Κάποτε ήταν αλλιώς η ζωή!...

 ΚΑΠΟΤΕ πού η ΜΑΝΑ φούρνιζε τό ψωμί μέ τό προζύμι καί μοσχοβολούσε τό σπίτι !!

ΚΑΠΟΤΕ πού είχαμε ένα μόνο τετράδιο, μία ξύλινη κασετίνα, καί μία σάκα πού με αυτήν τελειώναμε τό σχολείο.!!

ΚΑΠΟΤΕ που τρώγαμε κρέας, μόνο... κάθε Κυριακή.

ΚΑΠΟΤΕ πού πλάθαμε μπαλίτσες την ψίχα τού ψωμιού γιά σβηστήρα!

ΚΆΠΟΤΕ που δεν είχαμε ψυγεία αλλά φανάρια - κλουβιά!

ΚΆΠΟΤΕ που σχημάτιζαμε μια γούρνα στο αυλάκι και βάζαμε εκεί το καρπούζι για να παγώσει.

ΚΑΠΟΤΕ πού τά απογεύματα οι αυλές γέμιζαν μέ σκαμνάκια καί γειτόνισσες.!!

ΚΑΠΟΤΕ πού όλη η γειτονιά ήταν μιά μεγάλη Οικογένεια.!!

ΚΑΠΟΤΕ πού οι πόρτες μας ήταν ολημερίς καί ολονυχτίς ξεκλείδωτες, μέ τό κλειδί επάνω.!!

ΚΑΠΟΤΕ πού κάθε σπιτικό είχε τόν μπαξέ του, τά κηπευτικά του, τά ζωντανά του.!!

ΚΑΠΟΤΕ πού ο τενεκές τού λαδιού βαφόταν μέ μεράκι γιά νά υποδεχθεί χρυσάνθεμα καί γιασεμιά.!!

ΚΑΠΟΤΕ πού κάθε Κυριακή φοράγαμε τά καλά μας καί πηγαίναμε Έκκλησία !!

ΚΆΠΟΤΕ που ερχότανε μια φορά την εβδομάδα ο ταχυδρόμος με μια σφυρίχτρα για να τρέξουμε για γράμμα!

ΚΑΠΟΤΕ πού οι στάλες τής βροχής "χτυπούσαν" στόν τσίγκο καί άκουγες τήν ωραιότερη μουσική !!

ΚΑΠΟΤΕ πού τά παιδιά πού έψελναν τά κάλαντα, πρόσφερναν χαρά στό σπιτικό.!!

ΚΑΠΟΤΕ πού τό μαγκάλι ζέσταινε όλο τό σπίτι καί έψηνε τά κάστανα.!!

ΚΑΠΟΤΕ πού ο μπακάλης πουλούσε βερεσέ, καί ο γαλατάς μάς ξυπνούσε.!!

ΚΑΠΟΤΕ που ο γιατρός έκανε περιοδεία στα χωριά, επάνω σε άλογο!

ΚΆΠΟΤΕ που αναβαμε φωτιά και βάζαμε το καζάνι πάνω στην πυροστιά, για να ζεστάνει το νερό να κάνουμε μπουγάδα!

ΚΆΠΟΤΕ που πλεναμε στη σκάφη!

ΚΆΠΟΤΕ που αναβαμε τον ξυλόφουρνο για να ψήσουμε το ψωμί μας!

ΚΑΠΟΤΕ πού τά κοκόρια λαλούσαν καί μάς καλημέριζαν.!!

ΚΑΠΟΤΕ πού ο καθένας έδινε στόν φτωχό ένα πιάτο φαΐ, ένα ρούχο, ένα μπουκάλι λάδι, λίγα αυγά.!!

ΚΆΠΟΤΕ που τρώγαμε όλοι από ένα πιάτο!

ΚΆΠΟΤΕ που διαβάζαμε με το φως του καντηλιού και όχι στα φροντιστήρια και με δασκάλους στο σπίτι.

ΚΆΠΟΤΕ που μαζευόμαστε τα καλοκαιρινά βράδια και ψήναμε καλαμπόκια!

ΚΆΠΟΤΕ που ερχόταν στο χωριό αλωνιστική μηχανή!

ΚΆΠΟΤΕ που γινόντουσαν ωραία γνήσια πανηγύρια και παραδοσιακοί γάμοι!

ΚΑΠΟΤΕ πού μάς ένοιαζε γιά τόν διπλανό μας.!!

ΚΑΠΟΤΕ πού στά σπίτια ζούσαν καί οι γιαγιάδες καί οι παππούδες.!!

ΚΑΠΟΤΕ πού παίζαμε στίς αλάνες.!!

ΚΑΠΟΤΕ πού κοκκινίζαμε όταν ντρεπόμασταν.!!

ΚΑΠΟΤΕ πού ξέραμε νά λέμε κι' ένα συγγνώμη!

ΚΑΠΟΤΕ...!!!

ΚΑΠΟΤΕ πού ήμασταν άνθρωποι ...με ανθρωπιά !!

ΚΆΠΟΤΕ φτωχοί, ελεύθεροι και άνθρωποι!

ΚΑΠΟΤΕ...!!

Αχ αυτό το ΚΑΠΟΤΕ...

πολύτιμα χρόνια, με αληθινές αξίες!!!!

Όλες οι αντιδράσεις:

3 χιλ.Εσείς, Λεωνίδας Ανδριανός και 3 χιλ. ακόμη

Εκλογές συνταξιούχων Ιονικής Τράπεζας

 

Αποφάσισα να θέσω τον εαυτό μου στην εκλογική διαδικασία των ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΙΟΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ για πρώτη φορά ύστερα από περίσκεψη, όχι για να καταφερθώ εναντίων συναδέλφων, για τυχών αβλεψίες, αστοχίες ή παραλήψεις, ότι μπορούσε ο καθένας νομίζω πως καλοπίστως προσέφερε στο σύλλογο, πάντα για το καλό των συναδέλφων....

Με αυτό τον σκοπό της ομόνοιας, της ενότητας της καλόπιστης προσφοράς, ζητάω να με ψηφίσετε.

Για όσους δεν με ξέρουν η δεν με θυμούνται λίγα λόγια.: Είμαι 74 ετών. Διορίστηκα στην Ιονική τράπεζα το 1963 κλητήρα, Είμαι πτυχιούχος του ινστιτούτου της τράπεζας, και πτυχιούχος της

Ανωτάτης Εμπορικής [ΑΣΟΕΕ] και κάτοχος πιστοποίησης των διεθνών λογιστικών προτύπων κλπ.

Υπηρέτησα στην τράπεζα σε όλα τα τμήματα τα λεγόμενα πρώτης γραμμής, Υπήρξα δ/ντής πολλών καταστημάτων της περιοχής Αθηνών, και στην περιφερειακή δ/ση.

Η Ιονική Τράπεζα Τράπεζα με εκτίμησε και μου προσέφερε πολλά... Έγινα δ/ντης στο βαθμό.

Εκτιμώ και αγαπάω το ίδιο όλους τους συναδέλφους είτε με ψηφίσουν είτε όχι .. .Γιάννης Στ. Βέργος (gortynios.isv ) Περιστέρι 7/6/217

Τα αφύσικα...

 Αυτά δεν είναι της Φύσης τα καμώματα και του Θεού θελήσεις,....

Παρά τι είναι;

Είναι των κακών ανθρώπων οι βουλήσεις....

Και αν τις μονοιάξει στο νου του ο φτωχός κοσμάκης, ο λαός, όλες τις θεϊκές δυνάμεις, [Θεός- Χριστός , Αλλάχ- Μωάμεθ, Βούδας και άλλες], και κατεβούν και Αυτοί στην Γη αντάμα, θε να τρομάξουν της Γης οι ηγέτες, οι κακοί, οι τρανοί- τα λαμόγια και τότε θα έρθουν, με της μιας, στα συγκαλά τους… Θα γίνει στην Γη Παράδεισος!!!... Γιάννης Στ Βέργος (gorynios.isv) Περιστέρι 30/05/2025

Φόβος και τρόμος

 Κάθε ενέργεια που γίνεται με ύπουλο τρόπο και με κουκουλωμένο πρόσωπο είναι άνανδρη σιχαμερή, χυδαία....και η πράξη και οι άνθρωποι που την εκτελούν...Αυτοί μοιάζουν με νεραϊδιακά, στοιχειά φαντάσματα που για να εξαφανιστούν κάναμε στα χωριά τα ξόρκια, λιβάνια, λιτανείες και στην Αρκαδία- Γορτυνία για τον αναπάντητο, τον σατανά έφερναν επάνω τους οι άνθρωποι, τις νύχτες,στα βουνά, το τράγινο, [από το στέπι κέρατο τράγου] μαυρομάνικο μαχαίρι.....Για να αντιμετωπίσουν το κακό συναπάντημα....Η ενέργεια κατά του τ πρωθυπουργού Λ Παπαδήμου ήταν αναίτια βδελυρή άνανδρη κατακριτέα.... Αυτός ο κ Λ Παπαδήμος αποτελεί αναγνωρισμένο παγκοσμίως πνευματικό Εθνικό μας κεφάλαιο.....Εργάζεται αθόρυβα για το καλό της Πατρίδας.... Έσωσε την Χώρα από την καταστροφή..... Περίπου ισάξιος του Ιωάννη Καποδίστρια....Η Πολιτεία αν θέλει να μπει τάξη, πρέπει να αντιμετωπίζει κάθε κουκουλοφόρο, όχι σαν άνθρωπο, αλλά σαν φάντασμα, μπαμπούλα... Άμεσα πρέπει να τον ξορκίζει....Η ιδεολογική ταξική πάλη δεν γίνεται με κουκούλες, Γίνεται με πνευματική διαφώτιση διάλογο, και με αντρίκεια σύγκρουση.... Η κουκούλα στον λαό, μόνο τρόμο φέρνει και καταστροφή....

Χρήματα- πλούτος

 "Τα χρήματα μπορεί να αγοράζουν κρεβάτι, αλλά όχι ύπνο. Βιβλία, αλλά όχι μόρφωση. Ωραία ρούχα, αλλά όχι φινέτσα. Διασκέδαση, αλλά όχι ευτυχία. Ανθρώπους, αλλά όχι ανθρωπιά."

Βράζει η χύτρα?...

 

Η πιο σκληρή αγάπη είναι και η πιο αληθινή!

—Θα φύγεις από αυτό το σπίτι. Και δε θέλω να ξαναγυρίσεις.

Αυτό ήταν το μόνο που άκουσε.

Δεν υπήρξε καμία συζήτηση.

Ούτε φωνές.

Μόνο μια ξερή φράση… και μια πόρτα που έκλεινε.

Η γιαγιά του.

Η ίδια που τον είχε μεγαλώσει από μικρό παιδί… σήμερα τον έδιωχνε σαν να ήταν ξένος.

Ο παππούς, βλέποντας τη σκηνή, έμεινε αποσβολωμένος.

—Τι κάνεις; Γιατί τον διώχνεις έτσι; Είναι ο εγγονός σου!

Αλλά εκείνη δεν είπε λέξη.

Απλώς γύρισε την πλάτη και χάθηκε μέσα στο σπίτι.

Εκείνος δεν καταλάβαινε.

Ούτε οι γείτονες.

Κανείς δεν καταλάβαινε.

Ο νεαρός, χωρίς προορισμό, άρχισε να περπατά.

Φορούσε τα ίδια ρούχα που είχε φορέσει για να πάει στο μαγαζί εκείνο το απόγευμα.

Χωρίς χρήματα. Χωρίς κινητό. Χωρίς κλειδιά.

Πήγε πρώτα σε έναν φίλο.

—Έχεις πού να μείνεις; —τον ρώτησε.

—Όχι ,με έδιωξαν.

—Ωχ… κρίμα. Αλλά οι γονείς μου δεν αφήνουν κανέναν να μείνει εδώ.

Και ειλικρινά… δεν μπορώ να κάνω κάτι για σένα.

Συνέχισε να περπατά.

Ένας άλλος φίλος τον είδε να πλησιάζει.

—Όλα καλά; Έγινε κάτι;

—Έμεινα χωρίς σπίτι. Μπορώ να μείνω μαζί σου για λίγες μέρες;

—Και τι θα κάνεις εδώ; Δεν έχεις χρήματα; Δεν μπορείς να πληρώσεις τίποτα;

—Όχι… τίποτα.

—Τότε λυπάμαι. Στο σπίτι μου δεν γίνεται.

Ο νεαρός κατέβασε το κεφάλι.

Και έφυγε.

Έψαξε την κοπέλα του.

Την αγκάλιασε και της εξήγησε τι είχε συμβεί.

Εκείνη ανησύχησε, πήγε να μιλήσει με τους γονείς της… και γύρισε με σβησμένη φωνή.

—Λένε πως δεν μπορείς να μείνεις. Και εγώ… δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Συγγνώμη, αγάπη μου… αλλά δεν πάει άλλο. Όχι έτσι.

Και έμεινε μόνος.

Εντελώς μόνος.

Κάθισε σε ένα πεζούλι και κοίταξε τον ουρανό.

Είχε δώσει τα πάντα σε ανθρώπους που τώρα δεν του έδιναν τίποτα.

Πέρασαν ώρες.

Κι όταν πίστεψε πως κανείς δεν θα τον αναζητήσει…

Εμφανίστηκε ο παππούς του.

—Πάμε σπίτι, του είπε.

Εκείνος δεν ήθελε.

—Για ποιο λόγο; Για να με ξαναδιώξετε;

—Σε παρακαλώ, εμπιστεύσου με. Έλα μόνο.

Μπήκε στο αυτοκίνητο.

Σιωπή απόλυτη σε όλη τη διαδρομή.

Όταν έφτασαν, η γιαγιά έτρεξε να τον αγκαλιάσει.

Εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω.

Τότε, ο παππούς τον κάθισε και του μίλησε ήρεμα:

—Η γιαγιά σου δεν το έκανε από σκληρότητα. Το έκανε από αγάπη.

Ήθελε να δεις με τα μάτια σου… ποιοι είναι δίπλα σου μόνο όταν έχεις κάτι να προσφέρεις.

Νόμιζες πως είχες φίλους.

Πίστευες ότι η σχέση σου ήταν σταθερή.

Αλλά εκείνη έβλεπε όσα εσύ δεν ήθελες να δεις.

Άνθρωποι που σε χρησιμοποιούσαν, που επωφελούνταν από σένα… που ήταν εκεί μόνο όταν έδινες, αλλά όχι όταν χρειαζόσουν.

Και έπρεπε να σου δείξει την αλήθεια.

Ο νεαρός άρχισε να κλαίει.

Η γιαγιά πλησίασε.

—Μου ράγισε την καρδιά να το κάνω… αλλά σ’ αγαπάω πάρα πολύ για να σε αφήσω να συνεχίζεις να ζεις σε ένα ψέμα.

Την αγκάλιασε.

Δυνατά. Όπως όταν ήταν μικρός.

Και κατάλαβε κάτι που δεν διδάσκεται με λόγια:

Καμιά φορά, αυτός που σ’ αγαπάει πιο πολύ είναι κι εκείνος που τολμά να σε ταρακουνήσει… για να σου ανοίξει τα μάτια.

Γιατί όταν έχεις, όλοι είναι κοντά σου.

Αλλά όταν δεν έχεις τίποτα, τότε βλέπεις ποιοι αξίζουν πραγματικά.

Ποιοι σ’ αγαπούν… όχι για όσα δίνεις, αλλά για αυτό που είσαι.

Κι αυτή η αλήθεια, όσο κι αν πονά, σε κάνει πιο δυνατό.

Susana Rangel

Όλες οι αντιδράσεις:

3 χιλ.Εσείς και 3 χιλ. ακόμη