Η μαγάρα

Στο σχολείο, μικρά παιδιά τότε σαν πηγαίναμε, στο μάθημα της φυσικής ιστορίας, ο δάσκαλος μας έλεγε για τα ζωάκια. 
Πολύ καλά και παραστατικά μας έκανε το μάθημα για όλα τα ζώα και μας έλεγε, πως είναι όλα χρήσιμα και από τον Θεό πλασμένα, για να διευκολύνουν, να εξυπηρετούν τον άνθρωπο. 
Είναι ενταγμένα εις την υπηρεσία και στις εντολές του ανθρώπου…  
Όμως για δύο, τρία ζωύφια, όπως την μέλισσα, τον μέρμηγκα και τον τζίτζικα, το μάθημα αυτό, για αυτά τα ζωάκια ήταν ξεχωριστό. 
Μας το έκανε δύο και τρεις φορές, για να το καταλάβουμε πια όλοι και αυτοί ακόμα, που δεν τα παίρναμε καλά, καλά, τα γράμματα, που είχαμε τότε τον νου μας, στις φωλιές και στο παιχνίδι. 
Αυτά, θυμάμαι ότι μας έλεγε τότε ο δάσκαλος, ότι αυτά, είναι  τα μικρά ζωύφια που έχουν διαφορετική κοινωνική συμπεριφορά και χαρακτήρα από τα άλλα ζώα. Αυτά μας έλεγε, πως έχουν μυαλό περισσότερο  ακόμα και από μερικούς ανθρώπους!... 
Και σε μερικά από αυτά πρέπει να μοιάσουν μερικοί ηγέτες...

Και τότε παραξενευόμουνα και έλεγα με τον νου μου: 
Πάει ο δάσκαλος, κάτι έπαθε… 
Πως;… Πως;…  
Είναι δυνατόν, που να χωρέσει το μεγάλο, το  περισσότερο μυαλό σε ένα τόσο μικρό, μικρούτσικο κεφάλι, που έχουν αυτά τα ζωύφια;… 
Τι λέει αυτός ο δάσκαλος;…
Οι ηγέτες, οι στρατηγοί, να μοιάσουν στα ζωύφια... 
Τι λέει;… 
Πως;…  
Πως, γίνεται το τρανό, το μεγάλο, να χωρέσει στο μικρό;… 
Αλλά η απορία μου έμεινε  απορία, διότι δεν ρωτάγαμε τότε πολλά, πολλά τον δάσκαλο, από τον φόβο  μας, μη τον ρωτήσουμε βλακώδες ερώτηση και τότε  την απάντηση την έδινε, όχι ο δάσκαλος, αλλά ο μαύρος χάρακας και η βέργα από την μουρτζιά…  
Το είπε, ο δάσκαλος!... 
Και αφού το είπε ο δάσκαλος είναι και το σωστό… 
Το είπε ο Θεός!..
Αμφισβήτηση δεν χωράει!.. 

Αυτά τα ζωάκια, ήταν το σχολικό παράδειγμα για να καταλάβουμε τις αντιθέσεις και τον διαφορετικό τρόπο  κοινωνικής συμπεριφοράς τους. 
Είναι το μεγάλο φανερό, καλό παράδειγμα της καλής κοινωνικής συμπεριφοράς της ομαδικής οργανωμένης εργασίας και προκοπής, της εργατικότητας και αποταμίευσης από το ένα ζωύφιο το μικρό – μικρό μερμηγκάκι  και της αδιαφορίας,  της τεμπελιάς, της καλοπέρασης, της σπατάλης και του γλεντιού  από το άλλο, τον τζίτζικα, που στην ευημερία ήταν για αυτόν όλα εύκολα, όλα καλά. 
Όμως στην ζωή και στις δύσκολες περιστάσεις, είχαν και έχουν το καθένα τους διαφορετική πορεία… 

Ο μέρμηγκας όλο τον χρόνο δουλεύει- δουλεύει, μεταφέρει από μεγάλες αποστάσεις  και αποταμιεύει στην φωλιά του τρόφιμα. 
Συνεργάζεται αρμονικά με τα άλλα μερμηγκάκια, για ένα και μοναδικό κοινό σκοπό, την μεταφορά και αποθήκευση των καρπών, για να αποτελέσουν τα αποθεματικά, την αποταμίευση, που θα θρέψει την κοινωνία τους, στην δύσκολη χρονική περίοδο του χειμώνα.  
Το μέγεθος και βάρος του αντικειμένου που μεταφέρουν πολλάκις είναι και μέχρι και πέντε φορές μεγαλύτερο και βαρύτερο από το μέγεθος και το βάρος του σώματος του μερμηγκιού. 
Ολημερίς κουράζεται το μερμηγκάκι, ιδρώνει, αγωνίζεται, αποταμιεύει, για το κοντινό, ή, μακρινό δύσκολο αύριο, για το μέλλον…. 

Ενώ αντιθέτως, ο τζίτζικας από αρχή της ζωής του, ενδιαφέρεται μόνο για το σήμερα.  Ζει καλά ευχάριστα την κάθε στιγμή!... 
Εφόσον την καλή εποχή την Άνοιξη και το καλοκαίρι βρίσκει εύκολη πλούσια τροφή, κάθεται ευχαριστημένος, ξεκούραστος στον κορμό του δέντρου, στην δροσιά και απολαμβάνει την ζωή και την αρχέγονη χαρά του έρωτα, τραγουδάει,  προκαλώντας και προσκαλώντας το ταίρι του.  
Τραγουδάει μόνος και ομαδικά σε αρμονική συναυλία για το ταίρι τους... Χαίρονται την ζωή τους!... 
Όμως κοντά σε αυτή την δική τους χαρά και ευχαρίστηση, χαρίζουν την χαρά της μελωδία τους και την ευχαρίστηση   στους ανθρώπους. 
Όταν  όμως έρθει  η δύσκολη περίοδο του χειμώνα, η  χαρά μονομιάς εξαφανίζεται και έρχεται απρόσκλητη η θλίψη…. 
Ο άνθρωπος και να θέλει, είναι αδύναμος να του προσφέρει βοήθεια, ως ανταπόδοση του ακούσματος της ευχάριστης χαρούμενης συναυλίας των.  
Ο τζίτζικας, κρυωμένος, πεινασμένος, καταφρονεμένος, από όλους  λησμονημένος, αφήνεται στην μοίρα της τεμπελιάς του και της αδιαφορίας του και φευ…  Ψοφά… 
Ενώ το μερμηγκάκι τρώει από τα αποθέματα της αποταμίευσης στην φωλιά του, προστατευμένο και επιβιώνει μέχρι να έρθει η Άνοιξη για να αρχίσει πάλι το έργο του.... Στον μερμηγκάκι, μας έλεγε ο δάσκαλος να μοιάσουμε…

Και τώρα αν θα συγκρίνουμε την ζωή και την συμπεριφορά ανάμεσα- μεταξύ  στα δύο αυτά ζωάκια ,  αυτή η αντίθετη συμπεριφορά και το τέλος της ζωής τους, τότε που κάποτε  υπήρχε στον κόσμο, στην κοινωνία μας  ήθος, αρετή, ήταν παιδαγωγική και χρήσιμη! 
Όμως τώρα τι να ειπούμε;  
Τι;.. 
Με αυτά που συμβαίνουν… και ειδικότερα εδώ στην Χώρα μου στην Πατρίδα μου;…  
Έχω μπερδευτεί, ή καλύτερα, με έχουν μπερδέψει, αυτοί που η δουλειά τους είναι να με καθοδηγούν και όπου σκοντάφτω να με συγκρατούν, να με σηκώνουν και όπου μπερδεύομαι, να με ξεμπερδεύουν… 
Αλλά….   
Αυτοί με την συμπεριφορά τους πιότερο με μπερδεύουν…. Και με σπρώχνουν, να σκουντουφλήσω να πέσω στον γκρεμό… 
Και δεν ξέρω,  δεν καταλαβαίνω πια, τι να ειπώ;… Και τι να κάνω;… 
Φοβάμαι με ότι ειπώ και ότι να κάνω, μήπως κάνω την ζημιά πιο μεγάλη… 

Αν ζούσε τα σημερινά γεγονότα, ο τότε δάσκαλος, την ίδια διδασκαλία θα μας έκανε;… 
Τα ίδια ηθικά διδάγματα θα μας έλεγε;… 
Θα μας έλεγε: « φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι»; 
Θα μας έβαζε διαγώνισμα κάθε χρόνο για την αποταμίευση; 
Θα μας έλεγε ότι στην ζωή μας να μοιάσουμε στην μέλισσα  και στον μέρμηγκα; Θα μας καθοδηγούσε ώστε να γράψουμε καλή έκθεση με θέμα την αποταμίευση, για να  πάρουμε χρηματικό βραβείο από την Αγροτική και την Εθνική τράπεζα και να έχουμε εξασφαλισμένη όποιος ήθελε υπαλληλική θέση στην τράπεζα, ως άριστα  βραβευθέντες; 
Θα μας χάριζε πάλι, τον κλειδωμένο μεταλλικό κουμπαρά του ταχυδρομικού ταμιευτηρίου, για να ρίχνουμε μέσα παίζοντας την μικρή τρύπια την δεκαρούλα, που μας χαρίζανε, η θεία, ο θείος,  ο παππούς, η γιαγιά, για να πάρουμε δύο καραμέλες και μετά προσπαθούσαμε να την βγάλουμε από την μικρή τρυπούλα και δεν έβγαινε, γιατί το κλειδί το είχε ο τρανός διευθυντής του ταχυδρομείου;… Και έτσι μάθαμε να μαζεύουμε, να αποταμιεύουμε, να μη σπαταλάμε… 
Και με την αποταμίευση αυτή, περνάμε την Λαμπρή παπούτσια!... 
Γιατί τώρα να γράψω έκθεση κύριε;… κύριε δάσκαλε, για την οικονομία και την αποταμίευση;… 
Όχι, δεν γράφω…  
Και  τώρα ακόμα με πείσμα θα του έλεγα και ας έτρωγα και δύο, τρεις, με τον μαύρο χάρακα…!... 
Γιατί να γράψω έκθεση κύριε για την αποταμίευση;… 
Όχι δεν γράφω…  
Γιατί να το στερηθούμε, να στερηθώ σήμερα το φασούλι, κύριε δάσκαλε και συνέχεια στην στέρηση για να γεμίσει το σακούλι;   
Γιατί; Γιατί;...  
Για να έρθει ο τεμπέλης,  ο άρπαγας, ο απατεώνας, ο κλέφτης, ο καταχραστής, ο καλοπερασάκιας, να τα αρπάξει  ούλα τα φασούλια μαζί με το σακούλι;… 
Και πάντα στην στέρηση και στο περίμενε θα είμαι;  
Θα του έλεγα: 
Λάθος δάσκαλε, λάθος, μας έμαθες τα γράμματα,  μας έμαθες τα μισά γράμματα δεν μας τα έμαθες ολάκερα… 
Μήπως και εσύ ήσουνα βαλτός και εξυπηρετούσες  από τότε τους τώρα διαπλεκόμενους; 
Και με έμαθες και εμένα άθελά μου, αυτούς να εξυπηρετώ και την βούληση τους να υπηρετεύω; 
Εγώ να κάνω οικονομία να τα μαζεύω να πληρώνω κανονικά τους φόρους μου και οι τρανοί  να μου τα αρπάζουν;…  
Όχι… Όχι… 
Καλά στερηθήκαμε και γεμίσαμε το σακούλι!... 
Όμως δεν μας έμαθες τον τρόπο, πως έπρεπε να διαφυλάξουμε τα φασούλια με το σακούλι από τους φύλακες, τους θεματοφύλακες που έγιναν άρπαγες, καταχραστές. 

Τι λες τώρα  κύριε δάσκαλε; 
Το τι τώρα με συμβουλεύεις; 
Λέγε μου,  λέγε μου… 
Τι να κάνω τώρα, που σε όλη μου την ζωή μου, εφάρμοσα τις συμβουλές σου και μου το άρπαξαν το σακούλι με τα φασούλια, που τα είχα για τα καλά γεράματα, τι να συμβουλέψω και εγώ τους νέους, τα εγγόνια μου;… 
Και ακόμα σαν τραπεζικός που ήμουνα,  τι να ειπώ στον άλλο κόσμο, που τώρα με ρωτάει;…  
Τι να κάνει ο κόσμος; 
Από πού να πιαστεί, να νιώσει σιγουριά, ασφάλεια;… 
Σαν τι, να του πω με μπέσα να κάνει;… 
Και τώρα ακόμα την συμβουλή σου ζητάω... 
Λέγε μου:
Να βγαίνω στην κοινωνία;… Ή να αισθάνομαι και εγώ ένοχος και  από ντροπή να κρύβομαι, και το σούρουπο να βγαίνω τώρα τοίχο, τοίχο με σκυφτό κεφάλι;… 
Σε τέτοια όμως με σκυφτό το κεφάλι και τοίχο, τοίχο δεν έχω μάθει…  

Αυτά μας έλεγες  ότι είναι αξιώματα και τα αξιώματα είναι αυταπόδεικτα, σωστά δεν παίρνουν παραπάνω λόγια και αποδείξεις…. 
Τα εφαρμόζουμε!...  
Τα εφάρμοσα!… 
Σε ολάκερη την ζωή μου τα εφάρμοσα!… 
Αυτά τα αξιώματα τώρα έχουν την ίδια αξία; 
Να ανοίξω το στόμα μου να τα ειπω όπως μας τα έμαθες, να τα ειπω, όπως τώρα πρέπει, ή, να το βουλώσω;... 

Και ο δάσκαλος με σκυθρωπό το πρόσωπο και με θλιμμένο βλέμμα, με φοβισμένη σιγανή φωνή, στο αυτί μου λέει: 
Πρόσεχε παιδί μου τι θα ειπείς… Τώρα…  
Και τα ηθικά αξιώματα τα έκαναν αυτοί που είχαν και έχουν τα μεγάλα αξιώματα, να χάσουν την αξία τους…. 
Αυτοί μπερδεύουν  ακόμα και τα αξίας αξιώματα!.... με τα αξιώματά τους…. 
Τότε η τράπεζα ήταν τράπεζα!... 
Ήταν η πίστη, η εμπιστοσύνη, η σιγουριά, η αλήθεια, η ασφάλεια!  
Τράπεζα!... Ήταν η μπέσα!... 

Ο πρώτος Κυβερνήτης,  πρώτα, πρώτα  τράπεζα έφτιαξε με τίμιους, εργατικούς, ηθικούς ανθρώπους, για να σταθεί το Έθνος και τώρα αυτοί…. 
Δεν αφήσανε τίποτα το σωστό… 
Καταστρέψανε χωρίς εξωτερικό εχθρό, πόλεμο και Θεομηνίες την οικονομία… Φάγανε  τις τράπεζες... 
Φάγανε το φασούλι, το φασούλι, του λαού, μαζί με το σακούλι!... 
Φάγανε ακόμα και τα θρέμπελα…

Έχεις δίκιο τότε δεν σας δίδαξα το φυλάξου από τους φύλακες… 
Τότε φτιάχναμε ήθος θεμελιώναμε  στήναμε και στηρίζαμε με την ρανίδα του αίματος μας, με ψυχή το Κράτος,  το Έθνος... 
Ήταν αδιανόητα και ανόητα αυτά που γίνονται τώρα, από αυτούς που θέλουν να είναι και να λέγονται άνθρωποι… 
Να έχουν αξία και αξιώματα!.. 
Αμ δεν είναι… Αμ δεν έχουν ήθος και αξία… 
Θέλουν, ζητούν μόνο τα αξιώματα… 
Αυτά είπε ο δάσκαλος και δακρυσμένος σιώπησε… και έφυγε…

Την τότε διδασκαλία να την μεταφέρουμε στην σημερινή κοινωνία των ανθρώπων και ειδικότερα στην κοινωνία  και την οικονομική ζωή της χώρας μου; Νομίζω, ότι το παράδειγμα τώρα, αν το αναφέρω σαν παιδαγωγικό, το λιγότερο που θα το αξιολογήσουν, θα είναι, να το χαρακτηρίσουν με το χαρακτηρισμό του ατυχές. Εάν και εφόσον οι νέοι έχουν λίγο σέβας, και  αυτό μόνο, μόνο από φιλότιμο, επειδή είμαι μεγάλης ηλικίας, να μη με στενοχωρήσουν….. 
Οι πιο θαρραλέοι αυτοί που ας τους ειπούμε ξύπνιους, ή, θρασύς, όταν τώρα αυτό θα ακούσουν,  θα το απορρίψουν μετά βδελυγμίας και ανάλογα θα με χαρακτηρίσουν αναχρονιστικό, καθυστερημένο, βλάκα, και ίσως και το κάτι άλλο πάρα πάνω… 
Οπωσδήποτε, σίγουρα θα μου ειπούν, ότι ζω στον κόσμο μου και συμπεριφέρομαι εκτός εποχής… 
Αλήθεια ήμουνα έτσι; 
Και λάθος δρόμο πήρα και πορεύτηκα στην ζωή μου;… Που κατάντησα τώρα  να βγαίνω το χειμώνα στο απάγκιο καταφρονεμένος από αυτούς που κομπάζουν σαν τον γάλο και να αγναντεύω το ηλιοβασίλεμα με το τριβέλι που  άθελα μου, αυτοί μου το έβαλαν στο κεφάλι;… 
Όμως δεν  τα αλλάζω. 
Σε αυτά τα αξίας αξιώματα, θα καθίσω.  Θα μείνω σε αυτά!…

Αλλά αν το σκεφτώ καλύτερα, νομίζω πως καλύτερα την πέρασε την ζωή του, ο τζίτζικας, παρά ο ταλαίπωρος ο μέρμηγκας, που όλο το χρόνο, ήταν, είναι ιδρωμένος και  το χειμώνα  κρυωμένος!... Πεινασμένος!... 
Γιατί του την πέσανε τα λαμόγια, οι λήσταρχοι, οι νταβατζήδες και του πήρανε τον κόπο του και όλη την σοδειά του, για να ικανοποιήσουν τα καπρίτσια τους, τα γούστα της κοιλιάς τους…. 
Και ατιμώρητοι, ακόμα γλεντούν και τα μερμήγκια κοροϊδεύουν !... 
Περιμένουν, καιροφυλακτούν, τον δεύτερον, τον τρίτο γύρο,  τον κόπο του ιδρώτα των μυρμηγκιών, ολάκερο να τους το αρπάξουν. 
Τα λαμόγια, οι απατεώνες, οι αλήτες… 

Και εδώ, ο δάσκαλός πάλι μου παρουσιάστηκε,ασμένως, καταϊδρωμένος και μία μόνο συμβουλή μου δίνει: 
-Κάθισε και όσο μπορείς διαφύλαξε αυτά τα αξίας αξιώματα!...
Και λέγε το στην κοινωνία να τα διαφυλάξουν…  
Πρόσεχε!....
"Κανένα μην εμπιστεύεσαι και πρόσεχε τι και ποιόν ψηφίζεις… 
Έχει αξία και ηθικό αξίωμα, αυτός που σου ζητά, να διαφυλάξει, να υπηρετήσει  αυτά τα αξιώματα; 
Υποψιάσου…Μήπως έχει απάνω του και στο νου του μέσα κρύβει την μαγάρα;… "

Γιάννης Στ Βέργος{Γορτύνιος}

11.01.2014