Πρωτομαγιά

αναδημοσίευση:http://servouvillage.blogspot.gr/2015/04/blog-post_26.html
της Μαρίας Παναγοπούλου

Που καιρός και καρδιά για γιορτές ξεφαντώματα με στεφάνια από ρόδα και κρίνα, για τους ανθρώπους του χωριού μου την Πρω­τομαγιά!
Μαζεμένες έπεφταν οι δουλειές τούτη την εποχή, και μάτια o κόσμος μας δεν είχε παρά μονάχα για τον ουρανό.
«Να κρατήσει ο Θεός», για να ξεχυθεί σε χωράφια, κήπους κι αμπέλια, για βότανο, φύτεμα, σκάλο...
Χρώματα, ήχους κι ευωδιές, μαλάματα τού φεγγαριού και του ήλιου, ποιος είχε μάτια να τα ίδεί και να τα προσέξει! Φύση δεν ήταν άλλο από το χώμα, το φτωχό και λίγο, που ήθελε ολοχρονίς «περέτεμα» για να δώσει ανάλογους - φτωχούς και λίγους - τους καρπούς του, για τη ζωή ανθρώπων και «ζωντανών».
Και για τα τσακισμένα από τον κάματο κορμιά, γλύκα περισσό­τερη από τον μολυβένιο ύπνο της νύχτας δε γινότανε...

‘Ετσι, η Πρωτομαγιά, ήτανε πιά γιορτή για τους δασκάλους μόνο, και τα «δασκαλόπουλα». Κι άναβε τ’ όνειρο κι ο πόθος στου κάθε γονιού την καρδιά. Να «δυνηθεί» κι εκείνος να γραμματίσει κανένα παιδί, να το κάνει δάσκαλο, για να ζήσει «άνθρωπινότερη ζωή»!...
Γιορτή για τους δασκάλους και τα «δασκαλόπουλα», λοιπόν, και τη γιορτάζαμε - αν δεν έβρεχε - στο Λάζο.

Ξεκινάγαμε από την αυλή του σχολειού, με τάξη, δύο δύο στην γραμμή - μελισσολόι σωστό - κι ανάμεσά μας οι δάσκαλοι!...

Η παράκληση

.....Τι άλλο,  πια... Να κάμω ;;;;.....

Τώρα...Τώρα...
Παρακαλώ γονατιστός του Θεού τον Άγγελο!...
Του κάνω και τριάντα τρεις μετάνοιες!....
Ας με βοηθήσουν σε αυτό και οι σεβάσμιοι της Εκκλησιάς, και οι Άγιοι Δεσποτάδες.
Να εισακουστεί η προσευχή ,η παρακάλια.
Ο Άγγελος να κατεβαίνει κάθε βράδυ ανελλιπώς που σουρουπώνει
και πέφτουν οι τέτοιοι, οι κλέφτες, οι λωποδύτες οι καταχραστές,
από τον δημόσιο κορβανά, να πλαγιάσουν....
Να μη τους αφήνει να ησυχάσουν!!!....
Μέχρι να ξεπληρώσουν όλοι αυτοί τα οφειλόμενα..
και τα κλεμμένα... αργύρια.....
Να σωθεί, να ζωντανέψει, το Έθνος,  ο Λαός, η Χώρα, η Πατρίδα!....

Γιάννης Στ Βέργος {Γορτύνιος}
23.04 2015

Του Αγιωργού...

http://www.servou.gr/…/53-thimisoutapalia/240-aggeorpanigyri

Τ΄Αγιωργιού το πανηγύρι

Σέρβου Αρκαδίας

SERVOU.GR

Η Κραυγή του Παρελθόντος...

Αναδημοσίευση

(Το κάτωθι διήγημα απέσπασε το έτος 2013 Α΄ Βραβείο Διηγήματος από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών και την Εταιρεία Τεχνών  Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου)

«Η ΚΡΑΥΓH ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘOΝΤΟΣ»

Ήταν ένα ήρεμο αυγουστιάτικο δειλινό. Το φεγγάρι είχε αρχίσει να ανατέλλει πίσω απ’ το Χελμό με τα έλατα να στέκουν ακοίμητοι φρουροί στο νυχτερινό ταξίδι του. Χρυσοκόκκινος δίσκος το πρόσωπο της Σελήνης, λαξευμένο με την επιδεξιότητα του ήλιου σαν γελαστή νύμφη, θα στήσει χορό στο ξέφωτο του Λάδωνα.

Τέτοιες ώρες η  κουβέντα γίνεται ιεροτελεστία στην καρδιά του γέρο – Δήμου και η κυρία Αντιγόνη είναι ο άνθρωπος που θα τον συντροφεύσει την αποψινή βραδιά.

Λαογράφος και εικαστικός, συλλέκτρια  εμπειριών και εικόνων, μπαίνει στις ψυχές των ανθρώπων με ορμή κι ατέρμονο μεράκι χωρίς να αφήνει ίχνη παραβίασης. Μακρινή συγγενής βέβαια…αλλά η καρδιά της χτυπά σε ρυθμούς πατριωτικούς, αρματωμένους με καρυοφύλλια, φλογέρες και νταούλια. Κι ο γέροντας είχε εναποθέσει τις ελπίδες του σε αυτή. Είναι η μοναδική συγγενής  που θα μπορούσε να διαφυλάξει κάτι από το παρελθόν και να το μετατρέψει σε ιστορία˙ να ανοίξει  τα παραθυρόφυλλα της καρδιάς του με τρόπο μαγικό κι ευχάριστο.  Πλάι της, πρωτόγνωρα ακούσματα με παλαιική προφορά θα   μεταλλαχτούν με το μεράκι του καλλιτέχνη  και θα στολίσουν άγνωστες πλευρές αγιασμένων τόπων.

Οι δυο  τους απόψε θα αναθερμάνουν θύμησες – στοιχειωμένες περγαμηνές της ζωής,  θα  στήσουν τύμβο πλάι στο παραγώνι της νιότης.

Άνθρωπε!... Μη κλαις...

Άνθρωπε!.....
Όταν κλαις.....
Γιατί κλαις;....
Μη κλαις....
Το κλάμα, κάποτε, κάποιος, το άκουγε, και έτρεχε να σε βοηθήσει!…
Μα τώρα... δεν  το ακούει, δεν σε ακούει κανένας….
Είσαι μόνος….  Και έρημος.... 

Σε έρημο κόσμο....
Και ας είναι γύρω σου, κόσμος...  άνθρωποι.... μιλιούνια…
Μα ούτε και αυτός ο Θεός τώρα δεν σε ακούει....
Αλίμονο....
Κουφάθηκε....
Ψωμάκι, νεράκι να σου δώσει...
Την πείνα, την δίψα σου, να στομώσει.....
Τους λυγμούς, το κλάμα σου, να κόψει….
Γιαυτό σταμάτα άνθρωπε να κλαις....
Και κοίτα  γύρω σου, τριγύρω σου....
Σκέψου και αποφάσισε  το τι θα κάνεις;…
Θα ζήσεις, ή θα πεθάνεις;…
Μη σκύβεις το  κεφάλι....
Θάρρος... πείσμα...  αγώνα.... πίστη, θέλει η ζωή!...
Υπομονή....
Επιμονή...
Πρέπει να ζήσεις άνθρωπε!...
Θα ζήσεις!!!...
Κτύπα επίμονα, με υπομονή την πόρτα της ζωής,του Θεού...
μέχρι που να σου ανοίξει!...

Γιάννης Στ Βέργος {Γορτύνιος}
14.04.2015

Λαμπρή 2015

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ !

Τώρα!...  Που... Είναι η ώρα ανοιχτή!... Αγάλλονται τα Ουράνια!... Η ευχή  μου θα ακουστεί, θα πιάσει... Τώρα!.. Εύχομαι οι χαρούμενοι, πιότερο να χαρούν!...   Και η χαρά εκεί να κάτσει σταυροπόδι!...  Στους λυπημένους, η λύπη τους, η στενοχώρια τους, γρήγορα να φύγει, να έρθει η χαρά!...  Εκεί, για να φωλιάσει!...  Στους άρρωστους,  αμέσως να βρούνε την υγειά τους!  Στους ξενιτεμένους να σμίξουν με την φαμελιά τους!.  Στον οδοιπόρο, να βρει απάγκιο να σταθεί, ψωμί, νερό, να ξαποστάσει.  Να είναι ο δρόμος του ανοιχτός, να φτάσει γρήγορα στον καλό σκοπό του!...   Στον πεινασμένο, να βρει και αυτός το ψωμάκι!…  Στους νέους,  εύχομαι να έχουν, νου, δύναμη, επιμονή και υπομονή  και να αποκτήσουν γνώσεις, για να έρθει η πρόκοψη,  η πρόοδος,  η προκοπή,  άξια, παντοτινά μαζί τους!...  Στους γραμματισμένους, ο Κύριος να δώσει την καλή φώτιση!… Ανάταση ψυχής!... Να ανοίξει διάπλατα, για το καλό ο νους τους!..  Πιότερα καλά, στον κόσμο να  για κάνουν…   Στους γέρους, τι να τους ευχηθώ;…  Να έχουν τα λογικά τους!...  Τους εύχομαι και για παρηγοριά τους, καλά κουράγια, για να αγναντεύουν όλο και όσο περισσότερο το ηλιοβασίλεμα, αντάμα, παρέα, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, πάντα γεμάτο... Να πίνουν... Και αυτό, ποτέ, να μην αδειάζει!... Όλος ο κόσμος να χαίρεται, να έχει την υγειά του, τίμια να εργάζεται… Για να αποκτά τα προφαντά του!... Και ας γίνει, Θεέ μου, Χριστέ μου, από τα πλάσματα σου ποτέ, να μη τους λείψει [η φραντζόλα]  το ψωμάκι…! Ο αέρας!... Το νεράκι!... Και οι ξενιτεμένοι μας, οι μετανάστες μας, απανταχού της Γης, να έχουν τις χάρες, τις χαρές όλου του κόσμου!.. Οι Ηγέτες της Γης να ερθούνε στα συγκαλά τους... Για να βρούνε  οι λαοί, την ηρεμία τους,  την περπατησιά τους.... Γιάννης Στ Βέργος {Γορτύνιος} Μ. Σάββατο 11.04.2015

ΜΑΧΙΜΟΣ ΝΟΥΣ

Αναδημοσέυση
http://mariakolovouroumelioti.blogspot.gr/2015/03/blog-post_

ΜΑΧΙΜΟΣ ΝΟΥΣ

Σαν κλειώ τα μάτια για να δω ξανά τα περασμένα,

κρατεί ο νους βήμα αργό σε χώματα αγιασμένα∙

Παντιέρες ολοζώντανες ζώνουν τα βλέφαρά μου,

στα μάτια εκείνων που έβλεπαν μόνο τα βήματά μου.

Εκεί   που  πόλεμο έστηναν τα παιδικά καπρίτσια,

με ευσπλαχνία κρατιότανε του οσίου η άγια βίτσα∙

να φοβερίζει τα θεριά μακριά να κρατηθούνε

κι αλλόκοτες επιθυμιές με μιας να διαλυθούνε.

Άγριες   κραυγές, λαλιές, ψαλμοί, βλασφήμιες των ανδρείων,

θρήνοι γερόντων κι απαρχές, κρότοι εντίμων βίων,

πάλουν την πόρτα της καρδιάς μάχονται ν’ ακουστούνε

κι απ’ τις φωτιές της κόλασης που ζούσαν να σωθούνε!

Σπαθίζουν, κόφτουν τα σκοινιά, τροχίζουνε τη μνήμη

που ταλαντεύεται άσωτη στη πλώρη και στην πρύμνη∙

μια μπρός, μια πίσω τα κουπιά, φτερούγες που αλωνίζουν

κι όσα προσπέρασε ο νους πίσω ξανά γυρίζουν.

Φορτώματα αμαλγάματα και καραβιές κατράμι

άλλα θα παν χωματερή   κι άλλα θα μπουν στ’ αμπάρι∙

Ανάβω σπίρτο και μετρώ πόσο κρατεί η φλόγα

τόσο  κρατάει κι η ζωή… Η απανεμιά… Η μπόρα…

Ανοίγω στ’ αναλόγιο βαγγέλιο άγριας ζήσης,

 που είχε νόμους ειδικούς και κανονιές της πίστης

κι έβγαινε απ’ την κόλαση του παραδείσου η πόρτα

με κονταροχτυπήματα απ’ τα στερνά και πρώτα!

Τρίτη, 10 Φεβρουαρίου 2015

Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη