Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Της Μαρίας Παναγοπούλου

«... Μάνα,
δεν βρίσκεται λέξη καμμία,
νάχει στον ήχο της τόση αρμονία.
Σαν ποιός να σ' άκουσε με στήθος κρύο,
Ὀνομα Θείο...»
 Του Μάη 8. Η παγκόσμια Γιορτή της Μητέρας. (Τι χρειάζεται;)Αμέτρητα τ' άφιερώματα σ' έκείνην που συντελείται μέσα στα σπλάχνα της το θαύμα τής Δημιουργίας.Στίχοι, Μουσική, Ζωγραφική.....Κρινολούλουδα και ζουμπούλια το δικό μου γραφτό -αφιέρωμα – κι ας φοβάμαι τόσο πολύ των λέξεων την προδοσία - έτσι καθώς εξασθενούν στη διαδρομή από την καρδιά ως την άκρη τής πένας...Μάνα!Ευλογημένη η Ἀγια της μορφή σε κάθε κόχη της Γης, σε κάθε εποχή.
Μα απ' όλες πιο ευλογημένη η χωριάτισσα Μάνα. Η μάνα του χωριού μου των πιο πίσω χρόνων, κι ας μη μου κακιώσουν οι τωρινές που ο ρόλος τους - Μεγάλος πάντοτε κι ' Ωραίος - έχει γίνει λιγότερο δύσκολος με του πολιτισμού τα μέσα.
Σερβιώτισσα Μάνα!
Που το κουράγιο κι οι έγνοιες σου σκάβανε βαθιά το πρόσωπο όπως η ξέρα τη Γης.

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Οι Βεργαίικες βρύσες-νερά

…. «Και αν έτρεξε και  ξέφυγε από το σούρμα ο λαγός και το νερό,να ξέρεις, ότι, από το  ίδιο σούρμα, που πέρασε και ξέφυγε ο λαγός, και έτρεξε το νερό,εκεί, θα ξανά τρέξει…» 
Το νερό και το χώμα είναι, πρωταρχικά συστατικά και παράγοντες για την ύπαρξη της ζωής… 
Και τα δύο αυτά αγαθά, είναι σπάνια, και σπουδαία, ας φαίνονται ότι υπάρχουν εν αφθονία στην φύση.
Το χώμα είναι πιο σπάνιο και πολύτιμο, διότι μια φορά και μόνο το έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο και του το έκανε δώρο, άλλη φορά δεν το έχει  δώσει και ξανά δεν το δίνει… Δεν θα του το ξανά δωρίσει…
Όλα τα έχει φτιάξει ο άνθρωπος, όμως χώμα που δεν το ξαναδίνει ο Θεός, που δεν του δίνουμε και μεγάλη σημασία, όταν το έχουμε. δεν έχει ακόμα φτιάξει…
Το νερό και αυτό είναι σπάνιο, χρήσιμο, πολύτιμο, αναγκαίο για την ζωή, αλλά ο Θεός συχνά, πυκνά, μας το δίνει, μας το δωρίζει με την βροχή.
Αλλά όταν το έχει ο άνθρωπος εν αφθονία, το περιφρονεί, μόνο όταν διψάσει, αυτός και Γη  και ξεραθεί το χώμα, τότε εκτιμά την αξία του και τον Θεό, τον ουρανό, τις υπέρτατες δυνάμεις παρακαλεί, με προσευχές και λιτανείες, ο Ουρανός να βρέξει… 
Για αυτά τα δύο αγαθά, γίνονται στην Γη, οι τρανοί, οι μεγάλοι πόλεμοι…
«Και όποιος είχε και έχει χώμα,  νερό και ήλιο, είχε και έχει, τον Θεό στα χέρια του…»

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

Η πιο πύρινη μορφή του πόνου...

 Ποίημα: Της Μαρίας Παναγοπούλου

-..Άφήστε με να την ιδώ…
-Δεν επιτρέπεται κυρά μου…

- … Αφήστε με γιατρέ να ζήσετε…
- Απαγορεύεται σας είπα.
Θα κλαίτε,
και έχουμε αρρώστους…
- Αν κλάψω να με διώξετε…

-Καλά περάστε τότε…

- Τρύπωσε πίσω από το παραβάν η μάνα.
-Ο αναρροφητήρας έβραζε…

Δεν έκλεγε.
Μιλούσε μόνο… Σιγανά…
σχεδόν ανύποπτα…

«…- Μέλπω… μωρό μου,
μήπως θύμωσες,
που μάλωνα για την κοντή σου φούστα;…

,,,,Θεέ μου, αφου το θέλησες…
ας διάλεγες τον έναν από τους έξη γυιούς…
…τα αγόρια μου…
Η Μέλπω μου ήταν μόνη…

…συχώρεσέ με Παναγιά καλή…»

...Κι ο αναρροφητήρας έβραζε…

Γύρω στις τέσσερες τα απόγευμα σήκωσαν το σεντόνι…

Κουβάρι κύλησε αθόρυβα
στο βάθος του διαδρόμου, η μάνα…
 
[ Πιο πύρινη μορφή του πόνου δεν αντίκρυσα…]



Από το βιβλίο του συμπατριώτη μας Λογοτέχνη και Λαογράφου
 Θ. Κ. Τρουπή. "Σκαλίζοντας τις Ρίζες μας ΣΕΡΒΟΥ"

ΙΣΒ

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Φεγγαροπερπατήματα

Και είπε ο Λόγος, να γεννηθεί φως!.. 
Kαι στο στερέωμα του Ουρανού έβαλε τον Ήλιο και έγινε φως… προς φωτισμό ζωής και τέρψης των πλασμάτων της ημέρα!... 
Και είπε και έγινε νύχτα για να αναπαύονται τα πλάσματα της ημέρας… 
Και εις το σκότος της νύχτας έθεσε την Σελήνη, το φεγγάρι, να  γλυκοφέγγει στην στράτα τους στα αργοπορημένα πλάσματα της φύσης, για να βρούνε την φωλιά τους να πάνε να ξεκουραστούν από τον κάματο της ημέρας.. 
Και για να διευκολύνει και άλλες καταστάσεις,  αυτό το φεγγαράκι και άλλους σκοπούς και επιδιώξεις… 
Και πρώτα, πρώτα τους ερωτευμένους, που καρδιοχτυπάνε…
Οι ερωτευμένοι για να περπατάνε, αργά, η γρήγορα, κατά την περίπτωσή τους, να λένε, το τραγουδάκι του και να του σιγοτραγουδάνε:
 -Φέγγα, φέξε το φεγγαράκι μου, να πάω στην αγάπη μου!... 
Για να εκπληρωθεί ο κρυφός τους πόθος… 
Να πάνε γρήγορα κρυφά και σταθερά με ασφάλεια, να βρούνε το ταίρι τους, να χαρούν την κρυφή αγάπη τους, τον κρυφό, αρχέγονο έρωτά τους, μακριά, από τα φθονερά τα μάτια του κόσμου!... 
Και εκεί στο γλυκόφωτο, του φεγγαριού αγκαλιασμένοι, δακρύζοντας, να ορκίζονται στον αγνό, στον άδολο Ερωτά τους. 
Αυτόν τον όρκο τον βαρύ, που αυτοί μόνο σιγοψιθυρίζουν 
Και που μόνο αυτό το φεγγαράκι, αυτά  τα λόγια τους τα σιγανά, σιγά, σιγά, τα αφουγκράζεται, καλά, καλά, τα καλά ακούει… 
Και από πολύ την συγκίνηση και αυτό δακρύζει… 
«Και αν σβήσει το γλυκό φως του φεγγαριού, και πέσουν και γκρεμιστούν όλα του ουρανού τα αστέρια, τότε να σβήσει ο ερωτάς μας, να γκρεμιστούν, να τσακιστούν οι όρκοι μας, να χαθούν τα όνειρα μας… Και αν προδοθεί μπαμπέσικα αυτός ο ερωτάς μας, η αγάπη μας και  μπει άλλος μπαμπέσικα ανάμεσα μας, να γίνουν αυτοί μπαρούτι, μπούλμπερη, αυτοί που μπήκανε στην μέση και εμείς αντάμα τους να πάμε… Αχτίδα ήλιου πια, και οι δυο μας να μη δούμε… »