Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Σιμά στο Ρούπελ- [ Μέλισσες και αρώματα ]

Τα καταφέραμε τώρα και μόνοι μας, ότι δεν έγινε, δεν τα κατάφεραν οι άλλοι, οι οχτροί μας τότε με τα όπλα, και τις οβίδες, στα οχυρά, στο Ρούπελ. 
Τα οχυρά δεν έπεσαν!... 
Αλλά με συμφωνία, και μετά από απόδοση στρατιωτικών τιμών από τον Γερμανό κατακτητή  προς τους μαχόμενους υπερασπιστές των, για  τον ανδρισμό τους και τον ηρωισμό τους, ύστερα από εντολή της κατοχικής κυβέρνησης παραδόθηκαν. 
Το ψυχικό σθένος, η ιδέα της ελεύθερης Πατρίδας δεν παραδόθηκε! 
Παραδόθηκαν, μόνο , οι εγκαταστάσεις, το άψυχο υλικό, εφόσον  έπεσε κυριεύτηκε, κατακτήθηκε όλη η Χώρα… 
Οι ηρωικοί υπερασπιστές των, έφυγαν μετά  από την απόδοση τιμών,  από το Γερμανικό στρατιωτικό λόγο κατοχής, με ιπταμένη,  κυματίζουσα την Ελληνική πολεμική σημαία των οχυρών και με πλήρη στρατιωτική πολεμική εξάρτηση. 
Εκτός του έφεδρου λοχία Ιτσιού Δημητρίου του Π8 και της ομάδος του, που  δεν υπάκουσαν, στην  εντολή, διαταγή!... Αρνήθηκαν την  παράδοση των Οχυρών και έπεσαν όλοι τους μαχόμενοι!…. 
Τιμή και Δόξα στους ήρωες!....
Τώρα;… 
Μπράβο μας….  
Τα καταφέραμε εμείς μόνοι μας τώρα χωρίς πόλεμο να αλωθούμε, να κατακτηθεί από τους δανειστές μας οι Χώρα.  Όλοι μαζί σπρώξαμε την πατρίδα μας στον γκρεμό, όχι ελεύθερη αλλά με σφιχτά την θηλιά στο λαιμό της. 
Χωρίς πολλές κουβέντες και περιστροφές, με λέξεις σταράτες, λίγες  ειλικρινείς κουβέντες,  ξεκάθαρα λόγια και σκέψεις, όλοι αυτοί που έκαναν και κάνουν τους ηγέτες, φταίνε και φταίνε πολύ, που οδήγησαν το τόπο, την Χώρα, χωρίς εξωτερική επιβουλή, κίνδυνο και πόλεμο, εν καιρώ ειρήνης, σε αυτή την καταστροφή. 
Την οικονομική άλωση της χώρας, την φτώχεια του λαού. 
Και την ανυποληψία του κράτους και του λαού της….  
Υποθήκευση των μελλοντικών γενεών…. 
Οφείλουν  χρωστάνε ακόμη και οι αγέννητες γενεές… 
Αυτοί, ή ήσαν ανίκανοι και δεν έπρεπε να ηγηθούν και να ηγούνται, ή ήσαν κάτι άλλο…. 
Έτσι πρέπει να αντιμετωπισθούν. σαν τέτοιους πρέπει να καταγράψει η ιστορία... 

Τώρα;...
Τι  θα είναι καλύτερα να γεννηθεί κανείς, ή, να  εύχεται να μη γεννηθεί σε αυτή την Χώρα;…. Οι σοφοί, οι πνευματικοί και οι θρησκευτικοί ταγοί, οι σώφρονες πολιτικοί ηγέτες στους μελλούμενους να γεννηθούν να συμβουλεύσουν. 
Τι να κάνουν;  
Να περπατήσουν τον δρόμο της γέννησης των, την έξοδό τους στην ζωή, ή, μήπως είναι καλύτερα να πάρουν το πισάχναρο και πίσω να γυρίσουν;…. 
Τι τώρα συμβουλεύουν αυτούς που πρόκειται να κάνουν αυτό το τόλμημα; 
Να το κάνουν;… 
Ή, να μη το κάνουν;...
Γιατί αν το κάνουν, μήπως μετά θα είναι πολύ αργά, πικρά θα μετανοιώσουν και η μετάνοια αυτή συγχώρεση δεν έχει…. 
Νομίζω, ότι το λάθος  αυτό αν γίνει ούτε και από τον αλάθητο  τον σεβάσμιο  Πάπα… συγχώρεση δεν θα έχει.... 
Και αν έχει, το μάρμαρο ποίος το πληρώνει;...  
Επιστροφή στα πρώτα, μετά δεν γίνεται…. 

Ανεργία, πείνα, εξανδραποδισμό και εξαναγκασμός σε μετανάστευση  του καλύτερου εξειδικευμένου  πνευματικού παραγωγικού,  δυναμικού της Χώρας.  
Μετανάστευση στα νιάτα...  
-Μεταναστεύει ποιος;… 
-Το φυτώριο της ζωής!...  
-Μεταναστεύει τι;...
-Η ελπίδα!...
-Πού πάει; 
-Αλλού...

Αποψίλωση της Χώρας από του νέου επιστημονικού, τεχνικοεργατικού, δυναμικού της, εγκατάλειψη των δομών παραγωγής, που επιφέρει και την κοινωνική υποδούλωση. Κρίση και άλωση και αλλοίωση θεσμών και αξιών… 
Το σκότωμα κάθε ελπίδας… Ζωής και προκοπής…  
Και όλοι εμείς οι άλλοι φταίμε που θεατές, πιστέψαμε στους άλλους στους καπεταναίους, ότι το καράβι το πάνε καλά, με την πυξίδα, τον κανόνα, το διαβήτη, και το μοιρογνωμόνιο, σε ίσια ρώτα. 
Νομίσαμε ότι αυτοί γνωρίζουν,  είναι ειδικοί και τους ειδικούς, εμπιστευτήκαμε, ακολουθήσαμε να  είμαστε συνταξιδιώτες. 
Νομίσαμε ότι σαν ειδικοί, θα προσπεράσουν τους κρυφούς ύφαλους, δεν  θα το σπρώχνουν στον κρυφό ύφαλο να ναυαγήσει το Κρατικό καράβι, με θύματα τον λαό. 

Ναυάγησαν... 

Σκότωσαν και την  κάθε ελπίδα των νέων. 
Ακόμα και των αγέννητων γενεών. 
Και το μεγαλύτερο κακό είναι, που δεν ελπίζει πια κανένας, σε κανένα και σε τίποτα. 

Αυτοί μας έλεγαν πως γνωρίζουν να κυβερνούν, είναι καπεταναίοι γνωρίζουν στα δύσκολα και τα βοηθητικά όργανα της πλοήγησης ακόμα και αν χαλάσουν, γνωρίζουν πολύ καλά να διαβάζουν και του ουρανού τα σημάδια, τα άστρα, την πούλια, τον αυγερινό και την αλετροπόδα!… 
Και όμως αυτοί οι καπεταναίοι ήταν αταξίδευτοι, καπετάνιοι του γλυκού νερού, να κάνουν μόνο στην λακουβίτσα  πλίτσι πλάτσα, πλούτσα…. και μερικοί από αυτούς τους καπεταναίους ήσαν λαμόγια…  
Την πυξίδα χάλασαν, το διαβήτη, το μοιρογνωμόνιο πέταξαν, τον κανόνα έχασαν και το καράβι  έπεσε στον ύφαλο και ναυαγεί και αυτοί είχαν έτοιμες κρυφά τις βάρκες σωτηρίας τους, για να πάρουν για την μπάκα τους και τα ασφάλιστρα της καταστροφής μας… του πνιγμού μας…   

Ναι εμείς φταίμε,  ο λαός που δεν παρακολουθεί δεν ελέγχει, δεν τιμωρεί παραδειγματικά την διαφθορά του ήθους και των αξιών και ως επιβάλει το σύνταγμα ο θεμελιώδης νόμος του Κράτους [Κανόνας] δεν αντισταθήκαμε. 

Δεν αναγκάσαμε και την ανεξάρτητη δικαιοσύνη, διερμηνεύοντας  το λαϊκό αίσθημα, να πάρει γρήγορα δίκαιες αποφάσεις,να τιμωρήσει τους κακούς, το κακό να σταματήσει.
Να τους κόψουμε νωρίς την φόρα της διαφθοράς, της κατάχρησης, την φόρα της καταστροφής. Και δεν κοιτάξαμε αν το καράβι έχει βάρκες, σωσίβια σωτηρίας.
Δεν κόψαμε τα σχοινιά από τις βάρκες και τις σανίδες σωτηρίας να τις ρίξουμε στην φουρτουνιασμένη θάλασσα, να σωθούμε. Δεν μας τις δείξανε επίτηδες  που είναι, δεν είχαμε μάθει…
Τους εμπιστευτήκαμε... 
Και ασέλγησαν στην εμπιστοσύνη μας… 
Δεν είχαμε δικά μας σωσίβια, και περιμέναμε από αυτούς τους καπεταναίους, τις βάρκες, τα σωσίβια να  μας δώσουν να σωθούμε…. 
Αλλά αυτοί, άλλα, είχαν κατά νου τους και τα σωσίβια ακόμα αλλού τα είχανε ξεπουλήσει…. 

Περιμέναμε και από τον κάποιον άλλον, και την αδελφή, την Ε. Ε να αντισταθεί, να έρθει να μας γλυτώσει… να μας σώσει… Αλλά… Δεν ανοίγουνε, αντιστέκονται, οι θύρες όταν η χρεία τις κρουταλεί… 

Δεν μας μάθανε καλά στα σχολειά μας το... 
” Μοναχή τον δρόμο επήρες, ξανάρθες μοναχή, δεν ανοίγουνε οι θύρες, όταν η χρεία τις κρουταλεί… ΄’

Η συμφορά έχει έλθει, το ναυάγιο έγινε… 
Όσοι πνίγηκαν, πνίγηκαν, και όσοι γλύτωσαν, γλύτωσαν, ναυαγοί όμως είναι…  
Το ναυάγιο συνεχίζεται… 
Ο θυμός,  θυμός... Η πίκρα,  πίκρα…
Όμως αυτά δεν οδηγούν πουθενά… 
Συμπόνια από κανέναν μη περιμένουμε… 
Οι διεθνείς χρηματοοικονομικές αγορές είναι καλές σε αυτούς που ξέρουν να τις χρησιμοποιούν,για αύξηση της παραγωγής των, στους άλλους, συμπόνοια δεν έχουν. Είναι σαν το Χάρο που καιροφυλακτεί να σε βρει άρρωστο,αδύναμο, για να σου πάρει το κεφάλι...

Ας συσπειρώσουμε τις δυνάμεις  μας, να επινοήσουμε τρόπους επιβίωσης… 
Επομένως μόνοι μας πρέπει να σκεφτούμε τρόπους ατομικής και κοινωνικής επιβίωσης… οργανωμένοι σε μικρές κοινωνικές ομάδες, αλληλεγγύης.... 
Όπως, τότε σε δύσκολες εποχές, στις κοινωνίες του χωριού.
 Όταν  μεταξύ των πατριωτών υπάρχει αγάπη, σύμπνοια και προσπάθεια ομαδική  και σκέψη δημιουργική κοντά στην σκέψη που κάνει ο καθένας μας για την ατομική του προκοπή,  να κάνει  και λίγη σκέψη προσπάθεια να βοηθήσει  στην προκοπή του διπλανού του ,συνολικά και  στα συλλογικά μας  θα έχουνε όλοι μας προκοπή. 
Υπάρχει αυτή η θέληση; 
Όταν υπάρχει αυτή η θέληση... Υπάρχει και η λύση για την προκοπή του κοινωνικού συνόλου. 

Και να μία πρώτη σκέψη για το φτωχό, ορεινό χωριό μου. 
Δεν  γνωρίζω το νομικό καθεστώς που επικρατεί τώρα στο λιβάδι του χωριού μου, στην Πρίνεια. Νομίζω πως είναι κοινοτικό, της Εκκλησίας... Εκεί το χειμώνα έβοσκαν ανταμικά όλες οι μαρτίνες, κατσίκες και τα μουλάρια του χωριού, διότι δεν έπιανε χιόνι. Άρα, τεκμαίρεται ότι η νομή τουλάχιστον ανήκει στο χωριό μας, δηλαδή στο κοινωνικό σύνολο. 
Εκεί μπορούν να γίνουν συλλογικές εκμεταλλεύσεις, ώστε να απαλυνθεί η κρίση για  το χωριό. Και μία πρώτη εκμετάλλευση χωρίς μεγάλο κόστος είναι η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών  Στην βάση των φωτοβολταϊκών να εγκατασταθούν κυψέλες μελίσσια...Εκατέρωθεν του δρόμου να φυτευτούν οπωροφόρα δέντρα, καστανιές μηλιές συκιές και να κεντρωθούν όλες οι γκορτσιές σε αχλαδιές και μηλιές κλπ...Ακόμα και οι μουρτζιές γίνονται αχλαδιές και μηλιές!...  Υπάρχουν και οι στέγες των σπιτιών  μας του χωριού συνολικά και ατομικά τι θα χάσουμε αν δώσουμε το χώρο πάνω από τα κεραμίδια;… 
Που;… Σε ποίον;…  
Σε μία εταιρία λαϊκής βάσης…. Θα προστατευτούν και τα κεραμίδια!  
Το επιστημονικό δυναμικό, ανθρώπους κατάλληλους και ήλιο το χωριό μας  έχει! 
Την θέληση την έχει; 
Εάν ναι εμπρός ας αρχίσουμε….  Με λαϊκό έρανο και λαϊκή συμμετοχή...

Η προηγούμενη γενιά, οι πατεράδες μας με φτώχεια έφτιαξαν αξιοθαύμαστα κοινωνικά κοινωφελή έργα. 
Εμείς αυτών τα συλλογικά κοινωφελή έργα επιδεικνύουμε  σήμερα και καμαρώνουμε... 
Τα δικά μας τα κοινωφελή έργα ποια είναι; 
Τι θα λένε για εμάς οι επόμενοι; 
Θα υπερηφανεύονται για εμάς όπως εμείς για τους προγόνους μας, τους παππούδες, τους πατεράδες μας;… 
Αν αδρανήσουμε, νομίζω πως όχι..... 
Αν όχι, εμείς φταίμε για το κατάντημα μας και όχι οι άλλοι. 
Οι άλλοι τα δανεικά που μας έδωσαν και τα κατασπαταλήσαμε, στην αλόγιστη κατανάλωση, αυτοί τα δανεικά ζητάνε…  
Όμως, παρασύρθηκα  από πίκρα και ξέφυγα… 
Στο λαό  μας δεν του άξιζε αυτή η συμπεριφορά από τους ηγέτες του….

Και  τώρα θα διηγηθώ έναν διάλογο, τι λένε οι άλλοι για εμάς τους Έλληνες:  
-Ο μακαρίτης ο πατέρας μου, γέρος πια  και ανήμπορος, είχε την επιθυμία να τον πάω στα οχυρά του Ρούπελ, γιατί εκεί είχε δουλέψει νέος για την κατασκευή τους, μαζί και με άλλους πατριώτες μας. 
Στην αμυντική  γραμμή αυτή των οχυρών στον πόλεμο του 1940 εκεί είχε πολεμήσει… Του το είχα υποσχεθεί, η υπόσχεση κάθε τόσο ανανεωνόταν λέγοντάς του, πως έχουμε καιρό, ο καιρός μπροστά μας είναι, νομίζοντας πως ο πατέρας μου θα ήταν κορακοζώητος!... 
Αλλά, δεν ήταν…. 
Και η υπόσχεση  μου δεν τηρήθηκε... 
Και η επιθυμία του δεν εκπληρώθηκε, δεν πραγματοποιήθηκε. 
Το κάθε τι, πρέπει να γίνεται, στην ώρα του, να μην αναβάλλεται για το αύριο… 
Το αύριο, άλλα φέρνει… 
Μπορεί καλά, μπορεί όμως πίκρες και στενοχώριες….



Επήγα τώρα τελευταία και εγώ, γέρος πια συνταξιούχος, εκδρομή με τα ΚΑΠΥ  στα οχυρά του Ρούπελ. 
Θαύμασα, την θέληση, την δύναμη και τα έργα,  με τα τότε μέσα, αυτών των ανθρώπων. Την μυστικότητα, την γρηγοράδα, την ασφάλεια της κατασκευής των. 
Το ηρωισμό του έφεδρου λοχία Ιτσιού Δημητρίου  του Π8 και των  παλικαριών που παράκουσαν, αρνήθηκαν την εντολή, την διαταγή να εγκαταλείψουν και να παραδώσουν τα οχυρά αφού  ήξεραν πως η Χώρα, η Πατρίδα είχε αλωθεί, είχε εξ ολοκλήρου κυριευτεί... 
Αυτοί, εκεί, αυτοβούλως έγιναν ήρωες!.... 
Και όχι ήρωες της ανάγκης, από ανάγκη, διότι δεν είχανε τρόπο διαφυγής…. 
Όμως αυτοί, αυθορμήτως, αυτοβούλως έμειναν εκεί, παρακούοντας τις διαταγές των ανωτέρων τους, υπακούοντας μόνο εις την φωνή της συνείδησης των, το ήθος της αγνής Ελληνικής ψυχής!... 
Στα προστάγματα των προγόνων, στον στρατιωτικό καθήκον της τιμής και του όρκου προς τα ιδεώδη της Πατρίδας!... 
Λέγοντας:
«Τα κάστρα δεν παραδίδονται, με μάχη καταλαμβάνονται, ή, με προδοσία πατιούνται…»  
Εκεί πιστοί στα ιδανικά, στα ιδεώδη της Πατρίδας, στο καθήκον έμειναν μαχητές και εκεί αφού τους τελείωσε και η τελευταία σφαίρα, με την λόγχη ανά χείρας αμυνόμενοι ανδρείως, ηρωϊκώς  έπεσαν!... 
Όμως η μορφή τους όρθια, η ψυχή τους δεν έπεσε!... 
Το φάντασμα τους με την αστροφεγγιά περιφέρεται στα οχυρά και το άγαλμα αγέρωχο στέκει στην πλατεία στα Άνω Πορρόϊα του Μπέλες, για να θυμίζει πως σε τούτη  την Γη γεννιόνται και  μερικά παλληκάρια!... Που τιμούν την Πατρίδα μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματος τους!... 
Και όχι σαν τους άλλους. που κάνουν τους ηγέτες, που για την καλοπέραση τους ξεπουλούν και παραδίδουν σε ειρήνη, την πατρίδα, τον λαό, τα ιερά και όσια…. 
Τους τάφους των προγόνων μας…. 

Περιηγηθήκαμε σχεδόν την μισή κεντρική Μακεδονία. 
Εκεί στην μεγάλη πλατεία των Σερρών έπιασα κουβέντα με ηλικιωμένους ντόπιους και ζήτησα  με τον τρόπο μου να μάθω, πως είναι η κοινωνική και οικονομική ζωή της περιοχής. 
Έτυχε εκείνη την ημέρα να κάνουν απεργία όλοι οι επιχειρηματίες, οι έμποροι της πόλης και όλα, μα όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά  και κόσμος πολύς ήταν στην πλατεία. 
Στο διπλανό παγκάκι καθότανε στην άκρη του  ένας ηλικιωμένος κύριος, που άκουγε αμίλητος τον διάλογο που είχα. 
Η όψη του μου έδειχνε για ντόπιο. 
Σε μια στιγμή γυρίζω και τον ρωτάω, σαν να ήταν στην παρέα και να συμμετείχε στην συζήτηση. 
-Τι λες και εσύ μπάρμπα; 
Η ηλικία μας ήταν σχεδόν ίσια. 
Και ακούστε τι μου είπε: 
-Σαν με ρωτάς να σου πω, σου λέω: 
Εσείς οι Έλληνες ήσαστε πολύ ακάματοι. [τεμπέληδες].
Η λέξη, ακάματοι, με παραξένεψε, ξαφνιάστηκα και αμέσως του λέω: 
-Γιατί εσείς και όχι εμείς;... 
Και όχι και εσύ;.. 
-Άκουσέ με πρώτα και μετά  θα καταλάβεις…
"Καλά κάνατε, και είσαστε έτσι,  όπως είσαστε... Έχετε χώμα, νερό, δέντρα και ήλιο… Για εσάς πρέπει να δουλεύουνε μόνο οι μέλισσες  και τα αρώματα, που δεν τις είδα." 
-Και που θα τις δεις  του είπα, μέσα στην πόλη; 
Γέλασε... 
-Εγώ γύρισα όλη την Ελλάδα, από το Ταίναρο, Καλαμάτα, Πύλο, την Τρίπολη,  την αρχαία  Αρκαδία με τα πολλά μοναστήρια και με πολλές αρχαιότητες. Και ανηφόρισα Δελφούς, Ακρόπολη, Θεσσαλία, Ήπειρο, Ημαθία,  Βεργίνα, που την έχω επισκεφτεί πολλές φορές και σήμερα εδώ. 
Μου είπε πολλές πόλεις και τοποθεσίες που δυσκολεύομαι να θυμηθώ.  
-Παραμένω από μία, η δύο ημέρες σε κάθε περιοχή και δεν είδα μελίσσια, όσα θα έπρεπε με αυτό τον  θαυμάσιο τόπο που έχετε!... 
-Και από πού είσαι μάστορα; Του λέω. Μου αρέσει, μου αρέσει η λέξη… ακάματος.
-Εγώ είμαι Γερμανός καθηγητής πανεπιστημίου, Αρχαιολόγος, διδάσκω και τα Ελληνικά και θαυμάζω την Χώρα σας. 
Αισθάνθηκα αμήχανος… 
Αλλά… 
Για να μη φανεί η γύμνια μου και η αμορφωσιά μου, του είπα ευχαριστώ πολύ που θαυμάζει και αγαπάει την Χώρα μας και έκοψα λίγο άκομψα την κουβέντα, προφασιζόμενος πως με περιμένει η παρέα…  
Χαιρετηθήκαμε: 
-Γεια σας... 
-Γεια σας…. 

Η λέξη  ακάματοι για πολύ καιρό, πολύ μου στριφογύριζε και μου τριβέλιζε  το κεφάλι… 

"Ακάματοι-  ακάματοι... Αλλά καλά κάνετε, για σας πρέπει να δουλεύουνε  μόνο, οι μέλισσες και τα αρώματα που δεν τις βλέπω…." 
Σκέφτηκα - σκέφτηκα  μήπως έχει δίκιο;.... 
Ακάματοι, είναι πολλοί συμπατριώτες μου, που ακαμάτως τρώνε και ζούνε…. 
Δηλαδή, τεμπέληδες, σελέμηδες, κηφήνες...
Ακάματοι είναι και οι περισσότεροι ταγοί που αυτοί,  αυτή την Χώρα με δόλο κυβέρνησαν και κυβερνούνε…. 
Και δεν αφήνουν να δουλέψουν για την Χώρα μας ούτε και αυτές οι μελισσούλες…. 

Τα αρώματα δυσκολεύτηκα να καταλάβω τι εννοούσε…. Νομίζω τα αρώματα πως εννοεί τα φρούτα, τα ωραία, τα αρωματικά, τα γευστικά των δέντρων που ευδοκιμούν, η μπορούν να ευδοκιμήσουν στην Χώρα μας  και τα πάμπολλα αρωματικά φαρμακευτικά φυτά που είναι αυτοφυή, η μπορούν να καλλιεργηθούν με λίγο κόπο... 
Από ρίγανη δυόσμο, μαντζουράνα λεβάντα κλπ...  
Οπωσδήποτε θα εννοούσε τις ευλογημένες ελιές με το λάδι, που δίνουν  καλό άκοπο εισόδημα και τα οπωροφόρα δέντρα,  τα πορτοκάλια, λεμόνια και νεράντζια… 

Τελικά νομίζω πως είχε δίκιο που μας είπε ακάματους .

Ούτε το μέλι και τα αρώματα δεν κάνουμε τον κόπο να τρυγήσουμε…..  
Και μετά, μας φταίνε οι άλλοι.... 
Η ζωή μας, η ζωή και η προκοπή της Χώρας είναι στην Θάλασσα, στο μέλι, στα  φρούτα και τα αρώματα!....  
Στις καινοτόμες επιστήμες!.... Και στην πρακτική εφαρμογή τους.
{Στις μέλισσες και τα αρώματα!...} 

Γιάννης Στ Βέργος {gortynios.isv} 

02.02.2014

3 σχόλια:

  1. Αγαπητέ Κε Βέργο , δίκιο έχετε για τις σημερνές γενιές μας.Δυστυχώς απεμπολίσαμε τις αρετές των πατεράδων ακι παπούδων μας.Μόνη ελπίδα οι πολύ μικροί αυτού του τόπου πριν μαγαριστούν απο εμάς τους μεγάλους.
    Μια μικρή διώρθωση σχετικά με τον ΗΡΩΑ ΙΝΤΣΕ το κανονικό του όνομα είναι ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΤΣΙΟΣ και ακαταγώταν όντως απο τα ΑΝΩ ΠΟΡΟΊ΄Α του νομοπυ ΣΕΡΡΩΝ.
    Αλήθεια υπάρχει χώρος στην Γορτυνια για εναν αστό που θέλει να δουλέψει τη γής; (αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά;).
    Πάντως νάστε καλά.
    Δημήτρης Ζης
    Αθήνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ κύριε Ζη για την επισήμανση που κάνατε, ως προς το όνομα του ήρωα .
      Το διόρθωσα.
      Και η γη της Γορτυνίας μπορεί, γίνεται παραγωγική και ευδοκιμούν και αρωματικά φυτά τα οποία μπορούν να καλλιεργηθούν αποδοτικά.
      Όμως χρειάζεται:
      1. Επέμβαση της πολιτείας ώστε η ακαλλιέργητη γη να την δίνει αυτοδικαίως το κράτος δωρεά η με συμβολικό μίσθωμα στον επενδυτή για εκμετάλλευση για 30 έτη.
      2. Θέλει έργα υποδομής δρόμους στα χωράφια.
      Η Γορτυνία είναι περιοχή εγκαταλελειμμένη, με μεγάλες δυνατότητες, ανάπτυξη μελισσοκομεία, αρωματικά φυτά, κτηνοτροφία, περιοχές ανάπτυξης ελεγχόμενου κυνηγίου, πέρδικας, λαγού, αγριόχοιρου κλπ, Έχει νερό και βλάστηση.

      Διαγραφή
  2. Κε Βέργο ευχαριστώ και πάλι για την άμεση ανταπόκρισή σας καθώς και τις πληροφορίες που αναγράψατε.
    Μακάρι να βρεθούμε κι απο κοντά στο μέλλον.
    Ν'άστε καλά και υγιής, η Όμορφη εγκαταλελειμένη επαρχία μας έχει ανάγκη απο ανθρώπους σας εσάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή