Πάντα μόνος...

 

Στην ζωή μου ήλθα μόνος,

και ήμουν μόνος στην ζωή,

δίχως χείρα βοηθείας,

κανενός να μου δοθεί.

Όλοι όσοι με πλησιάζαν,

το συμφέρον τους κοιτάζαν,

τι θα πάρουν από εμένα,

λέγοντας συνήθως ψέμα.

Κι’ έχω βοηθήσει ‘’φίλους’’,

που τους έχασα μετά,

ούτε εκείνοι επιστρέψαν,

ούτε και τα δανεικά.

Πάλεψα με τρικυμίες,

με φουρτούνες ισχυρές,

μόνος μου όμως ήμουν πάντα,

όταν γλύτωνα από αυτές.

Και δοξάζω τον Θεό μας,

κάθε βράδυ και πρωί,

που με αξίωσε και είμαι,

υγιής εις την ζωή.

Γι’ αυτό σκέφτηκα ο καημένος,

όσο θα ήθελε να ζήσω,

να γλεντήσω όσο μου μένει,

μήπως λίγο ευτυχίσω.

Τώρα αυτό εάν δεν αρέσει,

σε όσους με κληρονομούν,

ας φροντίσουνε κι’ εκείνοι,

με εργασία να βολευτούν.

Βέβαια όλα όσα έχω κάνει,

εις αυτούς θα προσφερθούν,

θα ήθελα εγώ μονάχα,

λίγο να το εκτιμούν.

Και όχι να τα θέλουν όλα,

στην ζωή μου εδώ και τώρα,

ας φροντίσουνε κι’ αυτοί,

να έχουν λίγη υπομονή.-

ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΒΟΥΡΗΣ

( από την σειρά ποιημάτων μου

ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΣ ΖΩΗΣ

που γράφω από το 1965 μέχρι σήμερα )