Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Το πάθημα των εκλογών-

Από την πολιτική που δεν αποπιανόμουνα πολύ, τώρα πολλοί με ερωτούν, νομίζοντας πως  και εγώ ξέρω.
Θέλουν  τώρα στα δύσκολα να τους πω  το κάτι...
Πως να ξεμπερδευτούν που είναι μπερδεμένοι... Από αυτά που αυτοί τους λένε, στα ΜΜΕ που ακούνε και βλέπουν...
Τότε νόμιζα πως κάτι και εγώ ήξερα καλά να κάνω.
Να ψηφίζω, χωρίς φανατισμός και πάθος, αλλά με σύνεση και σωφροσύνη, πάντα για το καλό , την πρόοδο της κοινωνίας, της Χώρας, του Έθνους, της Πατρίδας.
Αλλά... τώρα;...
Ενώ εγώ με αυτή την σκέψη ψήφιζα, ψηφίζω, τον καλόν κατά την γνώμη μου ηγέτη,   για το καλό της κοινωνίας,  όμως αυτός άλλα είχε και έχει κατά νου του....
Τώρα ύστερα από τα πολλά παθήματα, πολύ  καλά αρχίζω το κάτι τις να καταλαβαίνω....
Το ότι, τίποτα από αυτά δεν σκαμπάζω.... Ούτε από αυτά που στα ΜΜΕ αυτοί τσαλαμακάνε..
Τι να πω στον άλλον;....
Που νομίζει πως έχω γνώση, έχω το καλό στα χέρια μου  και δεν του δίνω από λίγο;...
Και ήμουνα και είμαι πάντοτε μπερδεμένος,και εξ απατημένος, λες και μπερδεύτηκα με τον βάτο, σε έρμο τόπο....
Και απάνω που ξεμπερδεύομαι, δεν προφταίνω να πω, το δοξασμένος ο Θεός, αυτοί δεν με αφήνουν να το αποτελειώσω και  το αφήνω το δοξασμένος στην μέση... Και πάλι με μπερδεύουν, με παγιδεύουν και είμαι πάντα στην απόγνωση και λέω:
Εδώ, τώρα, Παναγία μου βοήθα!...
"Βοήθα Παναγιά μου!.."
Και όσο και να ανοίγω τα μάτια μου, και να κοιτάω γύρω, τριγύρω μου, παντού  να ειδώ,  αχνάρια,  κάτι το νέο,το φρέσκο, το καλό, το ωραίο, το ικανό, το ντόμπρο, το μπεσαλίτικο, δεν το βλέπω να έχει ανθίσει...
Όλα τα βλέπω λειψά!...
Τίποτα δεν βλέπω ικανό, ολόκληρο,ρωμαλέο και φρέσκο.
Όλο τα μαραμένα τριαντάφυλλα βλέπω να μαδάνε, να ξεφυλλίζουν, να φαίνονται,  στην ανθοδέσμη φρέσκα....
Τι να σου ειπώ ρε φίλε;...
Από το έργο, την δουλειά που δεν απoπιάνομαι,  σίγουρα την ξέρω!...
Εύκολο  μου φαίνεται πως είναι και αμέσως πως είναι γινωμένο,η,  και πως και εγώ τάχα, τάχιστα, με άνεση , με ευκολία, πιο καλύτερα και γρηγορότερα  από τους άλλους το,την, κάνω.
Όταν στο σχολείο δεν άνοιγα καθόλου το βιβλίο,  και δεν ανοίγω το βιβλίο με τα γράμματα { της ζωής} μου φαίνεται και νομίζω πως  όλα, τα γράμματα  που γράφει μέσα τα ξέρω!!!...
Πως;…
Φαρσί, απέξω και ανακατωτά!...
Μα σαν το ανοίξω  το βιβλίο στο πρώτο φύλλο κιόλας , με πιάνει απελπισία…
Τρέμει το φυλλοκάρδι μου σαν τα φύλλα του πλατάνου,  όταν φυσάει αγέρας και αν είναι και για εξετάσεις με πιάνει συχνοουρία…
Τίποτα μα τίποτα δεν ξέρω!!!...
Σιγά- σιγά διαβάζοντας το βιβλίο της ζωής, έρχεται το πάθημα , η μπούφλα, η καρπαζιά, η κατρακεφαλία, η μια, οι δύο, οι τρεις απανωτά και από λίγο-  λίγο, έρχεται η εμπειρία,  η γνώση!!...
Και αν σταθεί, και κουρνιάσει η γνώση, αγάλια – αγάλια, πολύ  αργότερα, έρχεται κουρασμένη και κάθεται να ξαποστάσει η κατανόηση και εκεί σιγά σιγά φωλιάζει,η σοφία και λίγο, από λίγο, αν την προσέξεις, καταλαβαίνεις το τι σιγανά, ψιθυριστά  να λέει…
Λέει…
Πολύ λίγα,  πολύ λιγότερα μπορεί ο άνθρωπος  από αυτά  που λέει αυτή, να καταλάβει και πάρα πολύ λιγότερα ελάχιστα να κάνει!
Ίσως γιατί δεν θέλει, γιατί  δεν μπορεί, ίσως, που δεν προκάνει!!!
Γιατί… και ο άλλος…, ο αλογάριαστος  λέει:
Ο χρόνος εδώ τελειώνει και κάτω τα βολύμια!...
Δεν μπορείς τώρα στα απότρυγα σταφύλια να μαζεύεις...
Ποιήματα, και προκοπή να κάνεις...
Στο τέλος της ζωής, αν έρθει η εμπειρία και ίσως μαζί της ακολουθεί, η σοφία!...
Τότε!...
Τι θα κάνει;
Θα εκφραστεί πολύ σιγά- σιγανά, με δύο τρεις λέξεις - λεξούλες, το πολύ με μία φράση!!..
Και ποιος την πρόσεξε,  την άκουσε  και ποιος την καταλαβαίνει;…
Εφόσον πρέπει να περάσει ολάκερη η ζωή, για να την κατανοήσεις;…
Πώς θέλεις να κατανοήσω αυτούς τους ακατανόητους;...
Όποιος κάτι κατάλαβε, η κατανόησε από αυτούς, ας μου το πει λιανά και εμένα...
Αλλά...
Ας προσέξουμε, του τέλους  της ζωής το ψιθύρισμα,  μήπως και καταλάβουμε  το κάτι!..
Το τι;...
Το ήθος- την αρετή-  την αγάπη!...
{  Όλοι… Στο τέλος της ζωή του ανθρώπου μας, του ζητάμε να μας πει, μια φράση, μια κουβέντα, μια ευχή, μία λέξη!... Και τις περισσότερες φορές, από βαθιά, ακούμε ,από το υπερπέραν να έρχεται ψιθυριστά η φωνή που λέει: Με την ευχή μου, να είσαστε αγαπημένοι…}
Αλλά τυφλός στραβός και ανήξερος, ξεροκέφαλος,  ανήθικος, φαύλος, το ίδιο είναι… πηγαίνουν, πηγαίνουμε, όλοι μαζί στο πέρα δώθε και αν δεν συγκρατηθούνε, συγκρατηθούμε  στην αρχή,  να τους κοπή η φόρα, κάνουν με τα αχνάρια τους, την ζημιά την μεγάλη.
Τσαλαπατάνε την προκοπή!...
Την ελπίδα των νέων...
Πελαγοδρομούν!… Και ακολουθούνε και  οι άλλοι!..,
Αν τύχει να είναι και ηγέτες;
Τότε!... Τότε…
Αλίμονο στους άλλους, που περιμένουν  καθοδήγηση, με ασφάλεια να πορευτούνε….
Προσοχή στην εκλογή των ηγετών!!...  Τα αχνάρια τους και την περπατησιά τους!...
Τα αχνάρια τους να είναι ξάστερα, φανερά και όρθια η περπατησιά τους...
Εφ όσον νομίζουμε ότι έχουμε δημοκρατία, στην δημοκρατία όλοι μας, έχουμε  ευθύνη για την τύχη μας, για την κατάντια μας … για το καλό μας, ή το κακό μας.
Εμείς τους διαλέγουμε και τους εκλέγουμε!...
Μετά… Ποιος φταίει;…
Η εμπειρία λέει:  Κατά τον νου και η γνώση!...
Όμως...
Η δημοκρατία βροντοφωνάζει και λέει:
Κατά τον λαό και η ηγεσία του!...
Παράπονα μετά δεν θέλω…
Δεν τα ακούω!...
Όσο και να φωνάζετε και να είσαστε αγανακτισμένοι!!...
Αυτό μονάχα σε απάντηση, σοφά και για παρηγοριά  μας λέει:
Προσοχή!...
Για ότι  τραβάει και θα τραβάει το κορμί, η κεφαλή μας φταίει!…
Και αφού εναγωνίως ρε φίλε περιμένεις και επιμένεις το κάτι να σου ειπώ, σου λέω:
Μη  ψηφίζεις φίλε  μου τους λερωμένους γέρους ...

Γιάννης Στ Βέργος {Γορτύνιος}
23.04.2014

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου