινε παράλυτη, μπαχαλή, άχρηστη, ανώφελη, που τώρα δεν μπορεί να δουλέψει, το ψωμί της για να βγάλει!…
Για αυτό παραπονιότανε και είχε μεγάλη στενοχώρια, γκρίνια…  
Και έλεγε: "Το ψωμί που τρώγω, τώρα πια, δεν το βγάζω!..."

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Ευπρεπώς...


Σκληρά δούλευε από τα νιάτα του ο Προκόπης. 
Από μικρό παιδί έκανε πολλές δουλειές και είχε μάθει, στην λιτότητα, στην αυτάρκεια, στην σκληραγωγία. Έμαθε και στο σχολειό του χωριού του  τα λίγα,  λιγοστά, τα φτωχά   γραμματάκια, γραφή και ανάγνωση. Από την αριθμητική έμαθε τις τέσσερις τις πράξεις, που αυτές, τις έμαθε τόσο πολύ καλά, και σε όλη την ζωή του, καλά να τις χρησιμοποιεί, πουθενά  σε αυτές, να μη λαθεύει. 
Όλες τις δοσοληψίες του καλά να υπολογίζει. 
Την ζωή του με τον διαβήτη μέτραγε, ήταν σε όλα του μετρημένος,  και με την αριθμητική καλά λογαριασμένος. Από όσα, έβγαζε, κέρδιζε από τον κόπο του κάθε ημέρα μόνο στην μεγάλη ανάγκη εξόδευε τα μισά, τα άλλα μισά τα έβαζε στην άκρη και όλο τα μάζευε και τα σιγούρευε καλά σαν τον μερμήγκι για την άσχημη, όπως έλεγε την κακιά την ώρα, την ώρα της ανημποριάς, την ώρα της ανάγκης… 
Για να αποκτήσει περισσότερα πλούτη και περιουσία, επήγε και ρογιάστηκε στην θάλασσα και ταξίδεψε στα  καράβια… Οικογένεια δεν απέκτησε. Aπό την μια μεριά, τον πλάνεψε η θάλασσα, από την άλλη, τον έπνιγε η φτώχεια, οι υποχρεώσεις και το άλλο… 
Ποιο;  
Το περίσσιο φιλότιμο!...

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Έτοιμος- παλεύουμε..


Φαντάσματα, Νεράιδες, Στοιχειά, Μπαμπούλες, Σμιρδάκια, μας λέγανε τότε, πως ήσαν,  πως υπάρχουνε πολλά, που βγαίνουνε και περπατάνε τα βράδια,  την νύχτα, την άφωνη την ώρα, στα απόσκια,  στα σκοτεινά, στα στοιχειωμένα μέρη…  
Και ο Σατανάς, ο Τρισκατάρατος, ο τρικέρατος ο σκατογένης, ήταν και είναι ο πιο τρανός, ο πιο φοβερός, από όλους τους άλλους, από όλα τα άλλα τα στοιχειά!.. 
Αυτός  παντού είναι, σε όλους τους τόπους και εδώ, και εκεί, και παρακεί, όλο τον καιρό και όλες τις ώρες,  εκεί  υπάρχει, που μόνο, όταν κάνεις το σχήμα του σταυρού, όταν καις λιβάνι και  όταν έχεις επάνω σου για φυλαχτό, το μαυρομάνικο, το δίκοπο μαχαίρι, που η λαβή του έχει γίνει, είχε φτιαχτεί, από το τσέπι, τα κέρατα του μαύρου τράγου, έτσι μας έλεγαν τότε,  ότι με αυτά μόνο νικιέται, τότε μόνο, αυτός μονάχα φεύγει, με τίποτα άλλο δεν νικιέται, με τίποτα αυτός δεν φεύγει… 
Εκεί κάθεται σταυροπόδι και όλο, ανακατωσούρες φέρνει. 
Κάνει το κακό!... Κάνει τις διαβολιές του!… 
Το γιατί μας τα έλεγαν όλα αυτά, τα σκιαχτερά, τα φοβερά, δεν ξέρω... 
Το μόνο τώρα που καταλαβαίνω, νομίζω, πως όλα αυτά μας τα έλεγαν, για να μας φοβίζουν.
Και είχαν το σκοπό τους… 
Ποιο;

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Σέρβου Αρκαδίας - Ο ναός της «Κοιμήσεως της Θεοτόκου»


Αναδημοσίευση 

Χ. Αθ. Μαραγκού
"......κι ο ήλιος γέρνοντας στην δύση, μπροστά στου ιερού την πύλη
μπαίνει δειλά να προσκυνήσει κι ανάφτει υπέρλαμπρο καντήλι...."
thea_apo_Boria_640
Το κέντρο του χωριού η Ράχη, κοσμείται από έναν υπέροχο Ναό ο οποίος θεμελιώθηκε το έτος 1930, στην θέση άλλου παλαιότερου βυζαντινού ναού εγκαινιάσθηκε το 1964, ως απλός Ναός και συνεχώς βελτιούμενος σήμερα εμφανίζεται σαν κόσμημα άριστης αρχιτεκτονικής, άριστης τεχνικής, και παρά τις μεγάλες ταλαιπωρίες θεωρείται από τους καλλίτερους της περιοχής.    Με ένα αρμονικό κωδoνο-ωρολογο-στάσιο, με εξωνάρθηκα με δάπεδο κοσμούμενο με αντίγραφο του σχεδίου του δαπέδου του ιερού Ναού της Ζωοδόχου Πηγής, με κυλικείο και αίθουσα πολλαπλών χρήσεων και με μια υπέροχη, ευρύχωρη και θεαματική πλατεία. Σε υψόμετρο 1111 μέτρων, σε ευθεία απόσταση 5, 10, 20, 40 χιλιομέτρων ατενίζει τον Αρτοζήνο, το Λύκαιο, το Κωτύλιο, το Επιτάλιο, παρακολουθεί τα μαγευτικά στριφογυρίσματα του Αλφειού δυτικά στην Σμέρνα, την Ολυμπία, την Αλφειούσα....και δέχεται τις ροδοκόκκινες ανταύγειες του Ιονίου Πελάγους στο ηλιοβασίλεμα.

Η σημερινή μορφή είναι αποτέλεσμα της επιμονής των ιερέων της κάθε εποχής, των επιτρόπων, εκκλησιαστικών συμβουλίων, και όλων των πατριωτών που με πίστη προσέφεραν, όταν απαιτήθηκε, τις υπηρεσίες τους, την βοήθειά τους.
ikona_koi_theot
Η εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
β. Ο παλαιός Ναός
Μετά την απελευθέρωση της περιοχής από τους Βυζαντινούς το 1320 μ.Χ. και επειδή η περιοχή απετέλεσε την μεθόριο με τους Φράγκους, οι Βυζαντινοί την ενίσχυσαν με ανθρώπινο δυναμικό από το Βυζάντιο. Εγκατέστησαν εποίκους στο Χωριό στη Σφυρίδα και κατοικήθηκε και ο Αρτοζήνος.
Μέχρι το 1952 βόρεια του ενοριακού Ναού, στην επίκαιρη από πλευράς παρατηρήσεως και ασφαλείας θέση, υπήρχε ένα τριώροφο κτίριο επίμηκες μεγάλων διαστάσεων, με ειδικά διαμορφωμένους χώρους εν σχέσει με την αρχιτεκτονική των λοιπών οικιών του χωριού, με πολεμότρυπες σε ενδεδειγμένες θέσεις της δυτικής και νότιας πλευράς, με τοίχους πάχους μεγαλύτερου των εβδομήντα εκατοστών και με άλλα χαρακτηριστικά που πληρούν τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να χαρακτηριστεί ως πυργόσπιτο της υστεροβυζαντινής περιόδου.
Νότια του πυργόσπιτου υπήρχε ο Βυζαντινός Ναός και όπως διαπιστώνεται από τα διάφορα ερείπια που κατά καιρούς αποκαλύφθηκαν από τις εργασίες διαμόρφωσης της πλατείας, υπήρχε τείχος που περιέκλειε πυργόσπιτο και Ναό.
Τέτοια πυργόσπιτα, παρατηρητήρια, χώροι αναμονής, αμύνης, και τέτοιοι συνδυασμοί Πύργος - Ναός υπήρξαν σε πολλά σημεία της περιοχής για να καλύψουν τις στρατιωτικές ανάγκες των Βυζαντινών στη μεθόριο με τους Φράγκους.
Κτίστηκαν σ' όλες τις επίκαιρες θέσεις, κτίστηκαν στο Ήθι, βόρεια του Νεκροταφείου, στην Γκρόπα, στη Ράχη, στη Ζαχαρού, στην Τρανή Βρύση και αλλού. Χώροι συγκεντρώσεως, πληροφοριών, παρατηρήσεως, ελέγχου δρομολογίου, αλλά και σημεία αντιστάσεως σε περίπτωση εχθρικής προσβολής.
Διευρύνθηκε έτσι η κατοικημένη περιοχή από τον Αγιαντριά μέχρι τον Αγιάννη. Ενισχύθηκε ο πληθυσμός από Βυζαντινούς εποίκους μέχρι τον Αρτοζήνο.
Τα πυργόσπιτα με τις εκκλησίες τους τις βρύσες τους, υπέκυψαν στη φθορά του χρόνου στην εποχή της τουρκοκρατίας και στα ορλωφικά στην καταστροφική μανία των Τουρκαλβανών.
Egkainia
     Εγκαίνια Ιερού Ναού το 1963. 
Δεξιά διακρίνεται ο  Παππα-Αναστάσης
και πίσω ο Παππα-Σωτήρης.
Μετά την λαίλαπα συρρικνώθηκε το χωριό από τους διασωθέντες στην περιοχή.
Σφυρίδα, Αρτοζήνος, για λόγους ασφαλείας συγκεντρωθήκαν γύρο από την Ράχη.
Η Ράχη απετέλεσε τον πυρήνα του αναγεννημένου χωριού.Ο διασωθείς Ναός έγινε ο ενοριακός Ναός του χωριού.
Οι Φίληδες, οι Ηλιόπουλοι, οι Σμυρνιοί, οι Γαβράδες και οι υπόλοιπες οικογένειες του χωριού, στον ενοριακό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ορκίστηκαν ότι θ' αγωνισθούν, για την λευτεριά της Πατρίδας. Σ' αυτό τον Ναό προσευχήθηκαν οι οπλαρχηγοί, οι πρωταγωνιστές του Αγώνα. Εδώ τελέστηκε η θεία λειτουργία και οι ιερείς του ευλόγησαν τα όπλα τα ιερά των παλικαριών που την ιστορική ημέρα της 20ης Μαρτίου μετέβησαν στο Μπέτσι όπου μαζί με τους λοιπούς Λιοδωρήσιους κύρηξαν την έναρξη της Επαναστάσεως.
Σ' αυτό τον Ναό προσευχήθηκαν οι πρόγονοί μας για το αίσιο τέλος του Αγώνα.
Σ' αυτό τον Ναό μετά την νικηφόρο μάχη της 10ης Μαΐου 1826, οι άξιοι μαχητές ευχαρίστησαν την Θεοτόκο για την βοήθειά Της.
Τέλος εδώ και οι ευχαριστίες για την ανεξαρτησία της πατρίδος, το πρώτο προσκλητήριο για τους υπέρ Πατρίδος πεσόντας.
Όλα σ' αυτό τον μοναδικό ενοριακό Ναό μέχρι το1872, που ανακατασκευάστηκε ο Ναός της Ζωοδόχου Πηγής στο Βράχο.
γ. Νέος Ενοριακός Ναός.
Όταν αργότερα το χωριό ξεπέρασε τους χίλιους κατοίκους, αποφασίστηκε να κατασκευασθεί ενοριακός ναός ευρύτερος, ωραιότερος, ανάλογος της ιστορίας του. Το 1930, κατεδαφίστηκε ο ετοιμόρροπος γερασμένος, ηλικίας πλέον των εξακοσίων χρόνων Ναός και άρχισαν οι εργασίες ανέγερσης νέου. Σε λίγο χρονικό διάστημα οι εργασίες είχαν προχωρήσει αρκετά, είχε κτισθεί το κάθετο τμήμα των τοίχων, η λιθοδομή είχε φθάσει μέχρι της αρχής γεννέσεως των θόλων.
Είχε κτισθεί περίπου το ένα τρίτο του μεγαλουργήματος ενός μοναδικού Ναού, ενός εγγεγραμμένου σταυροειδούς ναού ιδανικών διαστάσεων, που αν ολοκληρωνόταν μ' αυτή την τεχνική θα ήταν ένας από τους καλλίτερους ναούς της Πελοποννήσου.
Οι Σερβαίοι τα έδωσαν όλα.
Οι Σερβαίοι τεχνίτες ειδικευμένοι στην επεξεργασία της πέτρας, προσπάθησαν να κατασκευάσουν το καλλίτερό τους έργο. Με μεγάλη εμπειρία σ' ανάλογα έργα ήθελαν κάτι ανώτερο κάτι εντυπωσιακό. Στην αχιβάδα, στα θυρώματα, στους παραστάδες, στους γωνιόλιθους, στα πρέκια αλλά και σ' ολόκληρη την λιθοδομή υπάρχει κάτι ξεχωριστό. Όλες οι "θέσεις" εντυπωσιάζουν, παντού υπάρχει κάτι ιδιαίτερο. Κάθε πέτρα έχει την σφραγίδα του έμπειρου μάστορη, την σωστή εμφάνιση και την τέλεια προσαρμογή.
Το 1958 είχαν περάσει πολλά χρόνια και τα δεδομένα είχαν μεταβληθεί. Είχαν αλλάξει σε τέτοιο σημείο που η εφαρμογή του παλιού σχεδίου θεωρήθηκε δύσκολη. Υπήρχαν ενδοιασμοί πως η περάτωση του έργου σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο θα απαιτούσε πολύ χρόνο και υπήρχε το ενδεχόμενο νέας αναβολής.
Γι αυτό αποφασίστηκε μια ανεκτικότερη προσαρμογή του σχεδίου και του τρόπου κτισίματος, αναλόγως δυνατοτήτων.
Μ' αυτό το σκεπτικό συνεχίστηκαν οι εργασίες περατώσεως των πλευρών, των θόλων, του τρούλου, η στέγαση, ο εσωτερικός διάκοσμος εν γένει και τον Ιούνιο του 1964 έγιναν τα εγκαίνια του Ναού.
Τέλειωσε ο τριακονταπενταετής αγώνας !
Η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου στο κέντρο του χωριού. Ενα ανεκτίμητο κόσμημα του χωριού που το έφτιαξαν οι παλιοί Σερβαίοι μαστόροι. (Φωτογραφία: Τάσος Γιαννικόπουλος, από τα Λαγκάδια)
Εκπληρώθηκε το Τάμα !
Η δέηση του ιερέα υπέρ: Δωρητών, Επιτρόπων......, κάλυψε τους σεμνούς πρωταγωνιστές κύριους συντελεστές περατώσεως του έργου αείμνηστους Θεόδωρο Σχίζα, Δημήτριο Δάρα και απηχούσε ένα μεγάλο ευχαριστώ από όλους τους όπου γης πατριώτες προς τους μεγάλους ευεργέτες του.
Μετά από τριανταπέντε χρόνια από τους ιερείς, τους ψάλτες, τους επιτρόπους, τους πιστούς, από όλους ακούστηκε και πάλι στον επί πολλούς αιώνες καθηγιασμένο χώρο:
"Εν τη Γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε, μετέστης προς την ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη, εκ θανάτου τας ψυχάς ημών".
.
Το ενδιαφέρον όμως όλων των πατριωτών και η θέληση τους για την ολοκλήρωση του Ναού και την κάλυψη των οποιωνδήποτε εκκρεμοτήτων συνεχίστηκε και από τότε μέχρι σήμερα οι ιερείς, τα εκκλησιαστικά συμβούλια, προσπαθούν καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για αυτό τον σκοπό.
Κατασκευάστηκε έτσι ένα περίφημο κωδονο-ωρολογοστάσιο, που κατά παρέκκλιση του αρχικού σχεδίου τόνισε περισσότερο την θέση και την εμφάνιση του Ναού. Ο περίτεχνος εξωνάρθηκας αρμονικά δεμένος στον Ναό κα το χώρο εκτός από απαραίτητο τεχνικό πρόσφατο συμπλήρωμα προσφέρει και άλλες σημαντικές λειτουργικές διευκολύνσεις. Η διεύρυνση και διαμόρφωση της πλατείας, ο προαύλιος χώρος του Ναού, είναι ένα σημαντικό έργο, που συμπληρώνει τις προδιαγραφές εξυπηρέτησης, εμφάνισης και προβολής του ιστορικού χωριού.
daredo_pronaou_400_300
Δάπεδο πρόναου
που σχεδίασε ο αρχιτέκτονας Ι. Αθ. Μαραγκός
.
δ. Περιουσία του Ναού.
Σχετικά με την ιστορία του Ναού αναφέρεται ότι η Φραζινέττα και η Μπρίνια είναι περιουσιακά στοιχεία, που περιήλθαν στην κατοχή του πριν πολλούς αιώνες.
Μια μεγάλη έκταση εκατοντάδων στρεμμάτων κατέχει ο Ναός πριν από πολλά χρόνια. Ο μεγαλύτερος πουρναρότοπος. Το μεγαλύτερο έσοδο του χωριού επί πολλές χιλιετίες ήταν τα προϊόντα του πουρναριού και κυρίως το πανάκριβο πρινοκκόκι που πωλούσαν στο εξωτερικό[1].
Είχε και έσοδα ο Ναός, για την αντιμετώπιση των πάσης φύσεως δαπανών.
Άλλο μεγάλης σημαντικής αξίας περιουσιακό στοιχείο του Ναού ήταν και ο μύλος που υπήρχε στην Γκούρα. Δυτικά του δρόμου προς του Ψάρι στην σημερινή τοποθεσία Παλιόμυλος.
Περιουσιακό στοιχείο του Ναού ήταν και ένα καζάνι αποστάξεως ρακιού, που διευκόλυνε τους πατριώτες στην παρασκεή του απαραίτητου για όλα τα σπίτια του χωριού ποτού και κυρίως "της πρώτης στάλας", η οποία ήταν το κατ εξοχήνφάρμακο για τα κρυολογήματα.
Επί πλέον ο Ηλίας Λιατσόπουλος, δώρισε στον Ναό, το σπίτι του και το αμπέλι του, τα οποία εκποιήθηκαν και τα έσοδα διετέθησαν για την κατασκευή του εξαίρετου κωδονοστασίου.
Πρόσφατα ο μοναχός Μπόρας Νικ. αφιέρωσε στον Ναό κτήμα περίπου πέντε στρεμμάτων στην περιοχή, Παπά τ' Αλώνι.
Πολλοί ανώνυμοι πατριώτες διέθεσαν μεγάλα ποσά για την ενίσχυση του Ναού.
Αλλά και όλοι οι Σερβαίοι, είτε από το περίσσευμα, είτε από το υστέρημα, το χαρτζιλίκι, προσέφεραν, βοήθησαν για την από πάσης πλευράς ολοκλήρωση των εργασιών του ιστορικού Ναού.
Eortasmos_15augoustou_448_336
Εορτασμός 15αύγουστου 2008.  Προαύλιο Ναού.

ε.Σημερινή Κατάσταση.
Είτε με την αξιοποίηση της περιουσίας του Ναού, είτε με τις δωρεές των ευεργετών είτε με τον οβολό των πιστών, οι κατά καιρούς υπεύθυνοι με μεγάλους κόπους και θυσίες κατόρθωσαν να ολοκληρώσουν το έργο.
Σήμερα Ναός, καμπαναριό, ρολόι, εξωνάρθηκας, πλατεία, αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο, που εκτός από σημαντικός Ναός της Χριστιανοσύνης αποτελεί και το χαρακτηριστικό γνώρισμα του χωριού.
Σ' όλους αυτούς που υπό οιανδήποτε ιδιότητα συνετέλεσαν στην κατασκευή αυτού του μεγαλοπρεπούς Χριστιανικού Μνημείου, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.
Η καθιερωμένη πλάκα με την αναγραφή των ονομάτων, σε περίοπτη θέση, θα είναι το ελάχιστο.
koimisis_thotokou_b
Λειτάνευση εικόνας 2008.
Το μεγαλούργημα αυτό υποκρύπτει πολλά στοιχεία που μας κάνουν υπερήφανους.
Δεν είναι μόνον η ιστορία, το ενδιαφέρον για το χωριό, η πίστη των κατοίκων, η υπομονή και επιμονή για την επιτυχία του σκοπού και διάφορα άλλα που θα μπορούσε να συναντήσει κανείς και σε άλλα χωριά, αλλά κυρίως η τέχνη των Σερβαίων μαστόρων οι οποίοι αμέσως η εμμέσως, ενδιαφέρθηκαν, βοήθησαν, δούλεψαν, έχτισαν με αριστοτεχνικό τρόπο την Εκκλησιά μας!
Πρέπει να τονισθεί εδώ ότι οι Σερβαίοι τα έδωσαν όλα. Οι Σερβαίοι μαστόροι φύλαξαν για την εκκλησιά τους όλες τις γνώσεις τους, ολη την τεχνική τους. Με το μπικούνι, το σφυρί, την χτένα, το κοπίδι, τον ματρακά, δούλεψαν τον ογκώδη ασβεστόλιθο, δίνοντάς του σχήμα και μορφή ανάλογο με τη θέση του. Η κάθε πέτρα έχει την δική της τεχνική στους τοίχους στα θυρώματα, στις γωνίες, στην αχιβάδα, στα πρέκια . . . Η πλοκή της η σχέση της έχουν ξεπεράσει κατά πολύ το τέλειο..

Σημειώσεις:

[1] Το κλαρί και τα φύλλα του, που διατηρούνται στη ζωή 2-3 χρόνια, αποτελούσαν την καλλίτερη τροφή των αιγοπροβάτων. Τα θρεπτικότατα βελάνια, ήταν η εξαίρετη τροφή των χοίρων. Το κύπελλο του βελανιού χρησιμοποιείτο στην βυρσοδεψία. Το ξύλο του ήταν το κατ' εξοχήν καυσόξυλο αλλά και το περίφημο, σιδηρόξυλο πολύτιμο για πολυάριθμες περιπτώσεις όπου απαιτείται δυνατή ξυλεία, (αμαξοποιία, ναυπηγεία, γεωργικά εργαλεία και αλλού.).
Το κυριότερο όμως όλων, ήταν το γνωστό πρινοκόκκι. Ήταν οι κόκκοι ερυθρού χρώματος, που σχηματίζουν στα φύλλα οι προνύμφες του εντόμου, kermes vermilio, οι οποίοι χρησιμοποιούνται εδώ και χιλιετίες για την παρασκευή κόκκινης βαφής.
Αυτής της ακριβής ύλης, (κρεμεζί), άλλοτε γινόταν μεγάλη εξαγωγή στην Τύνιδα για τα κόκκινα φέσια των Μωαμεθανών.
Χρήστος Αθ. Μαραγκός.

Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

Οι χτιστάδες του Μοριά


Έντονη συγκίνηση και εναλλαγή συναισθημάτων μου  προκάλεσε και νομίζω το ίδιο θα κάνει και σε όλους,  όταν θα ιδούν αυτό το ωραίο βίντεο, πολύ περισσότερο σε αυτούς που λίγο ή πολύ έχουν δοκιμάσει από αυτήν, από αυτού του είδους την μαστορική την τέχνη και ζωή. 
Δίνει θάρρος, δύναμη, ελπίδα, ομόνοια! 
Παραδείγματα αλληλεγγύης και νοικοκυρέματος!... 
Αυτοί, όταν το ταξίδι δεν πήγαινε καλά μπορεί να μη φέρνανε πολλά, αλλά ουδέποτε γύριζαν χρεωμένοι!...
Ας παραδειγματιστούν αυτοί που πρέπει από τον αρχιμάστορα  από αυτούς,  τους Γορτύνιους, τους Λαγκαδινούς, τους Χτιστάδες του Μοριά!...

Πηγή ΕΡΤ
Οι Χτιστάδες του Μοριά 
βίντεο κλικ http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=47901&tsz=0&act=mMainView%22%20width=%22100%


Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Το πεσκέσι

Τον τρανό ήθελε να επισκεφτεί ο Αποστόλης.  
Από το χωριό να ξεκινήσει για την μεγάλη χώρα,  την ξακουσμένη πόλη, την Αθήνα!. 
Εξυπηρέτηση μεγάλη να ζητήσει.  
Εκεί από τον τρανό να πάρει υπόσχεση, να του κάνει το θέλημα που θέλει.  
Ολημερίς και ολονυχτίς σκεφτόταν το πώς να πάει,  πώς να του το ειπεί και πώς να του το ζητήσει, το θέλημα, το ρουσφέτι; 
Είχε ακούσει και το θυμήθηκε αυτό που λέγανε οι παλιοί, οι τρανότεροι, οι μυαλωμένοι, πως πρώτα, πρώτα πρέπει να πηγαίνει, να έχει φτάσει, στον τρανό το πεσκέσι και μετά το θέλημα να γυρέψει…

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Εμπειρία- Γνώση-Σοφία

Από το έργο, την δουλειά που δεν απoπιάνομαι, την ξέρω!... 
Εύκολο  μου φαίνεται πως είναι και αμέσως το έργο πως είναι γινωμένο και πως και εγώ τάχα, τάχιστα, με άνεση , με ευκολία, πιο καλύτερα και γρηγορότερα  από τους άλλους και εγώ το κάνω. 
Όταν πήγαινα  στο σχολειό δεν άνοιγα την φυλλάδα,  και τώρα δεν ανοίγω το βιβλίο με τα γράμματα { της ζωής} μου φαίνεται και νομίζω πως  όλα, τα γράμματα  που γράφει μέσα τα ξέρω!!!... 
Πως;… 
Φαρσί, απέξω και ανακατωτά!... 
Μα σαν το ανοίξω  το βιβλίο στο πρώτο φύλο κιόλας , με πιάνει απελπισία… τρέμει το φυλλοκάρδι μου σαν τα φύλλα του πλατάνου  όταν φυσάει αγέρας!...

Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Πάμε να το γράψουμε...

Ήταν καλοκαίρι του 1962.
Από το χωριό ξεκίνησε ο Γιάννης με ένα σακούλι στον ώμο μισoαδειανό από ψωμί και προφαντά. Γεμάτο  όμως από θέληση, ελπίδα, θάρρος, και προσδοκίες για το καλύτερο.
Πήρε το δρόμο μοναχός!...
Ποιο δρόμο;…
Τον δρόμο της ξενιτιάς.
Αναζητούσε δουλειά, ψωμί, μόρφωση και προκοπή.
Περπάτησε-περπάτησε και έφτασε, πού;
Εκεί που είχε ακούσει πως υπάρχει δουλειά για τους εργατικούς ανθρώπους, και θέληση για μόρφωση, να κάνουν το καλύτερο.
Και λέγανε  τότε οι μεγαλύτεροι πως ήταν εύκολα, καλύτερα, καλή η ζωή σε όσους ξέρανε τα λίγα του γυμνασίου γραμματάκια.
Ξεπέζεψε στην Αθήνα, στη μεγάλη χώρα, έρημος και μόνος.
Κανένας δεν τον καλωσόρισε, κανένας δεν τον περίμενε γλυκά – πικρά να του μιλήσει, να ακούσει ανθρώπινη λαλιά… ανθρωπινή κουβέντα.
Κοίταγε τους ανθρώπους, δεν τον κοιτούσαν.
Χαιρέταγε ανθρώπους, μα δεν τον χαιρετούσαν, γοργά από μπροστά του, μόνο πολλοί, περνούσαν. Ένοιωσε πως βρισκόταν σε ανθρωποθάλασσα φουρτουνιασμένη, κουφών, μουγγών ανθρώπων.
Τα σάστισε, πανικός, απελπισία!…

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Ζαβολιές- διαβολιές πράξη 4 Η δέση- το νερό- οι κόφτρες

Νεράκι είχε μπόλικο το χωριό, μα είχε και πολλά τα ποτιστικά χωράφια, περιβόλια και κήπους, ούτε μιας δρασκελιά γης, δεν υπήρχε τότε να μη ήτανε σπαρμένη- φυτεμένη…  
Και αν ήτανε ποτιστική ούτε ρούπι!
Τώρα έγιναν όλα μπεριάνι - χέρσα - μπαϊρια.
Υπήρχε τότε επάρκεια και αυτάρκεια, από κηπευτικά και άλλα!...
Πατάτες, φασόλια,  αγγούρια, κολοκύθια, λεποντιές λάχανα και ντομάτες. Γαλακτοκομικά και κτηνοτροφικά προϊόντα,μπόλικα...
Τώρα, είναι κράνη…
Πατάτες τώρα τις φέρνουμε από το Νείλο, φακές από την Κίνα, αυγά από την Τουρκία, τυρί της Ολλανδίας,  μοσχαράκι και χοιρίδιο της Γερμανίας και με δανεικά λεφτά τα πληρώνουμε και μετά λέμε, πως μας φταίει η κυρά Αγγέλλω, η Μέρκελ  η Γερμανίδα, που τα δανεικά που μας έδωσε, πίσω με τόκο  κατά την συμφωνία μας τα γυρεύει… Τα ζητάει!...
Και εμείς τον δανειστή τον βρίζουμε!... 
Και η άλλη, η… κυρά… να το διαγράψουμε μόνοι μας, το χρέος λέει…

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Εθνικών βουλευτικών εκλογών η συνέχεια

Η πάλη- πάλι σε Εθνικές βουλευτικές εκλογές!...
Ελλάδα, με τα καπρίτσια σου και με τα καμώματά σου! 
Βάλε λογική- μυαλό σε μερικά από τα παιδιά σου!... 
Η μάχη και πάλι στην πολιτική αρένα από τους πολιτικούς μας ηγέτες και τα μπουλούκια τους συνεχίζεται, από την ασυνεννοησία τους, στο ποιος την Χώρα, κατά το δοκούν  θα κυβερνήσει.  Μαλώνουν μεταξύ τους, στο ποιος να μας κάνει,  όπως μας λένε, το καλό μας.  
Η φαγωμάρα τους  αυτή, τελειωμό,  δεν έχει. 
Η διαμάχη τους αυτή, τους οδήγησε στην διαιτησία του προέδρου της δημοκρατίας και ευτυχώς το συμφώνησαν και όρισαν, υπηρεσιακό Πρωθυπουργό, τον άξιο δικαστικό τον κ Πικραμμένο, την πίκρα του λαού, αυτός για να την πάρει.

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Η γιορτή της μάνας


Μπερδεύτηκα- μπερδεύτηκα, για ποιο γιό, για ποια μάνα,  να γιορτάσω;…
Η να κλάψω;
Μα… αν αληθεύουν και τα δυό, τα λογικά μου, πιά, θα χάσω!...{gortynios.isv}

Η καρδιά της μάνα
Αναδημοσίευση

Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
- Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,
μ' αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά
να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου.
Τρέχει ο νιος, την μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβάει και ξεριζώνει.
Και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.
Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
- Εχτύπησες, αγόρι μου; και κλαίει!


Η μάνα η φόνισσα, δημοτικό τραγούδι
Αναδημοσίευση
 http://servouvillage.blogspot.com/


Ο Ανδρόνικος εκίνησε να πάει λαφοκυνήγι.
Εκίνησε κι ο Κωσταντής στο δάσκαλο να πάει.
Το καλαμάρι αστόχησε, γυρίζει να το πάρει.
Βρίσκει την πόρταν ανοιχτή, την πόρταν ανοιγμένη,
βρίσκει τη μάνα του αγκαλιά με ξένο παλικάρι.
«Ας είναι, ας είναι, μάνα μου, κι α’δε σ’ομολογήσω,
κι α’ δε το πω τ’αφέντη μου, ν’αδικοθανατίσω».
«Τί είδες, μωρέ, και τί θα πεις και τι θα μολογήσεις;»
«Καλό είδα γω, καλό θα ειπώ καλό θα μολογήσω,
κακό είδα γω, κακό θα ειπώ, κακό θα μολογήσω.»

Και με το μόσκο το πλανά και με τα λεφτοκάρυα,
και στο κελάρι το μπασε και σαν τ’αρνί το σφάζει,
σα μακελάρης φυσικός του βγάζει το συκώτι.
Σ’εννιά νερά το ξέπλυνε και ξεπλυμούς δεν είχε,
και πάλε το ξαναπλυνε και πάλιν αίμα στάζει,
και στο τηγάνι το βαλε για να το τηγανίσει.
Και να σου κι ο Ανδρόνικος στους κάμπους καβαλάρης.
Βροντομαχούν τα ρούχα του και λάμπουν τ’άρματά του.
Φέρνει τα λάφια ζωντανά, τ’αγρίμια μερωμένα,
φέρνει κι ένα αλαφόπουλο, του Κωσταντή παιχνίδι.
Κοντοκρατεί το μαύρο του και τηνε χαιρετάει.
«Γειά σου, χαρά σου, ποθητή, και που ναι ο Κωσταντής μας;»
«Τον έλουσα, τον άλλαξα και στο σκολειό τον πήγα».
Φτερνιά δίνει τ’αλόγου του και στο σκολειό πηγαίνει.
«Δάσκαλε, που είναι ο Κωσταντής και που είναι το παιδί μου;»
«Δυό μέρες έχω να το ιδώ και τρείς να το διαβάσω».
Φτερνιά δίνει τ’αλόγου του, και σπίτι του πηγαίνει.
«Γυναίκα, που είναι ο Κωσταντής και που είναι το παιδί μας;»
«Στης πεθεράς μου το στειλα, κι όπου κι αν είναι θα ρθει».
Φτερνιά δίνει τ’αλόγου του, στη μάνα του πηγαίνει.
«Μάνα μου, που είναι ο Κωσταντής και που είναι το παιδί μου;»
«Έχω δυό μέρες να το ιδώ, και τρείς να το φιλήσω,
κι α’ δεν το ιδώ ως το βράδυ θε να παραλοϊσω.»
Φτερνιά δίνει τ’αλόγου του και σπίτι του πηγαίνει.
«Σκύλα, και που ’ν’ ο Κωσταντής Μικροκωσταντίνος;»
«Κάπου παιχνίδιν έβρηκε και θελά παιγνιδίζει».
«Γυναίκα, βάλε μου να φάω, να φάω να γεματίσω,
να πάρω δίπλα τα βουνά, δίπλα τα καταράχια,
να πάω να βρω τον Κωσταντή, το φύτρο της καρδιάς μου».

Το συκωτάκι του βαλε σ’ένα ασημένιο πιάτο.
Πρώτη μπουκιάν οπού ’βαλε, το συκωτάκι πήρε,
το συκωτάκι μίλησε, το συκωτάκι λέει:
«Αν είσαι σκύλος φάε με, κι Οβριός απέταξέ με,
κι αν είσαι κι ο πατέρας μου, σκύψε και φίλησέ με».
Και τη μπουκιά του απέλυσε, τρογύρω του κοιτάει.
Εβούρκωσε η καρδούλα του, εμαύρισε το φως του,
τα δάκρυα τρέξαν ποταμός κι εκόντεψε να πέσει.
Μα ναντρειώθει κι έσυρε το δαμασκί σπαθί του,
και στο λαιμό της το βαλε, της κόβει το κεφάλι.
Λιανά λιανά την έκοψε, στον ήλιο την απλώνει,
κι απο τον ήλιο στο σακί, κι απ’το σακί στο μύλο.
Κι ο μύλος εξεράλεθε κι η φτερωτή ετραγούδα:
«Άλεθε, μύλο μου, άλεθε κακής κούρβας κεφάλι.
Κάνε τ’αλεύρια κόκκινα και την πασπάλη μαύρη,
για να ρχουνται οι γραμματικοί να παίρνουν για μελάνι,
για να ρχουνται κι οι όμορφες να παίρνουν κοκκινάδι.»

Πηγή:  http://milwntasgiatoxioni.wordpress.com/
                                             


Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

10-11 Μαϊου 1826 - Η μάχη του Σέρβου (ή μάχη στης Γριάς το Σωρό)

Αναδημοσίευση -πηγή
Servou Arkadias village
Στην τοποθεσία της «Γριάς το διάσελο» στα όρια του χωριού Σέρβου Αρκαδίας διεξήχθη νικηφόρα μάχη των Σερβαίων και άλλων κοντοχωριανών, υπό τον Πλαπούτα, εναντίον των στρατευμάτων του Ιμπραήμ, στις 10-11 Μαΐου 1826.

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Εθνικές εκλογές 06.05.2012

Η δημοκρατία είναι το άριστο πολίτευμα και το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας του ανθρώπου. Οι δημοκρατικές κοινωνίες εκλέγουν κατά διαστήματα τους εκπροσώπους τους, για να τις κυβερνήσουν. 
Από τις αποφάσεις αυτών των εκλεγμένων αντιπροσώπων της, εξαρτάται η πρόοδος και η προκοπή της κοινωνίας. 
Το ευ ζειν!
Πολλάκις αυτοί, οι εκπρόσωποι της, εξελίσσονται κατώτεροι των προσδοκιών της και είναι προδότες της τιμής και της εμπιστοσύνης της κοινωνίας και οι κοινωνίες υποφέρουν από αυτούς.
Πολλά τα καλά της!.. 
Το μόνο καλύτερο καλό στην δημοκρατία είναι, ότι σε τακτά χρονικά διαστήματα γίνονται εκλογές και μπορεί να τους αλλάξει. 
Αλλά το κακό έχει γίνει!... 
Θλίβονται όλοι!... Ο Λαός, οι Ήρωες, οι Αγωνιστές της και οι Πρόγονοί μας…

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Γόρτυνος-Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας

 Σεβασμιότατε Γόρτυνος
Δεν μπορώ, παρά να σε θαυμάζω για την καλή δουλειά που κάνεις, προβάλλοντας,το ήθος, την παράδοση και τα ιστορικά της μνημεία! Όχι μόνο εκεί στην Γορτυνία, αλλά και εδώ στην Αθήνα, στο εμπνευσμένο κήρυγμα που κάνεις στην αίθουσα της Παγγορτυνιακής Ένωσης.
Που αυτό έπρεπε να το κάνουν και άλλοι…
Όλα είναι θαυμάσια, μα η παλαιά μονή του Φιλοσόφου αυτή είναι το δέος!!!.
Νόμιζα πως τόσοι, σεβασμιότατοι  Άγιοι δεσποτάδες, που πέρασαν από τη Άγια Μητρόπολη  Γόρτυνος θα είχαν φροντίσει να την είχανε ευπρεπώς συντηρήσει.
Αλλά αλίμονο, στον θρόνο τον δεσποτικό …και η μονή ρημάζει…  
Τώρα ο  σεβασμιότατος δεσπότης,Γόρτυνος Ιερεμίας, τον έχω ακούσει όταν μιλάει για τέτοια, να δακρύζει!...
Θέλω να πιστεύω πως είναι τα δάκρυα-  δάκρυα γάργαρα,  καρδιάς-ψυχής Αγίας! 
Να δούμε όμως θα συντηρήσει την παλαιά μονή, το κρυφό σχολειό, ή, θα την αφήσει να γίνει ρημαδιό;… 
Μπροστάρη  θέλει ο κόσμος τα αχνάρια του να ακολουθήσει, και το Ποίμνιο θέλει τους πιστικούς, θέλει και τον Τσοπάνο!!!  
Άμα,  ο Τσοπάνος είναι καλός, το ποίμνιο,  τα πρόβατα αγαπάει { τα βγάζει,τα πηγαίνει για πνευματική τροφή, για βοσκή, στην παραβόλα!...} το Ποίμνιο λίγο-πολύ, γάλα θα κάνει, θα δώσει!!... 
Δεν θα μείνουν τα πρόβατα όλα στέρφα...
Γιάννης Στ Βέργος- {Γορτύνιος}

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Το εργαλείο

Συναντηθήκαμε  κάποτε σε ευχάριστη, ωραία παρέα, οι νεαροί τώρα συνομήλικοι παραπάνω από εξήντα χρονών  ο καθένας μας. Όλοι μας  είμαστε ψυχικά, σωματικά υγιείς, κοινωνικά καταξιωμένοι και χαίρονταν ό ένας, τον άλλον.
 Ο ένας από αυτούς τους νεαρούς,  που από μικρός δεν του έλειπε το μυαλό, όπως και σε όλους μας δεν έλειπε, αυτός έτυχε και σπούδασε και έγινε επιστήμονας, καλός, τρανός, μεγάλος!...
Όλοι μας όμως από κοντά, δοξασμένος ο Θεός πηγαίναμε, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Εγώ από επιστήμη έμεινα λίγο πίσω, ήμουνα  λίγο κατώτερος, όχι  πως δεν είχα  μυαλό, αλλά από το σπίτι  δεν είχα την οικονομική δυνατότητα για να σπουδάσω και για να μην αρχίσω από νωρίς την σκληρή βιοπάλη.
Τότε για σπουδές στο Γυμνάσιο και μετά στο Πανεπιστήμιο, έπρεπε να πληρώνεις.
Τα έξοδα ήσαν πολλά, πλήρωνες την εγγραφή στην κάθε τάξη, το ενδεικτικό, την σχολική εισφορά, την σχολική εφορία.
Tα βιβλία, ήσαν με την πληρωμή, δεν ήτανε δωρεάν όπως έγιναν μετά και κατάντησαν, να μη τα εκτιμούν και να μη τα σέβονται οι άλλοι…
Η επιθυμία  του  μυαλού μεγάλη για μόρφωση, αλλά τα έχοντα μικρά....

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Το αχνάρι




























































Σ αυτόν τον τόπο η κάθε του πέτρα
έχει την δική της την ιστορία
γι αυτό διαβάτη, το βήμα σου μέτρα,
την σεπτή να μη πατήσεις  κυρία….

Σ αυτόν τον τόπο η κάθε του πέτρα
άλικο αίμα των προγόνων στάζει,
που μέσα απ του Έθνους μας την φαρέτρα,
σωστό θεριό για τους εχθρούς φαντάζει…

Σ αυτό τον τόπο η κάθε πέτρα,
τόσους αιώνες που έχει μετρήσει,
αν την ρωτήση η Δύση η ψεύτρα,          
μονάχα Ελληνικά θα απαπαντήσει…

Σ αυτόν τον τόπο το κάθε λιθάρι,
για μιάν αλήθεια σκληρή θα μιλήση:
της ιστορίας πως είναι αχνάρι,
που δεν μπορεί κανένας να σβήση!...

Από το βιβλίο: ΣιωπΗχηρή
ποίημα: Σπύρου Μουσούρη