Η Σοφία των μυρμηγκιών.

Του μυρμηγκιού ο μόχθος συνεχής
στην κάψα του καλοκαιριού πώς υποφέρει,

ψίχουλα και σπυριά να μεταφέρει,
για να 'χει, σαν θα 'ρθει ο χειμώνας ο βαρύς.

Όταν το χιόνι τα πάντα θα παγώσει,
ο μέρμηγκας δεν θα 'χει να νοιαστεί.
Ήσυχος στη φωλιά του θα ξεκουραστεί,
μερίμνησε, όταν έπρεπε, να συγκεντρώσει.

Αν του μοιάζανε οι άνθρωποι λιγάκι,
στην πρόνοια, στη σύνεση, στην ταπεινότητα,
θα ήτανε καλύτερη η ανθρωπότητα,
θα 'χανε όλα τα παιδιά της Γης φαγάκι.

Μα κάποιοι από μας πετάμε στα σκουπίδια,
σωρούς φαϊ, ψωμί που έχει μπαγιατέψει.
Συλλογιστήκαμε πόσους μπορεί να θρέψει,
πόσα φτωχά παιδιά θα είχανε παιχνίδια;

ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ ΠΑΝ. ΓΑΪΤΑΝΑΚΗ