Προχθές μπονώρα το πρωί
21.01.2016 ετοιμάστηκε να φύγει στα 93 της χρόνια, η Νικόλαινα, η μικρότερη νύφη
του Νύσιου Βέργου η Αγγέλλω.
Αγγέλλω το όνομα της, Αγγελική η μορφή της.
Ήτανε πάντοτε με το χαμόγελο, με το αστείο, με την καλή κουβέντα στα χείλη. Το τραγούδι το έλεγε από καρδιάς και έδιωχνε μακριά την στενοχώρια.
Τα μανουσάκια τραγούδαγε και με αυτά ήθελε στο τέλος της να την συνοδεύουν και με αυτό την ξεπροβόδισαν, την τραγούδησαν στην είσοδο, στης εκκλησιά του χωριού την πόρτα, οι ανιψιονυφάδες της.
Εκτέλεσαν την επιθυμία της, εκτέλεσαν την εντολή της.
Τις πρότερες ημέρες όλους τους χαιρέτησε με τον καλό της λόγο, με τις ευχές της… Αφού τους είδε όλους τους εδώ, ετοιμάστηκε καλά, Χριστιανικά, και είπε τώρα πάμε… Θέλω να περάσω πρώτα από το χωριό, εκεί που έκανα την προκοπή μου και μετά για αλλού πηγαίνω.
Ο δρόμος τώρα θα είναι ανοιχτός και οι άλλοι εκεί που πάω με περιμένουν…..
Έγινε σύναξη τρανή, για να την κατεβοδώσουν….
Μαζεύτηκε όλη η Βεργαίικη η σειριά του Νύσιου Βέργου και όλο το Βεργαίικο σόι, συγγενείς και φίλοι….
Τα πέντε τα παιδιά της ήσαν κοντά της, με τους γαμπρούς και τις νυφάδες, εγγόνια δέκα τέσσερα, και εφτά δισέγγονα της!!!.
Ανίψια ήσαν ένα σορό και ανιψονυφάδες, που
τις αγάπαγε ούλες, με τα αστεία τις συμβούλευε, τους είχε δώσει την ευχή της και την εντολή αντάμα, να την τραγουδήσουν
όταν θα έρθει, θα είναι η ώρα της, χωρίς τα μουτσοκλάματα τους έλεγε….
Αυτή αυτά τα τέτοια τα καμώματα τα μουτσοκλάματα δεν τα ήθελε καθόλου, και έλεγε:
"Στους γέρους , θρήνος, θλίψη δεν χρειάζεται, κλάματα δεν ταιριάζουν, στενοχώρια για δαύτους δεν τους πρέπει… Γέλιο τραγούδι θέλουν, και πρέπει στους γερόντους, να πέρνουνε στην στράτα τους, στο διάβα τους, κουράγιο.
Να βρίσκουν τις πόρτες ανοιχτές, να είναι ανοιχτές, καθαρές, οι στράτες, εκεί ελεύθερα, χαρούμενα, να περπατάνε…."
Έφυγε η Αγγέλλω….. Πήγε να βρει τους άλλους, την μεγαλύτερη σειριά, εκεί χαρούμενους, με γέλιο να την καλοδεχτούνε, με το τσουκάλι το κρασί στο χέρι να την περιμένουνε, να φάνε και να πιούνε….
Εκεί θα βρει η Αγγέλλω πολύ σειριά, ανθρώπους πολλούς, καλούς αγαπημένους, όλοι τους στην αράδα να την καλοδεχτούνε….
Στην πόρτα, στην εξώπορτα, όρθια θα είναι τα αδέλφια της, ο Κώστας, ο Νίκος ο λεβέντης, οι αδελφές της, η Κατερίνη, η Σταυρούλα με το σταμνί νερό δροσερό να της προσφέρει, και η Νικολίτσα [η Χριστονύμφη] η εκλεκτή, η στρατευμένη του Χριστού, για να την αγκαλιάσει…
Η μάνα της, ο πατέρας της, η πεθερά και ο Νύσιος ο πεθερός της, σαν τότε, την καλή κουβέντα να της πει, για να την ξαποστάσει….
Δίπλα, όρθιος στέκεται ο αφέντης της , ο κουνιάδος της, ο ομορφότερος, ο Γιώργος, που νέος λαμπερός, θυσιάστηκε για τη μεγάλη ιδέα, για την Πατρίδα, στην Μ Ασία, τώρα εκεί θα γνωριστούνε….
Πιο δίπλα οι άλλοι αφέντες της, τα κουνιάδια της, όλοι παρατεταγμένοι, ο Λάμπρος, ο Σταύρος, ο Γιάννης , και ο άντρας της ο Νικόλας, οι κουνιάδες της η Παναγιώτα και η Τασούλα, με τους άντρες τους τον Αντώνη και Θανάση.
Εκεί σιμά τους στέκει και ο Διαμαντής, ο πρώτος άντρας της Τασούλας, που δεν πρόκανε να γευτεί το νυφικό το στρώμα να αφήσει απογόνους. Η Πατρίδα το κάλεσε να υπερασπιστεί την τιμή της, μαχόμενος έστρωσε και πλάγιασε στο Ελληνικό το χώμα, στο Αλβανικό μέτωπο του 1940
Απέναντι στέκουν λυγερές, οι συννυφάδες της, όπως τότε που την περιμένανε να έρθει νιο νυφούλα, για να μπει με το δεξί, για να πατήσει την μασιά, στου Νύσιου το κονάκι, με μέλι να την μελώσουν …
Η Σταύραινα, η Νυσιογιαννού και η Λάμπραινα …
Αντάμα τους παραστέκονται,οι προπορευόμενες νυφάδες του Νύσιου, που φύγανε νέες πρόωρα, η Γιαννούλα και η Παναγούλα.
Πιο μέσα είναι τα ανίψια της, με τα προφαντά κρατώντας τα, στο χέρι να της δώσουν…
Οι ανιψιές της, του Σταύρου η Ελένη, του Γιάννη η Μαρίνα, του Αντώνη ο Πανάγος και ο μικρός του Πανάγου ο Αντώνης,ο Βαγγέλης,η Παρασκευή γυναίκα του Πανάγου, του Γιώκου η Γιωργία και το παιδί τους ο νεαρός ο Χρήστος.
Του Σταύρου το παιδί και της Εκκλησίας του Χριστού ο ιερέας, ο παπά Διονύσης, ο άντρας της Ατριάνας ο Λιάς, και της Βασίλως του Αντώνη ο άντρας της ο Πέτρος, της Γιαννούλας ο Παρασκευάς, της Γιωργιάς του Σταύρου ο Κώστας, της Διονυσούλας ο Γιώργος…
Και οι γαμπροί της, ο Γιώργος της Σταυρούλας, και της Γιωργιάς ο Νίκος...
Όλοι τους την υποδέχτηκαν και την καλωσορίζουν!!!...
Μπαίνει η Αγγέλλω χαρούμενη, θαρρετή, γελαστή, στων ουρανών την πόρτα, από όλους ευχαριστημένη, τα νέα, τα χαιρετίσματα, από τους δικούς τους, τους εδώ, τους φέρνει και τα νέα λέει….
Γυρίζει με χαμόγελο στις συννυφάδες της και τις λέει:
"Εγώ όταν είμαστε εκεί κάτω μαζί, όλες σας αγαπούσα…
Κάθε βράδυ στην προσευχή που έκανα το σταυρό μου και τον Χριστό την Παναγιά παρακαλούσα, έλεγα μετά από τα παιδιά μου: « Χριστέ και Παναγιά μου, έχε καλά εμένανε την Κόλιαινα[Νικόλαινα], την Σταύραινα, την Νυσιογιαννού, την Λάμπραινα.
Και όταν μου παραπονέθηκες Λάμπραινα και μου είπες, πως δεν σε αγαπάω και σε αφήνω στην προσευχή μου τελευταία, εγώ για χάρη σου, την προσευχή μου την άλλαξα, για να σε ευχαριστήσω και τότε ήσουνα ευχαριστημένη….
Και τότε έλεγα:
Χριστέ και Παναγιά μου πάρετε στην αγκαλιά σας, πρώτα την Λάμπραινα, την Νυσιογιαννού, την Σταύραινα, και εμένα αφήστε με τελευταία…
Όμως ο Θεός, ο Χριστός, και η Παναγιά μας αγάπησε και πήρε πρώτη την Νυσιογιαννού…
Εγώ σαν μικρότερη όλες σας, σας αγάπαγα… Να ιδώ εσείς τώρα εδώ, πως θα με ορμηνεύετε και πως θα με δεχτείτε;…»
Πετάγεται η Σταύραινα και όλες μαζί της λένε:
-Σαν νιονυφούλα σε δεχόμαστε, σαν περδικούλα σε καμαρώνουμε, όλες μας θα σε προσέχουμε, όπως και τότε σε καλοδεχτήκαμε στου πεθερού μας του Νύσιου το κονάκι, που όλες αγαπημένες τότε μαζί, με ένα κουτάλι ξύλινο, από ένα τσουκάλι τρώγαμε το φαγητό, αντάμα….
Και από ένα ξύλινο ανταμικό κανάτι πίναμε νερό και το κρασί με το ένα τάσι!!!...
Μόνο εσύ τραγούδια θέλουμε να μας λες, την κόρη από τα Μαγούλιανα και τα μανουσάκια.
Της τότε ζωής, τις πίκρες, τα τότε βάσανα, τα ντέρτια, να μας διώχνεις….
Εκεί στην εκκλησιά στο καταράχι του χωριού της, στα χώματα που αγάπησε, που φιλότιμα τα δούλευε, τα καλλιεργούσε και έκανε την προκοπή της, εκεί το σώμα της θειάς Αγγέλλως τώρα κουρασμένο, ανάλαφρα αναπαύεται, ξεκουράζεται….
Η ψυχή της, στα Ουράνια ανέβηκε, στα περιβόλια του Θεού!….
Αυτά, φιλότιμα και μπιστικά, την κάλεσε ο Θεός να τα καλλιεργήσει….
Ήτανε η θειά Αγγέλλω ευλογημένη, έφυγε ευχαριστημένη!!.
Άφησε όλα τα παιδιά της, εδώ, πίσω της, με υγεία, με την ευχή της, προκομμένα…
Εκεί στον χωριό της, στα γνώριμα, τα ευλογημένα χώματα, επάνω στον τάφο της θα φυτρώσουν και θα μοσχοβολάνε τώρα τα μανουσάκια!!!...
Αιωνία σου η μνήμη θειά Αγγέλλω.
Γιάννης Στ. Βέργος{Γορτύνιος}
28.02.2016
Σημ;
Τα αδέλφια, οι άντρες τους ήσαν ζωηροί, κάπου- κάπου τσακωνόσαντε,
Αλλά στην αγορά βγαίναν και πίνανε κρασί αντάμα...
Δεν αφήνανε,δεν δίνανε περιθώριο να μπεί άλλος ανάμεσά τους...
Αυτές τους μαλακώνανε!!!...
Τις συννυφάδες δεν θυμάμαι ποτέ να ήσαν χολιασμένες...
Οι κήποι τα λαχιδάκια άμα δεν μπορούσε η μία, τα σκάβανε οι άλλες....
"Σαν και αυτούς: Να είχανε τα αδέλφια την χολή, να είχανε τα αδέλφια και συννυφάδες και τώρα την μάχη...."
Οι τέσσερες αγαπημένες συννυφάδες.[νύφες του Νύσιου Βέργου]
Η [Κόλιαινα] Νικόλαινα. Η Σταύραινα. η Νυσιογγιαννού, και η Λάμπραινα.
Στην μνήμη τους καταθέτω στον Σύνδεσμο του χωριού μας 50 ευρώ.
Ας είναι παράδειγμα και για τις επόμενες!!.
Αιωνία τους η μνήμη.
Αγγέλλω το όνομα της, Αγγελική η μορφή της.
Ήτανε πάντοτε με το χαμόγελο, με το αστείο, με την καλή κουβέντα στα χείλη. Το τραγούδι το έλεγε από καρδιάς και έδιωχνε μακριά την στενοχώρια.
Τα μανουσάκια τραγούδαγε και με αυτά ήθελε στο τέλος της να την συνοδεύουν και με αυτό την ξεπροβόδισαν, την τραγούδησαν στην είσοδο, στης εκκλησιά του χωριού την πόρτα, οι ανιψιονυφάδες της.
Εκτέλεσαν την επιθυμία της, εκτέλεσαν την εντολή της.
Τις πρότερες ημέρες όλους τους χαιρέτησε με τον καλό της λόγο, με τις ευχές της… Αφού τους είδε όλους τους εδώ, ετοιμάστηκε καλά, Χριστιανικά, και είπε τώρα πάμε… Θέλω να περάσω πρώτα από το χωριό, εκεί που έκανα την προκοπή μου και μετά για αλλού πηγαίνω.
Ο δρόμος τώρα θα είναι ανοιχτός και οι άλλοι εκεί που πάω με περιμένουν…..
Έγινε σύναξη τρανή, για να την κατεβοδώσουν….
Μαζεύτηκε όλη η Βεργαίικη η σειριά του Νύσιου Βέργου και όλο το Βεργαίικο σόι, συγγενείς και φίλοι….
Τα πέντε τα παιδιά της ήσαν κοντά της, με τους γαμπρούς και τις νυφάδες, εγγόνια δέκα τέσσερα, και εφτά δισέγγονα της!!!.
Αυτή αυτά τα τέτοια τα καμώματα τα μουτσοκλάματα δεν τα ήθελε καθόλου, και έλεγε:
"Στους γέρους , θρήνος, θλίψη δεν χρειάζεται, κλάματα δεν ταιριάζουν, στενοχώρια για δαύτους δεν τους πρέπει… Γέλιο τραγούδι θέλουν, και πρέπει στους γερόντους, να πέρνουνε στην στράτα τους, στο διάβα τους, κουράγιο.
Να βρίσκουν τις πόρτες ανοιχτές, να είναι ανοιχτές, καθαρές, οι στράτες, εκεί ελεύθερα, χαρούμενα, να περπατάνε…."
Έφυγε η Αγγέλλω….. Πήγε να βρει τους άλλους, την μεγαλύτερη σειριά, εκεί χαρούμενους, με γέλιο να την καλοδεχτούνε, με το τσουκάλι το κρασί στο χέρι να την περιμένουνε, να φάνε και να πιούνε….
Εκεί θα βρει η Αγγέλλω πολύ σειριά, ανθρώπους πολλούς, καλούς αγαπημένους, όλοι τους στην αράδα να την καλοδεχτούνε….
Στην πόρτα, στην εξώπορτα, όρθια θα είναι τα αδέλφια της, ο Κώστας, ο Νίκος ο λεβέντης, οι αδελφές της, η Κατερίνη, η Σταυρούλα με το σταμνί νερό δροσερό να της προσφέρει, και η Νικολίτσα [η Χριστονύμφη] η εκλεκτή, η στρατευμένη του Χριστού, για να την αγκαλιάσει…
Η μάνα της, ο πατέρας της, η πεθερά και ο Νύσιος ο πεθερός της, σαν τότε, την καλή κουβέντα να της πει, για να την ξαποστάσει….
Δίπλα, όρθιος στέκεται ο αφέντης της , ο κουνιάδος της, ο ομορφότερος, ο Γιώργος, που νέος λαμπερός, θυσιάστηκε για τη μεγάλη ιδέα, για την Πατρίδα, στην Μ Ασία, τώρα εκεί θα γνωριστούνε….
Πιο δίπλα οι άλλοι αφέντες της, τα κουνιάδια της, όλοι παρατεταγμένοι, ο Λάμπρος, ο Σταύρος, ο Γιάννης , και ο άντρας της ο Νικόλας, οι κουνιάδες της η Παναγιώτα και η Τασούλα, με τους άντρες τους τον Αντώνη και Θανάση.
Εκεί σιμά τους στέκει και ο Διαμαντής, ο πρώτος άντρας της Τασούλας, που δεν πρόκανε να γευτεί το νυφικό το στρώμα να αφήσει απογόνους. Η Πατρίδα το κάλεσε να υπερασπιστεί την τιμή της, μαχόμενος έστρωσε και πλάγιασε στο Ελληνικό το χώμα, στο Αλβανικό μέτωπο του 1940
Απέναντι στέκουν λυγερές, οι συννυφάδες της, όπως τότε που την περιμένανε να έρθει νιο νυφούλα, για να μπει με το δεξί, για να πατήσει την μασιά, στου Νύσιου το κονάκι, με μέλι να την μελώσουν …
Η Σταύραινα, η Νυσιογιαννού και η Λάμπραινα …
Αντάμα τους παραστέκονται,οι προπορευόμενες νυφάδες του Νύσιου, που φύγανε νέες πρόωρα, η Γιαννούλα και η Παναγούλα.
Πιο μέσα είναι τα ανίψια της, με τα προφαντά κρατώντας τα, στο χέρι να της δώσουν…
Οι ανιψιές της, του Σταύρου η Ελένη, του Γιάννη η Μαρίνα, του Αντώνη ο Πανάγος και ο μικρός του Πανάγου ο Αντώνης,ο Βαγγέλης,η Παρασκευή γυναίκα του Πανάγου, του Γιώκου η Γιωργία και το παιδί τους ο νεαρός ο Χρήστος.
Του Σταύρου το παιδί και της Εκκλησίας του Χριστού ο ιερέας, ο παπά Διονύσης, ο άντρας της Ατριάνας ο Λιάς, και της Βασίλως του Αντώνη ο άντρας της ο Πέτρος, της Γιαννούλας ο Παρασκευάς, της Γιωργιάς του Σταύρου ο Κώστας, της Διονυσούλας ο Γιώργος…
Και οι γαμπροί της, ο Γιώργος της Σταυρούλας, και της Γιωργιάς ο Νίκος...
Όλοι τους την υποδέχτηκαν και την καλωσορίζουν!!!...
Μπαίνει η Αγγέλλω χαρούμενη, θαρρετή, γελαστή, στων ουρανών την πόρτα, από όλους ευχαριστημένη, τα νέα, τα χαιρετίσματα, από τους δικούς τους, τους εδώ, τους φέρνει και τα νέα λέει….
Γυρίζει με χαμόγελο στις συννυφάδες της και τις λέει:
"Εγώ όταν είμαστε εκεί κάτω μαζί, όλες σας αγαπούσα…
Κάθε βράδυ στην προσευχή που έκανα το σταυρό μου και τον Χριστό την Παναγιά παρακαλούσα, έλεγα μετά από τα παιδιά μου: « Χριστέ και Παναγιά μου, έχε καλά εμένανε την Κόλιαινα[Νικόλαινα], την Σταύραινα, την Νυσιογιαννού, την Λάμπραινα.
Και όταν μου παραπονέθηκες Λάμπραινα και μου είπες, πως δεν σε αγαπάω και σε αφήνω στην προσευχή μου τελευταία, εγώ για χάρη σου, την προσευχή μου την άλλαξα, για να σε ευχαριστήσω και τότε ήσουνα ευχαριστημένη….
Και τότε έλεγα:
Χριστέ και Παναγιά μου πάρετε στην αγκαλιά σας, πρώτα την Λάμπραινα, την Νυσιογιαννού, την Σταύραινα, και εμένα αφήστε με τελευταία…
Όμως ο Θεός, ο Χριστός, και η Παναγιά μας αγάπησε και πήρε πρώτη την Νυσιογιαννού…
Εγώ σαν μικρότερη όλες σας, σας αγάπαγα… Να ιδώ εσείς τώρα εδώ, πως θα με ορμηνεύετε και πως θα με δεχτείτε;…»
Πετάγεται η Σταύραινα και όλες μαζί της λένε:
-Σαν νιονυφούλα σε δεχόμαστε, σαν περδικούλα σε καμαρώνουμε, όλες μας θα σε προσέχουμε, όπως και τότε σε καλοδεχτήκαμε στου πεθερού μας του Νύσιου το κονάκι, που όλες αγαπημένες τότε μαζί, με ένα κουτάλι ξύλινο, από ένα τσουκάλι τρώγαμε το φαγητό, αντάμα….
Και από ένα ξύλινο ανταμικό κανάτι πίναμε νερό και το κρασί με το ένα τάσι!!!...
Μόνο εσύ τραγούδια θέλουμε να μας λες, την κόρη από τα Μαγούλιανα και τα μανουσάκια.
Της τότε ζωής, τις πίκρες, τα τότε βάσανα, τα ντέρτια, να μας διώχνεις….
Εκεί στην εκκλησιά στο καταράχι του χωριού της, στα χώματα που αγάπησε, που φιλότιμα τα δούλευε, τα καλλιεργούσε και έκανε την προκοπή της, εκεί το σώμα της θειάς Αγγέλλως τώρα κουρασμένο, ανάλαφρα αναπαύεται, ξεκουράζεται….
Η ψυχή της, στα Ουράνια ανέβηκε, στα περιβόλια του Θεού!….
Αυτά, φιλότιμα και μπιστικά, την κάλεσε ο Θεός να τα καλλιεργήσει….
Ήτανε η θειά Αγγέλλω ευλογημένη, έφυγε ευχαριστημένη!!.
Άφησε όλα τα παιδιά της, εδώ, πίσω της, με υγεία, με την ευχή της, προκομμένα…
Εκεί στον χωριό της, στα γνώριμα, τα ευλογημένα χώματα, επάνω στον τάφο της θα φυτρώσουν και θα μοσχοβολάνε τώρα τα μανουσάκια!!!...
Αιωνία σου η μνήμη θειά Αγγέλλω.
Γιάννης Στ. Βέργος{Γορτύνιος}
28.02.2016
Σημ;
Τα αδέλφια, οι άντρες τους ήσαν ζωηροί, κάπου- κάπου τσακωνόσαντε,
Αλλά στην αγορά βγαίναν και πίνανε κρασί αντάμα...
Δεν αφήνανε,δεν δίνανε περιθώριο να μπεί άλλος ανάμεσά τους...
Αυτές τους μαλακώνανε!!!...
Τις συννυφάδες δεν θυμάμαι ποτέ να ήσαν χολιασμένες...
Οι κήποι τα λαχιδάκια άμα δεν μπορούσε η μία, τα σκάβανε οι άλλες....
"Σαν και αυτούς: Να είχανε τα αδέλφια την χολή, να είχανε τα αδέλφια και συννυφάδες και τώρα την μάχη...."
Οι τέσσερες αγαπημένες συννυφάδες.[νύφες του Νύσιου Βέργου]
Η [Κόλιαινα] Νικόλαινα. Η Σταύραινα. η Νυσιογγιαννού, και η Λάμπραινα.
Στην μνήμη τους καταθέτω στον Σύνδεσμο του χωριού μας 50 ευρώ.
Ας είναι παράδειγμα και για τις επόμενες!!.
Αιωνία τους η μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου