Η πιο πύρινη μορφή του πόνου...

 Ποίημα: Της Μαρίας Παναγοπούλου

-..Άφήστε με να την ιδώ…
-Δεν επιτρέπεται κυρά μου…

- … Αφήστε με γιατρέ να ζήσετε…
- Απαγορεύεται σας είπα.
Θα κλαίτε,
και έχουμε αρρώστους…
- Αν κλάψω να με διώξετε…

-Καλά περάστε τότε…

- Τρύπωσε πίσω από το παραβάν η μάνα.
-Ο αναρροφητήρας έβραζε…

Δεν έκλεγε.
Μιλούσε μόνο… Σιγανά…
σχεδόν ανύποπτα…

«…- Μέλπω… μωρό μου,
μήπως θύμωσες,
που μάλωνα για την κοντή σου φούστα;…

,,,,Θεέ μου, αφου το θέλησες…

ας διάλεγες τον έναν από τους έξη γυιούς…
…τα αγόρια μου…
Η Μέλπω μου ήταν μόνη…

…συχώρεσέ με Παναγιά καλή…»

...Κι ο αναρροφητήρας έβραζε…

Γύρω στις τέσσερες τα απόγευμα σήκωσαν το σεντόνι…

Κουβάρι κύλησε αθόρυβα
στο βάθος του διαδρόμου, η μάνα…

 
[ Πιο πύρινη μορφή του πόνου δεν αντίκρυσα…]



Από το βιβλίο του συμπατριώτη μας Λογοτέχνη και Λαογράφου
 Θ. Κ. Τρουπή. "Σκαλίζοντας τις Ρίζες μας ΣΕΡΒΟΥ"

ΙΣΒ