Ο γαμπρός το έσκασε...

                  

 ΕΥΘΥΜΑ  ΚΑΙ  ΣΟΒΑΡΑ

         Ο γαμπρός τόσκασε από την εκκλησία !.     Τι κάνει τώρα η νύφη ;

Ολοι μας έχουμε δει κινηματογραφικές ταινίες , ξένες και ελληνικές , όπου λίγο πριν το γάμο  ή και λίγο πριν τα σκαλιά της εκκλησίας ο γαμπρός ή η νύφη …..το σκάει και φεύγει τρέχοντας εγκαταλείποντας τον άλλο σύντροφο…… σύγκξυλο στα κρύα του λουτρού και στα αδιάκριτα σχόλια  και ειρωνικά χαμόγελα των παρισταμένων !

Είναι βλέπετε τόσο σοβαρό το θέμα του γάμου και τόσο βαριά η απόφαση να ……συζευχθείς κάποιον για όλη σου τη ζωή ,  που θα πρέπει όχι μία και όχι δυό αλλά χίλιες δυό φορές να το σκεφθείς πριν αποφασίσεις να παντρευτείς ή νυμφευθείς στην εκκλησία !!  Όσο είναι βαριά η καλογερική άλλο τόσο  βαριά είναι και η θηλειά του γάμου ! Οσοι λοιπόν δεν αντέχουν το βάρος της απόφασης και διστάζουν να φορέσουν τη λαιμαριά και να μπουν στην αυλατσιά , καλό θα είναι να μην ξεκινάνε καθόλου αυτό το ….χαβαντέσι !. Να μην πάνε καθόλου στην εκκλησία. Σε κάθε περίπτωση έχουν τη δυνατότητα μέχρι τα σκαλιά  της και πριν μπουν μέσα στο ναό , να ….μεταβουλήσουν .Μετά την ολοκλήρωση του  μυστηρίου του  γάμου επιστροφή στην ελευθερία αποκλείεται !. Το κακό έχει ήδη ολοκληρωθεί και δεν διορθώνεται όπως ακριβώς  κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο της τραπέζης !

Να όμως που μερικοί αδύναμοι χαρακτήρες και αναποφάσιστοι νομίζουν ότι θα απαλλαγούν από τα δεσμά του γάμου,  αν φύγουν την υστάτην ώραν , ακόμα και μέσα από την εκκλησία , διαρκούντος του μυστηρίου ! 

Ηγέτες

Ο παππούς στο παραγώνι στο τζάκι το κούτσουρο στη φωτιά σιμώνει, το σύμπαγε να ανάψει, τα πόδια του να χλιάνει...
Και σαν το κούτσουρο  άναψε και πύρωσε το κορμί του, άπλωσε το χέρι του στην διπλανή θουρίδα, για να ευχαριστηθεί η ψυχή του...
Πιάνει τις φυλλάδες, την Αγία γραφή, τον αστικό και ποινικό κώδικα…
Αυτά τα είχε σε όλη του την ζωή  ο παππούς, συντροφιά, φίλους και συμβουλάτορες, σιγουριά παρηγοριάς..
Και είχε την Άγια Γραφή!...  Της ζωής του,  ελπίδα!...
Εκεί έπεσε κάτω τσαλακωμένη μία μικρή φυλλάδα…
Με αγάπη την έπιασε ο παππούς και σαν μικρό παιδάκι άρχισε να την ισιώνει…
Την ίσιωσε με της παλάμης του το χάδι.
Την άνοιξε και άργησε στο ημίφως, στις αναλαμπές της φωτιάς να  συλλαβίζει. Να διαβάζει...

Αναπάντητη απορία

 Ερώτηση στον γιατρό...
Στον γιατρό  τον θεράποντα των παθών των ανθρώπων και καλλιεργητή της μάνας Γης
Μα...
Σαν θα ήταν μπορετό, θα ήθελα για να ήξερα, και σήμερα, και τώρα να τον ρωτούσα, να μας το ειπεί αυτός.
Για να το μάθουνε  και ούλοι οι άλλοι...
Οχτροί και φίλοι.... μικροί- μεγάλοι...
Να μας το ειπεί, αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο ίδιος, αυτός ο επιστήμονας, αυτός ο γιατρός, με αυτά τα έραγατά του, με την αγάπη του στον άνθρωπο και την ξεχωριστή αυτή την συμπεριφορά του και την φροντίδα του στην μάνα Γη, την τόση, όση, σαν στα παιδιά του!!!....
Εφόσον ο ήλιος θα ανατέλλει και ο ουρανός κάθε εποχή θα βρέχει, θα είχε και θα έχει, θα λογάριαζε θα υπολόγιζε ποτέ ο ίδιος, στην όποια κρίση;
Θα λογάριαζε... Στην τόση φτώχεια, στην τόση μεγάλη ανέχεια του κοσμάκη;...
Σε αυτή την ανέχεια, που του λέγανε του επέβαλαν και θα του επιβάλουνε συνέχεια ακόμα περισσότερη οι άλλοι;...
Οι τρομεροί και οι μεγάλοι;...
Τώρα,όμως αυτός, σήμερα δεν υπάρχει, ο γιατρός έχει φύγει, έφυγε και πάει....
Και τώρα ποιόνε να ρωτήσω;.....
Όμως,αυτός την συμπεριφορά του,το λόγια του, τα έργα του, εδώ τα άφησε!..
Εδώ σε εμάς τα αφήνει!...
Ο γιατρός μας [Σ Δ] με τα έργατά του και με τα λόγια του έλεγε: Και  τώρα συνέχεια λέει:
Αγαπάτε πολύ το επάγγελμά σας...μέχρι τον θάνατο σας!...
Την σύνταξη να μη την  θέλετε, να μη την αγαπάτε, εκτός αν η ζωή σας κάνει ανάπηρους...
Μα περισσότερο:
«Αγαπάτε την Γη σας... Αυτή πιότερο θα σας αγαπήσει!!!...
Αυτή ποτέ δεν θα σας απαρνηθεί, ποτέ της, στο έτσι, δεν θα σας αφήσει»

Γιάννης Στ Βέργος [gortynios.isv]
9/2/2019

Το μπέρδεμα του Νώε......

Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση χωρίς την συγκατάθεση του συγγραφέα

Αντί προλόγου

           

            «Το μπέρδεμα του Νώε»…
Ένας τίτλος σίγουρα μπορεί να κινήσει την περιέργεια του αναγνώστη, να έλξει το ενδιαφέρον του. Στους περισσότερους κάποια στιγμή έχει συμβεί να αγοράσουν ένα βιβλίο παρακινημένοι από τον τίτλο του ανεξάρτητα από το αν το περιεχόμενο θα δικαιώσει τις προσδοκίες τους, οπότε και θα τους προτρέψει να φτάσουν στο τέλος…   

            Νομίζω πως το διήγημα αυτό είναι μια τέτοια περίπτωση. Ο τίτλος είναι από μόνος του ένα δέλεαρ να το αναγνώσει κανείς. Έτσι τουλάχιστον  ένιωσα εγώ ως αναγνώστης. Και τούτο γιατί με το Νώε, το βιβλικό πρόσωπο, το περιβεβλημένο με τόσο σεβασμό, δε μπορούσε το ανίδεο μυαλό μου να συσχετίσει επ’ ουδενί τη λέξη «μπέρδεμα», τη σύγχυση δηλαδή, μια κατάσταση στην οποία, ως τότε, δεν πίστευα ότι μπορούσε ποτέ να περιέλθει ο Νώε.

 Ο τίτλος λοιπόν ήταν για μένα από μόνος του μια ανατροπή, αλλά και λόγος ισχυρός για να ξεκινήσω το διάβασμα…       Και δικαιώθηκα στις προσδοκίες μου. Όχι μόνο άμα τη αναγνώσει, αλλά και τώρα, που έχει περάσει κάποιο χρονικό διάστημα, εύλογο, κατά τη γνώμη μου, για να κατασταλάξει μέσα σε κάποιον ένα ανάγνωσμα και να νιώσει πιο καθαρά κι απέριττα όσα του άφησε.

            Το συγγραφέα του διηγήματος αυτού, κύριο Γιάννη Βέργο (κύριο Γιάννη για μένα), τον γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια και είναι για μένα ένας άνθρωπος αγαπητός κι αξιοσέβαστος, όχι τόσο  λόγω των πολλών χρόνων, που σίγουρα δένουν τους ανθρώπους, αλλά κυρίως γιατί

τελευταία αντιλήφθηκα πόσο απλός, ανθρώπινος κι εγκάρδιος παρέμεινε ο τρόπος που προσεγγίζει τα πράγματα,  κι ας έχει αμέτρητες ιστορίες να σου διηγηθεί, βιώματα να μοιραστεί για την αρνητική πλευρά του  κόσμου.

            Αυτή η εγκάρδια αγκαλιά προς τον κόσμο ήταν για μένα το «καταστάλαγμα» της ανάγνωσης αυτού του διηγήματος, που τόσο την έχουμε ανάγκη σήμερα, περισσότερο ίσως από ποτέ. Με μια διάθεση στοχαστική απέναντι στα πράγματα, χιουμοριστική ή και σκωπτική ενίοτε (αλλά πάντοτε με μια λαχτάρα να διορθωθούν κάποτε τα «κακώς κείμενα» του κόσμου τούτου) και με ύφος απλό, κατανοητό, που συμπυκνώνει μέσα του τη λαλιά του φτωχού και τίμιου βιοπαλαιστή μα και του λόγιου που ζητά να υπερκεράσει το άδικο, ο συγγραφέας μας ξεδιπλώνει μια ιστορία με πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή, με ανατροπές και δραματικές κορυφώσεις, που οδηγούν όμως τελικά στην ποθητή «κάθαρση».

            Ο ήρωας; Ο Νώε, ένας σύγχρονος, όπως θα τον χαρακτήριζα,  Νώε, ή, καλύτερα, ο Νώε που ξέρουμε, στον δικό μας κόσμο, σήμερα. Μπαίνει σ’ έναν ατέρμονα κύκλο περιπετειών, προκειμένου να επιτελέσει την αποστολή που του ανατέθηκε από το Θεό, και μόνο να μας διδάξει έχει. Να διακόψει, για λίγο έστω, αυτή την ιλιγγιώδη τροχιά που διαγράφουμε, να μας κάνει να «σταθούμε», να στοχαστούμε τα «γιατί» και τα «πώς», να θελήσουμε κάτι ν’ αλλάξουμε, ατομικά πρώτα, για ν’ αλλάξει κάτι και συλλογικά.

            Κι αν είναι για κάτι που κυρίως ευχαριστώ το συγγραφέα του διηγήματος είναι για τούτο: γιατί, πέραν του ότι απόλαυσα το κείμενό του, είδα μέσα από τα μάτια του έναν καλύτερο κόσμο. Κι αυτό είναι σπουδαίο.

                                                     Ελένη Βοντίτσου, φιλόλογος

                                   ΤΟ ΜΠΕΡΔΕΜΑ ΤΟΥ ΝΩΕ

Εν Αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην η Αρχή και ο Θεός ην ο Λόγος και η  Αρχή ην ο Θεός.                                                                                                
Υπήρχε σκότος και χάος, και είπε ο Θεός, διά λόγου, να γίνει φως!                          Και έγινε το φως!                                                                                                     
Με το Λόγο του ο Θεός  έφτιαξε τον Ήλιο, τη Σελήνη και όλα τα ουράνια σώματα και επί της Γης τα φυτά και ζώα , τη ζωή, τα όντα, ορατά στον άνθρωπο και αόρατα   Στο τέλος εποίησε επί της γης τον άνθρωπο και τον έβαλε στον κήπο της Εδέμ ,στον παράδεισο, για να ζήσει και να απολαύσει τα αγαθά  του, όπως μας λένε στις γραφές αυτοί που  συνομίλησαν, και  τώρα λένε πως συνομιλούν,  με τον Θεό.
Όμως με όρους και με νόμους!

Στο καταστημα χαροκοπου

Τραπεζιτικές θύμισες. Στο κατάστημα Χαροκόπου..
Στο κατάστημα της Ιονικής τράπεζας της οδού Χαροκόπου Καλλιθέας  δ/ντής ήταν  ο συνάδελφος κ Αληγιάννης Μηνάς. Με τον αείμνηστο κ Αληγιάννης είμαστε γνωστοί, είχαμε κάνει μαζί στο τμήμα καταθέσεων στο κεντρικό κατάστημα, με δ/ντή  του κεντρικού καταστήματος το εξαίρετο άνθρωπο, τον αείμνηστο κ Αντώνη Πλωμαρίτη.  Μόλις πήγα στο κατάστημα  με καλωσόρισε,  παρήγγειλε καφέ  να με κεράσει και μέχρι να έλθει ο καφές με σύστησε  στους συναδέλφους του καταστήματος, οι οποίοι, οι περισσότεροι μου ήταν άγνωστοι και με κανένας τους δεν έτυχε να είχαμε συνεργαστεί. Οι εκεί συνάδελφοι κατάλαβα ότι με χαιρέτησαν μουδιασμένοι, δεν ήξερα όμως  το γατί;…
Το τι συμβαίνει;…
Είχαν μάθει κιόλας, ότι ήμουνα αυστηρός στην δουλειά;…
Και άνθρωπος απαιτήσεων;…
Πως τι συνέβη  και έγινε αυτό;…
Να ήταν o ένας συνάδελφος, ας ειπώ ότι ήταν κακόκεφος, να είναι όμως οι περισσότεροι, κάτι συμβαίνει…
Τι όμως;… Τι;…
Έμεινα με την απορία μου. 

Το αλαργινό ταξίδι.

 Κίνησε μπονόρα  ο μαστρογιώργης κίνησε, από το μαστοροχώρι τα Λαγκάδια, με τα δυο του βασταγούρια, αντάμα με το άλλο μπουλούκι για ταξίδι για καζάντι στην Μεσσαίνια να πάει να δουλέψει και να φέρει.
Να χτίσει πελεκητές εκκλησιές, ψηλά καμπαναριά, τα τοξωτά γεφύρια. Να χτίσει τα πυργόσπιτα, τα αρχοντικά, με το παρθενικό το στήθος στο αγκωνάρι σκαλισμένο, σημάδι, σύμβολο,  πλούτου, ευγονίας και αρμονικής ευτυχίας.
Στην πόρτα τον ξεβγάλει, τον κατευοδώνει, με βουρκωμένα μάτια η κυρά του, η Αννιώ, με τις καλύτερες ευχές και λόγια, για το καλό ταξίδι του, το πήγαινε και το έλα…
Νερό μπόλικο, γάργαρο από τον μαστραπά ρίχνει στα αχνάρια του, στο δρόμο του να τρέξει… "Σαν  το νερό να τρέξει το ταξίδι σου κύρη μου, αφέντη μου, να πας και να γυρίσεις… Σαν το νερό να τρέχουν τα καζάντια σου, οι λίρες, τα λεφτά σου…"
 Και εκεί, στην πόρτα όρθια,  την μεταξωτή μεσίνα  έβγαλε και την κούναγε  ώσπου να σκαπετήσει …
Στο σκαπέτισμα, ο αφέντης της, ο νοικοκύρης της, ο Γιώργης της, την σκούφια του που φόραγε στραβά, την βγάζει της ρίχνει  της κυράς του, και στα μικρά παιδιά του, αετίσια, αστραφτερή ματιά, αγαπημένο βλέμμα, κουνάει την σκούφια του και την αποχαιρετάει...
 Σκαπέτησε…

Το αστείο Χααα...Χααα..

Το αστείο...Χααα...Χααα...
Με το καλό, με το μαλακό την πάμε την συγγένισσα μας, την Ενωμένη. Ευρώπη, την δικιά μας
και με τα χαϊδέματα, τα καλοπιάσματα την θεία Αγγέλλω.
Μα αυτή τίποτα...
Μας κάνει η θεία Αγγέλλω, την ζόρικη,
στο ίσιο δρόμο δεν πάει,
όλο στην κόλαρη στο πλάι κολάει.
Σε αυλακιά δεν σιάζει, δεν πέφτει.

Τότε την πήραμε και λίγο, λίγο με το άγριο,
της δείξαμε και το πιστόλι.
Για να φοβηθούνε όλοι

Αυτή με μας γελάει, και μας λέει:
Χααα..Χααα...,
Αυτό μοιάζει με κωλοστρόκι
που παίζουν τα παιδιά, στις μπούλες, τις απόκριες.
Μα και αληθινό να είναι, είναι άδειο!...
Και πως να είναι γιομάτο;...
Θα είναι;.. Με τι;...
Με τις δικές μας, τις δανεικές τις σφαίρες;...
Που σας δώσαμε;...
Από αυτές!... Καμία δεν υπάρχει...
Δεν τις έχετε!...
Μα, τόσο μυαλό είχατε και έχετε...
Μας παραγγέλνει, και μας λέει:

Ούτε και από αυτές, που προσφάτως σας δανείσαμε,
δεν έχετε, δεν φυλάξατε, δεν κρατήσατε, ούτε την μία.
για την κακή την μοίρα...
Για την κακιά την ώρα!...
Ποιος σας δανείζει τώρα;;;
Και τώρα ποιος σας φταίει και ποιος σας δίνει;..
Την ώρα της οδύνης;
Δεν υπάρχουν τώρα κορόιδα...
Όλες τις ρίξατε, στα όπα,στα ρόδα..

Τραπεζιτικές θύμισες.
(Ιονική τράπεζα κατ/μα Χαροκόπου.)
Στο κατάστημα της Ιονικής τράπεζας της οδού Χαροκόπου Καλλιθέας  δ/ντής ήταν  ο συνάδελφος κ Αληγιάννης Μηνάς. Με τον αείμνηστο κ Αληγιάννης είμαστε γνωστοί, είχαμε κάνει μαζί στο τμήμα καταθέσεων στο κεντρικό κατάστημα, με δ/ντή  του κεντρικού καταστήματος το εξαίρετο άνθρωπο, τον αείμνηστο κ Αντώνη Πλωμαρίτη. 
Μόλις πήγα στο κατάστημα  με καλωσόρισε,  παρήγγειλε καφέ  να με κεράσει και μέχρι να έλθει ο καφές με σύστησε  στους συναδέλφους του καταστήματος, οι οποίοι, οι περισσότεροι μου ήταν άγνωστοι και με κανένας τους δεν έτυχε να είχαμε συνεργαστεί. Οι εκεί συνάδελφοι κατάλαβα ότι με χαιρέτησαν μουδιασμένοι, δεν ήξερα όμως  το γατί;…
Το τι συμβαίνει;…
Είχαν μάθει κιόλας, ότι ήμουνα αυστηρός στην δουλειά;… Και άνθρωπος απαιτήσεων;…
Πως τι συνέβη  και έγινε αυτό;…
Να ήταν o ένας συνάδελφος, ας ειπώ ότι ήταν κακόκεφος, να είναι όμως οι περισσότεροι, κάτι συμβαίνει…
Τι όμως;… Τι;…

Τραπεζιτικές θύμισες

Α Μέρος

Τραπεζιτικές θύμισες (Ιονική τράπεζα)12345

Γιάννης Στ Βέργος(gortynios.isv)

Παλαιότερος συνάδελφος ο Κώστας, καλώς υπάλληλος, έξυπνος με αναπτυγμένες, κοινωνικές τις δημόσιες σχέσεις.
Ανέβηκε σύντομα την ιεραρχία της τράπεζας και έγινε διευθυντής μεγάλων καταστημάτων.
Μικρός υπάλληλος ο Γιάννης, ξεκίνησε στην τράπεζα από νυχτοφύλακας στο δεύτερο υπόγειο της τράπεζας.
Τι φύλαγε;
Φύλαγε την νύχτα τα αρχεία, τα παραστατικά των εγγράφων των τραπεζικών συναλλαγών, μη πάθουν καμιά απρόβλεπτη ζημιά, φωτιά, βραχυκύκλωμα ρεύματος, πλημμύρα, απρόβλεπτη καταστροφή .Φύλαγε τα καλά τριπλοαμπαρωμένα θησαυροφυλάκια της τράπεζας, εκεί όπου φυλάσσονταν όλα τα αξιόγραφα της τράπεζας, τα αποθεματικά, τα ταμιακά διαθέσιμα, τα χρυσά, τα κειμήλια και ότι είχε ιδιαίτερη αξία. Τις θυρίδες ιδιωτών που φυλάσσονται χρυσαφικά, ασημικά και ότι για κάθε ιδιώτη αποτελεί και έχει χρηματική, ή συναισθηματική αξία.
Εκεί στο δεύτερο υπόγειο που ο αέρας και το φως ήταν λίγος- λιγοστός, λειψός και περίσσιο το σκοτάδι, το ημίφως, και πληθώρα από κατσαρίδες, παρόλα τα μέτρα απολύμανσης που ελάμβανε η τράπεζα. Εκεί φύλαγε την νύχτα ξάγρυπνος ο Γιάννης και ανά μισή ώρα περνούσε από τα σημεία με το ωρολόγιο στο χέρι, εκεί στα σημεία που ήταν αριθμημένα τα κλειδιά και με το κλειδί κλείδωνε το ωρολόγιο και αυτό κατέγραφε την ώρα που πέρασα και έκανα έλεγχο, από το κάθε σημείο και ότι ο χώρος ήταν σε απόλυτη ασφάλεια και τάξη.
Εκεί στο δεύτερο υπόγειο μου άρεσε, ήταν πολύ καλά για εμένα. Το χειμώνα είχε ικανοποιητική ζέστη και το καλοκαίρι ωραία δροσιά.
Την εποχή εκείνη δεν υπήρχανε τα κλιματιστικά, αραιά και που ήταν κανένας ανεμιστήρας και εκείνος σε γραφεία των μεγάλων διευθυντών.
Εκεί στα σκαλοπάτια της μαρμάρινης σκάλας καθόμουνα και διάβαζα, στον ενδιάμεσο κενό χρόνο τα μαθήματα της σχολής, της Ανωτάτης Εμπορικής. Το διάβασμα το έκανα κρυφά με επιφυλάξεις, φοβόμουνα, ήταν εν ώρα υπηρεσίας. Αλλά αν και ήταν απαγορευτικό για εμένα, ήταν θεραπευτικό και πολύ- πολύ ωφέλιμο.

Ο σκλάβος - (Δημοτικό τραγούδι, παραλογή)

Τρία καράβια ξέβγαιναν μέσα από την Πόλη
Τό 'να τραβάει για τ' Αϊβαλί και τ' άλλο για την Προύσσα.
Το τρίτο το μικρότερο πάει για το βεζίρη.
Κι ο σκλάβος αναστέναξε κι εστάθη το καράβι.

Κι ο καπετάνιος μίλησε κι ο καπετάνιος λέγει:
- Ποιος είναι π' αναστέναξε κι εστάθη το καράβι;
Αν είναι από τους δούλους μου, διπλό λουφέ να δώσω
κι αν είναι από τους σκλάβους μου, να τον ελευθερώσω.

- Εγώ 'μαι αυτός που δεν μπορώ και βαριαναστενάζω.
Τρεις μέρες ήμουν νιόγαμπρος, δώδεκα χρόνια σκλάβος
κι εψές είδα στον ύπνο μου, στον ύπνο που κοιμόμουν
παντρεύουν τη γυναίκα μου, μου παίρνουν την καλή μου.

- Είναι μακριά η πατρίδα σου, μακριά και το χωριό σου;
- Αν έχω άλογο καλό, πάω σ' είκοσι ώρες
κι αν έχω άλογο φτωχό, θέλω τριάντα ώρες.
- Εννιά 'λογα έχω στο παχνί, διάλεξε ποιο σ' αρέσει.
- Ποιο είναι αξιό και γρήγορο και πάει με τον αέρα;

Κανένα δεν τον δέχτηκε, κανένα δεν τον θέλει.
Μόνο ένας παλιόγριβας κρυφά τον κουβεντιάζει:
- ’Γω θα σε πάω, αφέντη μου, μα κοίταξε τί θέλω.
Βάλε τα πέταλα χρυσά και τα καρφιά 'σημένια,
βάλε και την ταϊσιά τριπλή απ' ό,τι τώρα τρώω.

Στο δρόμο όπου πήγαινε, στο δρόμο που πηγαίνει
παρακαλούσε κι έλεγε, παρακαλεί και λέει:
- Θε μου, να βρω τη μάνα μου στη βρύση για να πλένει.
Πήγε και την αντάμωσε καθώς παρακαλούσε.

- Κυρά μου, καλημέρα σου.
- Καλώς τον ξένο που 'ρθε.
- Το τίνος γάμος γίνεται, το τίνος νύφη παίρνουν;
- Της ερημιάς, της Μπαρμπαριάς, του γιου μου του χαμένου.
- Κυρά μου, θα προκάνουμε τα στέφανα να ιδούμε;
- Αν δεν προκάν'ς τα στέφανα, στο δώρο θα προκάνεις.

Βιτσιά χτυπάει τ' άλογο, στο δώρο πάνω φτάνει.
Βρίσκει τη νύφ' που δώριζε κι αυτόν δεν τον δωρίζει.
- Σαν τί ζακόνι⁽¹⁾ έχετε, τον ξένο δε δωρίζ'τε;
Βγάζουν και τον δωρίζουνε.
Κερνάει την αρραβώνα τ'.

Πετάει η νύφ' το πέπλο της, πετάει και τα στολίδια.
- Πάψτε γύφτοι τα όργανα, πάψτε και τα νταούλια,
να δούμε ποιος με κέρασε τούτη την αρραβώνα.
- Εγώ 'μαι που στην κέρασα, εγώ σου τη δωρίζω
. - Σύρτε, παιδιά μ', στον τόπο σας, σύρτε και στο καλό σας.
Αυτός όπου με κέρασε τούτη την αρραβώνα
είναι ο πρώτος άντρας μου· αυτός είν' ο καλός μου.


Λεξιλόγιο:  (1) ζακόνι: Έθιμο, συνήθεια.