Το κλάμα

Όλος ο κόσμος κλαίει, δακρύζει… 

Και η φύση κλαίει την άνοιξη για να δημιουργήσει!... 

Κλαίει, δακρύζει το κλαδί να ανθίσει! 

Δακρύζει πρώτα, πρώτα, η νέα  πηγή το γάργαρο νερό να βγάλει!… 
Να μας χαρίσει!...

Δακρύζει και η μάνα που θα πρωτογεννήσει!...

Το μικρό παιδάκι μόλις γεννηθεί και αυτό κλαίει!... 

Γιατί; 

Για το φόβο της ζωής; 

Ή για τον άγνωστο  τον κόσμο; 

Το παιδάκι κλαίει,  κλαίει σίγουρα για της μάνας του το γάλα!… 

Ένα δάκρυ, ένα κλάμα, ένα χαμόγελο, είναι η ζωή!…. 

Ο νέος κλαίει, δακρύζει, για την αγάπη του, για τον έρωτά του!… 
Ο παραστρατιμένος κλαίει για τα αμαρτήματά του....

Ο πλούσιος για τα λεφτά του… 
Μη χάσει μέρος από τα πλούτη του… 

Ο γέρος κλαίει που έχασε τα νιάτα του, χωρίς χαμπάρι να το πάρει…. 

Και φύγανε τα νιάτα του και πάνε… 

Που  κόντυναν τα πόδια του, που χάθηκε η λεβεντιά του.. 

Και για το ηλιοβασίλεμα, που ο ήλιος βασιλεύει… 

Θα δει και το άλλο ηλιοβασίλεμα;… 

Ποιος ξέρει;…

Ο λαός κλαίει για την πείνα του... 

Και ο Βασιλιάς κλαίει για το χαμένο βασίλειο του…

Κλαίει, δακρύζει και ο Χριστός επάνω στο σταυρό, από τις πολλές του κόσμου ανομίες, αμαρτίες, τον κόσμο για να σώσει…

Οι πολιτικοί, δακρύζουν, κάνουν πως συγκινούνται για τον λαό… 

Αυτοί φωνάζουν, κινδυνολογούν,  και μερικοί από αυτούς, τον λαό με τα λόγια τους παραπλανούν, τρομοκρατούν, φοβίζουν  και δημόσια του λένε πως  αυτοί αν δεν βγούνε στην εξουσία, θα γίνει στην Χώρα συμφορά μεγάλη…. 

Θα γίνει  της Κορέας,  της Βοσνίας, Ερζεγοβίνης, και τώρα της Ουκρανίας…. 

Όλα αυτά  τα λένε και κλαίνε από το φόβο τους μήπως δεν ψηφιστούνε... 
Και χάσουν την κουτάλα της ρεμούλας….  

Η εκτός αν είναι τόσο διεφθαρμένοι και κάτι τέτοιο, αντί  για την πρόκοψη του λαού, σκέφτονται ετοιμάζουν… Περιμένει... 

Και αν είναι, Θεός φυλάξει, ετοιμασμένοι… για αναμπουμπούλα....

Τότε, θα χαθούνε ούλα... 

Και φοβισμένος ο κοσμάκης, ο λαός, όλο κλαίει- κλαίει δακρύζει… 

Κλαίει, κλαίει, δεν ξέρει τι τον βρίσκει…. 

Με δάκρυα πάει, ψηφίζει… 

Και δεν θα βρεθεί εισαγγελέας, ικανός θεματοφύλακας των θεσμών και του λαού προστάτης;..

Και ο τρανός,  ο Κατής;… 

Τι θα κάνει;…  

Αυτούς τους τύπους, νομίμως πρέπει να τους συμμαζέψει, να τους καθίσει στο σκαμνί, σαν ψυχικούς ηθικούς αυτουργούς  της καταστροφής της ψυχής, της ψυχικής πνευματικής  και σωματικής  υγείας του λαού,  σαν διαφθορείς, σαν να είναι δολιοφθορείς, τρομοκράτες;… 

Που κάνουν το λαό να τρέμει το φυλλοκάρδι του και να περπατάει υποψιασμένος, φοβισμένος, στους δρόμους σκυφτά –σκυφτά, φυλαχτά, τοίχο-τοίχο;… 

Και το μυαλό του να μη το αφήνουν να σκεφτεί για κάτι άλλο, το καλύτερο για την προκοπή του... 

Αλλά  το μόνο που ο λαός, ο κοσμάκης, σκέφτεται νοιάζεται το πώς από την κακιά την ώρα θα την γλυτώσει…  

Και  αυτοί  που θέλουν να κάνουν τους ηγέτες, δεν ντρέπονται που κάτι τέτοια σκέφτονται και ξεστομάνε;… 

Η δημοκρατία θέλει από όλους σύνεση, θέλει σωφροσύνη!.. 

Και ο λαός θέλει από τους ηγέτες του αγάπη και καλοσύνη!...

Τα βήματά τους ο λαός θέλει να είναι σταθερά, τα λόγια τους να είναι ξάστερα, καθάρια, μετρημένα… 

Τα αχνάρια τους να είναι  φανερά για να τους ακολουθήσουνε 

Στην ελπίδα, στην προκοπή!...  

Για να είναι το κλάμα, το δάκρυ της χαράς και όχι της δυστυχίας….

Γιάννης Στ Βέργος {gortynios.isv}

09.04.2014