Πάθημα- Γνώση-Εμπειρία- Σοφία

Τι να είναι και τούτο;;;

Από το έργο, την δουλειά που δεν απoπιάνομαι, την ξέρω!...
Εύκολο , εύκολη, μου φαίνεται πως είναι και αμέσως πως είναι γινωμένο και πως και εγώ τάχα, τάχιστα, με άνεση , με ευκολία, πιο καλύτερα και γρηγορότερα  από τους άλλους την κάνω.
Όταν τότε που πήγαινα στο σχολειό δεν άνοιγα,  και  τώρα δεν ανοίγω το βιβλίο με τα γράμματα { της ζωής} μου φαίνεται και νομίζω πως  όλα, τα γράμματα  που γράφει μέσα τα ξέρω!!!...
Πως;… Φαρσί, απέξω και ανακατωτά!...
Μα σαν το ανοίξω  το βιβλίο στο πρώτο φύλο κιόλας , με πιάνει απελπισία… τρέμει το φυλλοκάρδι μου σαν τα φύλλα του πλατάνου  όταν φυσάει αγέρας και αν είναι και για εξετάσεις με πιάνει συχνοουρία… τίποτα δεν καταλαβαίνω μα τίποτα δεν ξέρω!!!...
Σιγά- σιγά διαβάζοντας το βιβλίο της ζωής, έρχεται από λίγο-  λίγο, το πάθημα, η εμπειρία,  η γνώση!!...
Και αν σταθεί, και κουρνιάσει η γνώση, αγάλια – αγάλια, πολύ  αργότερα, έρχεται κουρασμένη και κάθεται να ξαποστάσει η κατανόηση, και λίγο, από λίγο, αν την προσέξεις, καταλαβαίνεις το τι σιγανά, ψιθυριστά  να λέει…

Τοπική Εθνική Εορτή η μάχη στης Γριάς τον σωρό 10-11 Μαϊου 1826 στου Σέρβου Αρκαδίας

Το πρώτο Σαββατοκύριακο μετά της 10 του Μάη κάθε χρόνο το ΔΣ του Συνδέσμου των Απανταχού Σερβαίων Αρκαδίας με την σύμφωνη γνώμη των τοπικών αρχών και του Δήμου Ηραίας  καθιέρωσαν να εορτάζεται, ως τοπική εθνική εορτή η μάχη στης  Γριάς το Διάσελο, που έγινε με τις ορδές του Ιμπραήμ την 10-11 του Μάη του 1826.
Οι Ήρωες και οι μαχητές περίμεναν!
Περίμεναν την δικαίωσή τους, την αναγνώρισή τους, από εμάς.
Το  ανταμικό κερί, περίμεναν !
Την ζεστή  του κεριού της φλόγας και τον καπνό που μυρίζει όταν  βγαίνει,  όχι από του  ντουφεκιού το στόμα!..
Αλλά από το ανταμικο, το μονοιασμένο το καπνό που βγαίνει , από αυτό, όπου καίει και βγαίνει από λιβάνι μυρωδάτο!                                                                                 Δοσμένο από εμάς, ως προσφορά ευλάβειας!...                                                         Από τους ανθρώπους τους δικούς τους το ήθελαν, τις δικές τους καταβολάδες , από το δικό τους το αίμα, που πίσω τους, τους άφησαν ελεύθερους να αναπνέουν, να χαίρονται της φύσης, τα αγριολούλουδα του Αρτοζήνου το αεράκι και τα προφαντά του.
Το αν θα κρατηθούν, όλα αυτά λεύτερα, αμόλυντα, όπως αυτοί  με το αίμα τους  τα ξέπλυναν, τα πότισαν και τα άφησαν… Υπόθεση, καθήκον, φιλότιμο και χρέος δικό μας είναι !...Και των άλλων  των αλλουνόνε, που πίσω μας έρχονται και οι άλλοι που  από πίσω  από αυτούς, που θα ερθούνε!...
Αυτοί, ετούτοι εδώ, με το αίμα τους τα πότισαν αυτά  τα αγριολούλουδα και τα άγρια τα δέντρα που είναι στα καταράχια!
Πέρασαν χρόνια πολλά, κανένας δεν τους ξέχασε όλοι τους μνημόνευαν, τους μνημονεύουν και καθένας από μόνος του, τους ανάβει κερί και καίει λιβάνι .
Και αν χρόνια δύσκολα πέρασε η Χώρα, ο τόπος μας, το γεγονός δεν έσβησε!  
Το αίμα από μόνο του μιλάει!
Η Δόξα τους δεν εχάθει!
Ο Θρύλος, η παράδοση, τους διατήρησε μέχρι που ήρθε η ώρα η κατάλληλη που βρέθηκαν δύο τρεις και ίσως περισσότεροι άνθρωποι εμπνευσμένοι  που ερεύνησαν και έγραψαν και άλλοι που φρόντισαν και μπήκανε μπροστάρηδες και η πρώτη εκδήλωση για τους Ήρωες, για τους μαχητές και τους νεκρούς έγινε καθώς  τους πρέπει τον Αύγουστο στις 13 του 2000.
Τότε εγώ ήμουνα πρόεδρος  στο ΔΣ του Συνδέσμου μας με άξιους, φιλότιμους, εργατικούς  και όλους τους άλλους τους συμβούλους,που με σύμπνοια και ομόνοια όλοι μας δουλέψαμε και έγιναν οι πολιτιστικές εκδηλώσεις και στο χωριό μας με συνδιοργάνωση ,του συνδέσμου μας, της ένωσης συλλόγων Ηραίας και του δήμου Ηραίας. Και το κορύφωμα  όλων των εκδηλώσεων ήταν να γίνει στο χωριό το 3  τρίτο Ηραιάτικο Συνέδριο!
Πρώτα από εμάς, για τον τύμβο και για να γίνει η ωρίμανση να γίνουν τα έργα για τα αποκαλυπτήρια του, δούλεψαν και άλλοι πολλοί.
Είναι πολύ ωραίο, τίμιο, ηθικό, όσοι ασχολούνται  ανιδιοτελώς με τα κοινά, τον ιδρώτα των άλλων, το έργο τους,τα έργα εκείνων, για δικά μας να μη θέλουμε να τα κάνουμε, να μη θέλουμε να τα λέμε .
Για να γίνει αυτό από ότι θυμάμαι εμπνευστές ήταν ο ιστοριοδίφης πατριώτης μας Νίκος Παπαγεωργίου, ο αείμνηστος δάσκαλος λογοτέχνης Θεόδωρος Τρουπής και ο Στρατηγός Χρήστος Μαραγκός  και ίσως και άλλοι πολλοί.
Αυτοί τα ιστορικά στοιχεία συνέλεξαν την παράδοση κατέγραψαν και κράτησαν άσβεστη την μνήμη.
Την προηγούμενη  περίοδο του 2000 εποχή, έτυχε ο Σύνδεσμός μας να έχει πρόεδρο στιβαρό,  με φιλότιμο και με εργατικά τα χέρια!   Ήταν ο Νίκος Ι Μαραγκός που το μνημείο, τον τύμβο έφτιαξε, διαμόρφωσε στις γριάς το διάσελο τον χώρο μαζί με τους τοπικούς τους κοινοτικούς άρχοντες και ήταν έτοιμο και η γιορτή  τα αποκαλυπτήρια να γίνουν.
Ήρθανε όμως μετά  τα χρόνια ανάποδα και από λίγο- λίγο, γκρίνια και ο Σύνδεσμός μας έπεσε σε μαρασμό, για χρόνια σε αδράνεια!...                    
Την περίοδο αρχάς του 2000 το ΔΣ του συνδέσμου μας με άξιους, καλούς, συμβούλους του, πολιτιστικές εκδηλώσεις αποφάσισε να κάνει στο χωριό το δεκαπενταύγουστο.   Μέσα στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων του 3 Ηραιάτικου συνεδρίου που έγινε στο χωριό μας, ενέταξε και την εκδήλωση, τα αποκαλυπτήρια του τύμβου που τώρα, υπάρχει, στην μνήμη των πεσόντων στην μάχη κατά των Τούρκο Αιγυπτίων του Ιμπραήμ, στης Γριάς το Διάσελο.
Τα αποκαλυπτήρια έγιναν με κάθε ευλάβεια ,λαμπρότητα και τιμή στους Ήρωες, καθώς τους πρέπει .Έκαιγε το λιβάνι άφθονο και ευφραινότανε η ψυχή τους!
Και δέηση από όλους μας έγινε στο Θεό για  ανάπαυση της ψυχή τους!
Αυτοί και αν φόνο έκαναν και αίμα εκεί χύθηκε, επροκλήθηκαν !...  
Δεν είναι δεν ήσαν φονιάδες, εγκληματίες!...
Το χώμα που τους έδωσε ο Θεός υπεράσπιζαν!..
Για την ζωή τους!… 

Ήσαν εκεί: 
Ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης , ο υπουργός και μαχητής ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος, ανώτατοι αξιωματικοί με  στρατιωτικό άγημα, εκπρόσωποι των ενόπλων δυνάμεων  ,οι δήμαρχοι των όμορων δήμων  Λαγκαδίων   Δημητσάνας, με τις τοπικές  διοικητικές αρχές, της ευρύτερης περιοχής.                                                                    
Την υποδοχή και καλωσόρισμα έκανε ο τότε πρόεδρος του Συνδέσμου μας, Γιάννης Στ Βέργος
Την παρουσίαση  των επισήμων έκανε η δασκάλα  Μαρία  Κουτσανδρέα.
Τα αποκαλυπτήρια έκανε ο υπουργός Ευάγγελος Γιαννόπουλος, ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης και κατέθεσε στέφανο.
Το Ιστορικό εκφώνησε ο ιστοριοδίφης πατριώτης μας Νίκος Παπαγεωργίου.                 Χαιρετισμό έκαναν ο Δήμαρχος Ηραίας Σταύρος Χριστόπουλος και ο αντιδήμαρχος πατριώτης μας Θάνος Μπόρας .
Σύντομη αναφορά στην μάχη έκανε και ο διδάκτορας καθηγητής Πανεπιστημίου και δικηγόρος, φίλος και συμμαθητής μας από τα Λαγκάδια Ηλίας Γιαννικόπουλος.
Η εκδήλωση έκλεισε  με το προσκλητήριο  Ηρώων και μαχητών  των Εθνικών Αγώνων και τον Εθνικό Ύμνο. 
Από τότε, εκεί κυματίζει, η Γαλανόλευκη Ελληνική Σημαία στον αέρα στης Γριάς το Διάσελο,  την μάχη να θυμίζει, δίπλα στο Ιερό Ηρωικό βουνό στην κορυφή της Γριάς το Διάσελο του Αρτοζήνου. 
Πέρασαν από τότε χρόνια δέκα!
Έγραψαν άρθρα πολλά, αυτοί που ξέρουν, οι ασχολούμενοι με την Ιστορία και αναφέρθηκαν στην μάχη με Ιστορικά, στοιχεία, ντοκουμέντα !   Πως  Ήρωες, μαχητές από του Σέρβου Λαγκάδια ,Λυκούρεσι ,ψάρι, Παλούμπα,   Μπουγιάτι και τα άλλα  τα χωριά της Ηραίας στην μάχη αυτή πολέμησαν και ηρωικά έπεσαν !
Τους πρέπει παντοτινή, Τιμή και Δόξα!
Ο Σύνδεσμός μας, με ομόφωνη απόφαση και με ομόφωνη έγκριση της γενικής Συνέλευσης του  καθιέρωσε ως τοπική Εθνική εορτή κάθε χρόνο το πρώτο Σαββατοκύριακο μετά την [10 ]δέκα του Μάη.  
Και φέτος  η αρχή!...
Σεμνό μνημόσυνο στο τον τόπο αυτό  τους κάνει!...
Να καίει το κερί ,να μοσχοβολάει εκεί αιώνια το λιβάνι!...

Γιάννης Στ. Βέργος
τ. Πρόεδρος, μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου μας 
05.05.2010         

Απόκριες

Αναδημοσίευση: https://zaharoulagaitanaki.wordpress.com Ένας λεβέντης τον χορό σέρνει και τραγουδάει,

μια λυγερή π’ ακολουθεί,  στα μάτια τον κοιτάει.

Από τ’ αντικρινό χωριό, λεβέντες ροβολάνε,

να μπουν κι εκείνοι στο χορό και νιές καρδιοχτυπάνε.

Κλαρίνα παίζουν τον σκοπό, νταούλια συνοδεύουν,

έρωτες, πόθοι ανείπωτοι, πολλές καρδιές παιδεύουν.

Τις Αποκριές όλοι μαζί χορεύουν και γλεντάνε,

τις δυσκολίες της ζωής για λίγο τις ξεχνάνε.

                                        

                               Ζαχαρούλα Παν. Γαϊτανάκη

         

Μάγισσες & Μάγια

Αναδημοσίευση
Αντώνης Δρεμέτσικας

 · ΝΤΑΓΚΑ, ΝΤΑΓΚΑ …..ΤΟ ΚΑΖΑΝΙ!

αρσενικό παιδί θα κάνει!

Μετά την δεκαετία του 1940, λιγόστευαν και τα καραβάνια γύφτων, που μάστιζαν τα χωριά της επαρχίας. Ομάδες ρωμά, των 10 –30 οικογενειών, κατασκήνωναν έξω από κάθε χωριό και λυμαίνονταν, επί ένα μήνα, την περιοχή του. Οι καυγάδες και οι εικόνες με τους ντόπιους ήσαν απερίγραπτες! Τα άλογα, γαϊδούρια, μούλαρια, νηστικά κι αμολητά, δεν άφηναν πράσινο φύλλο. Τα εξαθλιωμένα παιδιά, έμπαιναν στα περιβόλια και σαν γάτες σκαρφάλωναν στα δέντρα και δεν άφηναν φρούτο, άγουρο ή γινωμένο. Οι άνδρες για να φτιάξουν κοφίνια, θέριζαν καλαμιώνες και λυγαριές. Οι γυναίκες έκαναν χρυσές δουλειές με τα μαγικά!

Το αφάνταστο!....

Μπράβο!!!!!...
Ο παππούς είναι συνειδητοποιημένος οδηγός!!.
Δεν μιλάμε στο κινητό όταν οδηγάμε....
Το καταλάβαμε;;;;;;;..
.
Γιάννης Στ Βέργος
[gortynios.isv]
18.01.2017

Η ώρα η καλή!..

Είθε να είναι η ώρα ανοιχτή και αίθρια τα Ουράνια να πιάσουν οι καλές ευχές σας!!!!....

Χρόνια με υγεία εύχομαι καλά, με υπομονή και αγάπη... 
Αλλά αυτές τις μέρες, τις Άγιες, τις καλές πού έρχονται, δεν μπορώ να γράψω το κάτι τις το πάρα πάνω... Μόνο αυτές τίς λέξεις θα αραδιάσω και όποιος κατάλαβε - κατάλαβε...Ότι θα καταλάβει...
Δεν φταίω εγώ.... Δεν φταίς εσύ... Δεν φταίει ο παρά εκεί ...Δεν φταίει ο πάρα πέρας... για το κατάντημά μας.!!!....
Μα... ποιος φταίει;?????.... Ποιός????...
Φταίμε όλοι μαζί για το κατάντημα μας.... Και αλίμονο , μυαλό δεν βάλαμε, δεν βάζουμε.....Παράδειγμα να γίνουμε, να αφήσουμε στους νέους, στα παιδιά μας.....Που κάθε φορά ψηφίζουμε μερικούς λωποδύτες, καταχραστές της εμπιστοσύνης μας και τους στέλνουμε δημοκρατικά στην Βουλή των Ελλήνων για το καλό του τόπου.....
Και περισσότερο φταίμε εμείς, φταίνε αυτοί, που λένε πως ξέρουν λίγα γραμματάκια πάρα πάνω και δεν ξυπνάνε τους άλλους να τους πουν πως στην Βουλή δεν πρέπει να στέλνουμε για βουλευτή παραπάνω από δύο φορές, τον κάθε έναν τους για να μη προκάνουν και γίνεται όπως γίνεται..
Ότι, είχε και έχει η γκλάβα τους καλό να προσφέρουν στο λαό, στην Πατρίδα ο καθένας τους, το προσφέρουν στο χρόνο αυτό που πρέπει...
Προκάνουν....
Εμένα αυτό κόβει η γκλάβα μου, και αυτό λέει ο νούς μου...
Να διώξουμε δημοκρατικά όλους τους παλιούς και να ψηφίζουμε όλο νέους, όλων των κομμάτων, παρατάξεων και αποχρώσεων... Μόνο και το περισσότερο για δύο μόνο βουλευτικές περιόδους ο καθένας τους. Ο τίτλους του βουλευτή είναι τίτλος υψίστης τιμής και δόξας... Δεν είναι προς βιοπορισμό δεν πρέπει να είναι ισόβιος και κληρονομικό βιλαέτι... Είναι προσφορά τιμής, προκοπής στο Λαό και δόξα στην Πατρίδα το Έθνος των Ελλήνων
Μήπως και οι νέοι αυτοί έχουν καθαρό, ξάστερο μυαλό, και όχι μολεμένο...
Και αυτοί θελήσουν να μονοιάξουν, να συνεννοηθούν και σιάξουνε τον Τόπο.....
Οι γέροι, οι απερχόμενοι πολιτικοί, πρόεδροι Δημοκρατίας πρωθυπουργοί, υπουργοί βουλευτές που τώρα στην δύσκολη τους έχει πλακώσει η μούγκα, ας φτιάξουν ρεφενέ, ένα μεγάλο καφενέ συσκέψεων και ας το ονομάσουν Συμβουλευτικό να βγάλουν την σοφία τους, μακρυά από τα κομματικά συμφέροντα, να κάνουν άτυπες εισηγήσεις, να λένε δημόσια τις συμβουλές τους....

Γιάννης Στ Βέργος
{gortynios.isv}

Το τίποτα

Είθε να είναι η ώρα ανοιχτή και αίθρια τα Ουράνια να πιάσουν οι καλές ευχές σας!!!!....

Τόσα και τόσα χρόνια τώρα, αυτές τις ημέρες τις καλές, τις γιορτινές, πολλές προσευχές έκανα και πολλές ευχές έδινα για να πιάσουν, να φυτρώσουν και προκοπή να κάνουν…. 

Και να γίνουν στον κοσμάκη τα πράγματα τα καλά που ευχόμουν, Αγάπη, Ειρήνη και να στομώσει η πείνα!…. Αλλά, αλλά, καμία, μα καμία, από αυτές τις ευχές, τις προσευχές, τα τόσα παρακάλια, από τις τόσες, τις τόσες πολλές που έκανα… Μα ούτε μία δεν έπιασε….
Μήπως είμαι εγώ ο γκαντέμης;;;….
Και οι ευχές, τα παρακάλια μου, δεν εισακούονται,  δεν πιάνουν και πάνε στράφι;;….
Μα δεν ήσαν αυτές, δεν είναι μόνο για τον εαυτόν μου, ήσαν για όλους... Αλλά, έπαιρνα και παίρνω όλον τον άλλο κοσμάκη τον καλό, τον Λαό, στον λαιμό μου….
Για αυτό, με το συμπάθιο το αποφάσισα, για το καλό του κόσμου, καμιά ευχή για φέτος να μη κάνω…
Για να μην είμαι εμπόδιο στις ευχές των άλλων…
Για να πιάσουν, οι ειλικρινείς ευχές, οι προσευχές, οι με κατάνυξη γινωμένες, όπως φαίνονται, από τους Πολιτικούς, Θρησκευτικούς, Πνευματικούς  Ηγέτες της Χώρας, του κόσμου….
Εγώ ένα μόνο τώρα, αυτό που κόβει η γκλάβα μου, όχι σαν ευχή, λέω:
Από μόνοι μας να προσπαθήσουμε να γίνουμε λίγο περισσότερο ηθικοί, τίμιοι, εργατικοί, φιλότιμοι, να μονοιάσουμε, να βάλουμε να δουλέψει το μυαλό μας για προκοπή…
Μη περιμένουμε τίποτα από τους άλλους…
Μόνοι μας…  Μόνοι μας… Μόνοι μας …
Μονοιασμένοι.
Να προκόψουμε… 

Βέργος Στ Γιάννης

{gortynios.isv} 

23/12/2016 

Γερμανοί!.

Γερμανοί!... Έρχονται οι Γερμανοί!...Αναδημοσίευση: 

Δημοσιεύτηκε: 06 Δεκεμβρίου 2016

Κατηγορία: Τρουπής Θεόδωρος

Θ. Κ. Τρουπή (1932-2008)

Από στόμα σε στόμα, σαν αστραπή, έφτασε το χαμπέρι σ΄όλα τα γύρω χωριά, πως ένα λεφούσι από Γερμανούς ανηφορίζει στου Ντελαλή…

Μυρμηγκιά από ζα κι ανθρώπους δρασκέλαγε διάσελα και ραχούλες κι ερχότανε κατά το χωριό. Τα ζα ήσαντε όλα φορτωμένα κι ανάμεσά τους στρατιώτες αρματωμένοι τ΄ακολουθούσαν αμίλητοι, με βήμα σταθερό κι αποσταμένο.  Από καιρό σε καιρό μονολεκτικές διαταγές άλλαζαν τον μονότονο απόκοσμο ρυθμό της αρβύλας και του πέταλου.

Στο χωριό δεν είχε μείνει μήτε ψυχή από νιό άνθρωπο. Ήτανε πεθαμένος από βραδιού οΜπουσμπουνογιώρης και τον ταφιάσανε κανά τεσσάρι νοματαίοι, μισοδιαβασμένο αυγή-αυγή. Τα πρόβατα, τα γουρούνια, τα μουλάρια, τις κότες και κάθε άλλο φαγουλάρικο ζωντανό το είχανε κρυμμένο οι αφέντες τους στις απόμερες σπηλιές και στα ρουμάνια. Και μαζί με τα ζωντανά τους κρυβόντουσαν και οι ιδιανοί.  Τις προίκες των κοριτσιών τις είχαν θαμμένες βαθιά στη γης, στα υπόγεια των σπιτιών, καθώς και κάθε ανάχρειο αξίας.   Ότι δεν πρόκαμαν να σιγουρέψουν σε κρυψώνα καλή, το παραμέριζαν, προς ώρας, σε κανά νεροφάγωμα ή τ΄ανέβαζαν σε πλατύφυλλο δεντρί.

Σαν ξαγνάντησε η μπροστέλα της γερμανουριάς στο διάσελο, το χωριό έχασε την ανάσα του. Λουφαγμένα τα γερόντια πίσω από τα κλειστά παράθυρα περίμεναν κάθε κακό… Στο έμπα του χωριού, είδανε έναν κόκορα και τον πήρανε. Περάσανε ανάμεσα από τον πεθαμένο και κλειδαμπαρωμένο χωριό, φτιάσανε καινούριο πέρασμα στο δρόμο με τα πέταλα και τις αρβύλες και τρίψανε την ξερή γης μια σπιθαμή και την έκαμαν μπουχό. Πέρασαν, βγήκαν από το χωριό και όλοι πίστεψαν πως δεν θάμεναν και θα τραβούσαν γι αλλού. Μα λάθεψαν. Εκείνοι σαν έφτασαν στο κεφαλόβρυσο, σκορπίσανε γύρω στα χωράφια και άρχισαν να στήνουν σκηνές και να αφήνουν τα μουλάρια στις καλαμιές λυτά. Ήταν παραμονή του Σταυρού.

Με το ηλιοβασίλεμα μια ομάδα από δαύτους κατηφορίσανε στη ρεματιά και πήγε στου Ψάρι. Κανά δυο που πέσανε στ΄αμπέλια για συκοστάφυλα, περάσανε από την καλύβα μας. Κάτι φώναζαν απ΄τ΄αγνάντιο.   Μα εμείς, εξόν που δεν καταλαβαίναμε τα λεγόμενα, δεν μας άφηνε και η τρομάρα να ξεπορτίσουμε. Εκείνοι ξακολουθούσαν να φωνάζουν. Εμείς λουφάξαμε μέσα, με την εμπατή της καλύβας μας ανοιχτή. Που να ξεμυτίσουμε! Εκείνοι είδαν απλωμένα τα πλυμένα σκουτιά μας και τις κότες και τις βαρέλες και τα καρδάρια και κατάλαβαν πως κάποιον θάβρισκαν μέσα και, φωνάζοντας και κουβεντιάζοντας, έφτασαν μπροστά στην ανοιχτή μας πόρτα. Τα πρόσωπά τους ήσαν φωτισμένα με ένα πονεμένο χαμόγελο. Η μάνα μου όμως δεν έδινε καθόλου μπέσα. Προσπαθούσε να με κρύψει πίσω από μια παλιοκάδι, πούχαμε για τ΄αλεύρι. Μα πριν προλάβει να βγει εκείνη, ξεγλίστρησα και πετάχτηκα πρώτος εγώ. Βρέθηκα, δίχως να το καταλάβω, στην αγκαλιά ενός Γερμανού. Κείνος μου χάιδευε τα μαλλιά και εγώ τη θήκη της ξιφολόγχης του. Η μάνα μου τρόμαξε και έκανε να με τραβήξει από κοντά του. Ο Γερμανός έδειξε πως λυπήθηκε πολύ, που έκανε τη μάνα μου να ταραχτεί τόσο, και άρχισε να με χαϊδεύει στα μαλλιά και να με φιλεί  και να με καθίζει για καλά στα γόνατά του.

Η πράξη του αυτή και το τρυφερό του φέρσιμο έκανε τη μάνα μου να γαληνέψει λίγο, μα χωρίς να παίρνει ούτε στιγμή τα μάτια της από τα χέρια του και από μένα. Ο κρυμμένος φόβος της μάνας έκανε τα μάτια του εχθρού να βουρκώσουν. Δύο δάκρυα αυλάκωσαν τα μάγουλά του. Τα χέρια του, τρέμοντας, ξεκούμπωσαν την πάνω ζερβιά τσέπη του αμπέχονου και έβγαλαν ένα καφετί πορτοφόλι. Το κρατούσε σαν άγιο δισκοπότηρο. Το άνοιξε και μας έδειξε μια φωτογραφία με την εικόνα της γυναίκας του και των δύο παιδιών του –που θα ήσαν στην ηλικία μου- και σε μια άλλη ζελατινένια θήκη τρεις μπουκλίτσες μαλλιά από τα κεφάλια των τριών αγαπημένων του. 

Της μάνας μου και του άλλου στρατιώτη τα μάτια βούρκωσαν. Κι εγώ ήμουν πνιγμένος στη στοργή, στα φιλιά και στα χάδια. Κείνη την ξεχωριστή μέρα της ζωής μου δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ίσως γιατί δεν γνώρισα πατέρα. Ίσως γιατί το χάδι της αληθινής αγάπης ριζώνει στην ψυχή του αλλουνού. Ίσως γιατί ήταν από του εχθρού το χέρι. Έκλαψα και εγώ λίγο, μα δεν ξέρω να πω το γιατί.  Θυμάμαι ακόμα πως ήμουν ζωσμένος με ένα προβάζι  δισακκιού. Ο δακρυσμένος εκείνος πατέρας μου τόβγαλε και με έζωσε με μια πέτσινη ζωστήρα αντρίκεια, που τη φορώ ακόμη.

Σηκώθηκαν να φύγουν. Ο πατέρας εκείνος αποχαιρετώντας μας, με χεροδόσιμο και με ένα ολοΰστερο φιλί σε μένα, κάτι μας έλεγε. Τούτες τις τελευταίες του λέξεις του μπόρεσα να συγκρατήσω: …SENIORAMIA… BELLAAUSTRIA… PICOLO… Μας τις είπε σαν αποχαιρετισμό. Τράβηξαν αμίλητοι και χάθηκαν πίσω από τις ιτιές και τα πλατάνια της ρεματιάς.

Σε δυο-τρεις μέρες ξεσηκώθηκαν από το χωριό. Τοιμαζόσαντε για να φύγουν καθόλου από τον τόπο μας.  Το χωριό ξαναβρήκε τη ζωή του. Έλληνες αρματωμένοι του βουνού ξανοστίσανε στο σχολείο μικρό νοσοκομείο.  

Μια ημέρα ακούστηκε πως φέρνουνε αιχμαλώτους και λαβωμένους Γερμανούς στο χωριό, από τη μάχη στο διάσελο. Όλο το χωριό βγήκε να δει αν ακούσει να χαρεί το κατόρθωμα των παλικαριών μας. Οι καμπάνες αλάλαζαν τη δόξα. Τα παιδιά –και εγώ μέσα- φωνάζαμε χαρούμενα και τραγουδούσαμε πατριωτικά τραγούδια. Η πομπή έφτασε στο σχολείο. Τους αιχμαλώτους τους κλείσανε σε μια αίθουσα και δεν τους φύλαγε κανείς. Τους αλαφρά λαβωμένους τους ανεβάσανε στου μπάρμπα μου του Θοδωρή τη σάλα, για να τους προσέχει η θειά μου, που ήξερε από λαβωματιές και γιατροσόφια, όσο ναρχότανε και οι γιατροί μας. Δεν αφήνανε κανέναν να ανεβεί στου μπάρμπα μου το σπίτι. Εμένα μ έμπασε κρυφά η ξαδέρφη μου η Ρήνα, και σαν οι άλλοι καταγίνονταν με τις δουλειές τους, εγώ βρήκα καιρό να ανοίξω την πόρτα της σάλας, όσο γινόταν πιο σιγά και να κρυφοκοιτάξω.

Δυο μάτια γνώριμα με κάρφωσαν. Ήταν ο άνθρωπος με τη φωτογραφία. Έτρεξα κοντά του, τον αγκάλιασα, τον φίλησα πολλές φορές και έβαλα τα κλάματα. Ήρθαν και με πήραν οι δικοί μου μισοπεθαμένο…  Την άλλη μέρα πέθαναν και οι δύο. Τους θάψανε στην ανατολική πλευρά του νεκροταφείου μας. Δεν τους έβαλαν μήτε σταυρό, μήτε σημάδι κανένα. Εγώ μόνο ξέρω καλά τον τόπο τους. Τους έχουν και τους δύο  στον ίδιο τάφο πλάι-πλάι και τον ένα λίγο να βλέπει κατά την εκκλησία με απλωμένα διάσκελα τα πόδια και τα χέρια υψωμένα σαν σε ικεσία.

Κάθε που πάω στο χωριό, πηγαίνω και στο κοιμητήρι. Ανάβω κερί στον τάφο των δικών μου. Πάω και σε κείνων τον τόπο. Στέκομαι αμίλητος, θυμάμαι και δακρύζω. 

Ο Σπόρος.

Αναδημοσέυση:
http://servouvillage.blogspot.gr/2014/11/blog-post_11.html
Το κατωτέρω απόσπασμα συμπεριλαμβάνεται σε βιβλίο του συμπατριώτη μας Λογοτέχνη και Λαογράφου Θ. Κ. Τρουπή, τη Λαογραφική έκδοση "Σκαλίζοντας τις Ρίζες μας ΣΕΡΒΟΥ"

Σχόλια:Σχόλια

Τότε φυλλάγανε και βλογάγανε τους κάθε λογείς σπόρους....Και υπήρχε αυτάρκεια!!... Προκοπή!!!... Τώρα;;; Τώρα μας καταφέρανε να χάσουμε τους σπόρους και περιμένουμε να τους κάνουμε εισαγωγή... Και φυτεύουμε ότι άχρηστο μας δώσουν οι άλλοι.....Που ο καρπός του δεν κάνει για σπόρο....Και ποιός θα επιβιώσει;;;; Αυτός που έχει τους σπόρους!!!!.....

Hélène Bourillon Πόσο αληθινά διέσωσε την γλώσσα και τον τρόπο ζωής ο πατέρας μου! Με συγκινειτε! Τώρα, οι νεώτερες γενιές δεν αναγνωρίζουν, στο χωριό, ούτε ένα δέντρο.....πόσο επίκαιρο είναι αυτό το απόσπασμα..

Hélène Bourillon Σας ευχαριστώ! Σκέφτομαι ότι φτάσαμε εδώ γιατί χάσαμε την αυθεντική, επαρκή και αυτάρκη σχέση με τα πράγματα!

Hélène Bourillon Ή μεγαλύτερη δε αξία αυτής της περιγραφής είναι πως την κάνει στην αυθεντική γλώσσα των κατοίκων του χωριού....ενώ θα μπορούσε να κάνει καταγραφή χρησιμοποιώντας λόγια γλώσσα...οπως όλοι οι άλλοι λαογράφοι....είναι σαν να ακούω την γιαγιά μου...Τί είναι η "πικεργαρα σακκουλιτσα"; Πρέπει να το βρω στο γλωσσάρι...Μου αρέσει! · Απάντηση · 13 Νοεμβρίου στις 2:08 μ.μ. · Τροποποιήθηκε

Tota Vavarouta

Tota Vavarouta · Φίλοι με το χρήστη Hélène Bourillon

...μάλλον από πικεδένιο ύφασμα,Ελένη!

Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 13 Νοεμβρίου στις 2:49 μ.μ.

Hélène Bourillon

Hélène Bourillon Μπορεί, Τότα μου! Θα το δω στο γλωσσάρι...δεν το έχω εδώ στις Βρυξέλλες!

Μου αρέσει! · Απάντηση · 13 Νοεμβρίου στις 3:09 μ.μ.

Γιάννης Βέργος

Hélène Bourillon Υποθέτω από τα συμφραζόμενα...πως είναι... κεντημένη...πλουμισμένη...με κάποιο ατομικό διακριτικό γνώρισμα; ή κάτι τέτοιο.... γιατί λέει πάρα κάτω πως ο καθένας γνώριζε την σακκουλίτσα του....

Μου αρέσει! · Απάντηση · 13 Νοεμβρίου στις 2:15 μ.μ.

Tota Vavarouta

Tota Vavarouta · Φίλοι με το χρήστη Hélène Bourillon

Υπέροχο κείμενο! Ατόφια ,σοφή ζωή!

Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 13 Νοεμβρίου στις 2:50 μ.μ.

Γιάννης Βέργος

Γιάννης Βέργος Καλημέρα. Αυτά πρέπει να διασώσουμε..... Τα ευχαριστήρια ανήκουν στον κ Χρήστο Δημημητρόπουλο που δημοσιεύει άρθρα διηγήματα απο ότι έχει γράψει ο αείμνηστος πατέρας σου Αυτά το λεξιλόγιο αυτό θέλουμε να διασώσουμε .... Μπορούμε;;;; Νομίζω απο λίγο ...Δείτε περισσότερα

Μου αρέσει! ·
Hélène Bourillon Ευχαριστώ, Κύριε Γιάννη, για την εξήγηση της λέξης. Μπορούμε να δημοσιεύσουμε, αναρτήσουμε το γλωσσάρι και πολλά άλλα στην ιστοσελίδα!

Μου αρέσει! · 

Hélène Bourillon Να κάνουμε και διαλέξεις, εκδηλώσεις στο χωριό!

Μου αρέσει! · Απάντηση · 14 Νοεμβρίου στις 11:16 π.μ.

Hélène Bourillon

Hélène Bourillon Λοιπόν... πρέπει το "πικεργαρα" να έχει την ίδια ετυμολογία με το "απικο"...κάθομαι "απικο"....στέκομαι απικο... δηλαδή καθετα όρθιος, στις διαταγές κάποιου, είναι λατινογενής λέξη...ενα πράγμα που έρχεται ή συμβαίνει à pic στα γαλλικά συμβαίνει στην ώρα που πρέπει..στην κατάλληλη στιγμή... Πέφτει κάθετα... πικεργαρα η σακκουλίτσα γιατί είναι προορισμένη μόνο για αυτό το à pic έργο!!!Φοβερό!!?

Μου αρέσει! · Απάντηση · 14 Νοεμβρίου στις 7:42 μ.μ. · Τροποποιήθηκε

Hélène Bourillon

Hélène Bourillon Ή ακόμη, σε μία μου αρχαιοελληνική αναλαμπή.... επίκαιρο+ έργο= (ε)πικ(αιρο) έργον=πικεργαρης= επιτήδειος, κατάλληλος...

Μου αρέσει! · Απάντηση · 14 Νοεμβρίου στις 9:30 μ.μ.

Γιάννης Βέργος

Γιάννης Βέργος Καλησπέρα θα ήθελα και θα θέλαμε και σαν σύλλογος να μαζέψουμε από όλα τα συγγράμματα του αείμνηστου πατέρα σου τις λέξεις αυτές και νομίζω ότι υπάρχει και γλωσσάρι να τις ταξινομήσουμε να συμπληρώσουμε όπου χρειάζεται να τις αναλύσουμε τις λέξεις με ...Δείτε περισσότερα

Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 13 ώρες

Hélène Bourillon

Hélène Bourillon Συμφωνώ. Θα επικοινωνήσω με τον Κ. Δημητροπουλο. Ας αρχίσουμε από τώρα. Σε δύο τεύχη είναι ο μεγαλύτερος όγκος των λέξεων. . Είναι βέβαια και όλες οι λέξεις που χρησιμοποιεί στην νουβελλα "Οι άνθρωποι της σκαλωσιάς" όπου διασώζει την γλώσσα των μαστόρων....θα δουλέψω σε συνεργασία και με τον ταξίαρχο, τον θείο μου τον Θανο, για να κάνουμε ένα γλωσσάρι και για τους Ανθρώπους της Σκαλωσιάς.

Δεν μου αρέσει · Απάντηση · 2 · 12 ώρες

Γιάννης Βέργος

Γιάννης Βέργος Χαίρομαι τώρα πολύ περισσότερο εφόσον θα ασχοληθεί και καλός ο αγαπητός μας ο φίλος μου ο Θάνος! Τώρα θα γίνει από το καλό το καλύτερο, από το καλύτερο το άριστο!!!.... Το τέλειο!!!!....Με το καλό ,καλή αρχή με υγεία με χαρά καλά τελειώματα!!!

Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 12 ώρες

Hélène Bourillon

Hélène Bourillon

Μου αρέσει! · Απάντηση ·

Καλημέρα: Χρήστο Δημητρόπουλε ο σπόρος απο την πικεργάρα σακουλίτσα σου που σπέρνεις ήταν βλογιμένος!!!! Φύτρωσε!... Καλή σοδειά!!!!....

Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος...

Του Κωνσταντίνου Βέργου*
Αναδημοσίευση  Gr.Libera

Γερμανοί τραπεζίτες, εναντίον Εγγλέζων, Αμερικανοί μεγαλοβιομήχανοι εναντίον Γερμανών. Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει στον χώρο του επιχειρείν. Ποιος όμως κερδίζει μετά την απόφαση της Βρετανίας να φύγει από την ΕΕ και την πρόσφατη νίκη Τράμπ, και που οδηγείται η παγκόσμια ειρήνη;

Η είδηση φαίνεται απίστευτη, αλλά είναι αληθινή. Στελέχη της Γερμανικής κυβέρνησης, μεταξύ των οποίων ο Volker Bouffier, πρόεδρος της Γερμανικής πολιτείας της Έσσης και στέλεχος της Γερμανικής κυβέρνησης  βρίσκονται ήδη στην Νέα Υόρκη για να συναντήσουν εκπροσώπους των Αμερικανικών τραπεζών, για να τους πείσουν να μεταφέρουν την έδρα τους από το Λονδίνο, στην Φρανκφουρτη και αλλού ώστε από την Γερμανία να έχουν πρόσβαση στην αγορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Γαλλία δημιούργησε επίσης ένα «task force», για να πάρει τα πελατάκια που ίσως φύγουν από το Λονδίνο.