Τι να έγιναν οι φίλοι μου;...

* Τι να΄ γίναν οι φίλοι μου; - τα φιλαράκια τα καλά,

αντάμα όπου παίζαμε - σαν είμαστε παιδιά;

* Τα σπουργιτάκια τα μικρά, - ένα εδώ κι΄ άλλο εκεί,

τότε που χωριστήκαμε, - στο σταυροδρόμι της ζωής;

* Ποιά στράτα αλήθεια πήρανε; - και τάχα τι απογίνανε;

τα πιο όμορφα κορίτσια, - τα γελαστά παιδιά,

με τα μεγάλα όνειρα, - και την χρυσή καρδιά;

* Τού γέλιου τους ο σάλαγος - ποιος ξέρει π΄ αγροικιέται;

και όταν τους αναζητώ, - κανείς δεν απλογιέται.

* Πόσοι όνειρα γευτήκανε; - και πόσοι πικραθήκανε;

δραπέτες όταν γίναμε, - από τα στέκια τα παλιά,

σμάρι θαρρείς πως είμαστε, - ξενητευτά πουλιά.

* Σκορπίσαμε, - κι ούτε ματαβρεθήκαμε,

στον δρόμο του ο καθένας, - άλλοι προκόψανε πολύ,

κι άλλοι προκόψαν λίγο, - κι άλλοι από μπόρα δυνατή,

επέσανε γονατιστοί.

* Κανένας δεν πομπεύτηκε, - κακό δεν έβγαλ΄ όνομα,

καμιά δεν παραστράτησε, - κανείς δεν ελασπώθηκε,

κι όλοι τους μείναν παστρικοί.

* Κάποιοι ταξίδεψαν μακριά,- μέσα στην νύχτα την βαθειά,

έγιναν λέει άγγελοι, - και βγάλανε φτερά.

* Τώρα, καινούργια πρόσωπα, - βλαστάρια τους θε να΄ ναι,

πατάνε στα αχνάρια τους,- και το χωριό κρατάνε.

* Νέα κορίτσια δροσερά, - με ξέπλεκα μακριά μαλλιά,

και παλικάρια αμούστακα, - αντάμα με αυτά,

αγώνα κάνουνε τρανόν,- με την ορμήνια των γονιών.

* Ένα, δύο, τρία κανένα δεν γνωρίζω, - μα τα καλημερίζω,

με βουρκωμένη την ματιά - τρέχει η σκέψη στα παλιά,

κι΄ όλο ρωτά κι΄ όλο ρωτά:

* Που πήγανε; Τι γίνανε; - τα φιλαράκια τα καλά,

τα πιο όμορφα κορίτσια, - τα γελαστά παιδιά,

με τα μεγάλα όνειρα, - και την χρυσή καρδιά;

**********************************

ΛΕΩΝ Η. ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ